A ja leżałem utajony w moim ukryciu

I uważałem, co czyni człowiek.

A ów człowiek drżał w samotności

Noc powoli mijała, a on ciągle siedział na skale.

Splątały nas włosy wiatru zlepione deszczem,

ściga na czarnych skrzydłach żarłocznych stado.

Milcz! Uciekamy. Zdążymy. Tak, wiem, daleko jeszcze.

O, choćby było najdalej, muszę dojechać, dojadę!

Zawrzałem gniewem i przekląłem klątwą m i l c z e n i a –

I rzekę, i nenufary, i wicher, i puszczę,

I niebo, i grom, i westchnienia nenufarów.

I zostały przeklęte, i z a m i l k ł y.

I księżyc przestał wydeptywać swoją ścieżkę na niebie –

I grom skonał w milczeniu –

I błyskawica przestała migotać –

I chmury nieruchomo zawisły –

I wody spłynęły do dawnego

Wiele jest myśli których obecności nie chcę,

Nie chcę już życia skalanego codziennością.

Żałuję gniewu i chwil z którymi nie mogę się pogodzić,

Nie mogę wyrzucić z siebie uczuć które dalej tkwią.

Bezsilność, bezwład, małostkowość istnienia,

Boli mnie, oj boli, wylecz mnie z bólu.

Wiele jest doskonałych opowieści.

W tchnących melancholią i zamkniętych w żelazne klamry księgach Magów.

a także zawartych w muzyce

Są tam wspaniałe historie o Niebie

I o ziemi, i o potężnym morzu,

A także o Dżinach,

Co panowały nad morzem, nad ziemią i nad wyniosłym Niebem.

Wiele jest opowieści o miłości i szczęściu

O wszystkich tych złudzeniach, w które chcemy wierzyć

Jednak tę bajkę, którą opowiedział mi Demon,

Gdy siedział obok mnie

Noc była i padał deszcz;

A gdy spadał, był deszczem,

A gdy już spadł, stawał się krwią.

I stałem w bagnie pomiędzy wysokimi nenufarami,

I deszcz mi padał na głowę,

I nenufary wzdychały, jeden do drugiego,

W solenności swojego opuszczenia.