Pozwólcie, że opowiem wam o najbardziej żenującej sytuacji w moim życiu.
W pierwszej klasie podstawówki, mój przedszkolanek, który później został moim nauczycielem muzyki, postanowił zrobić ze mnie szkolnego "muzykanta". Instrumentem, który miałem opanować, był flet prosty ( ͡º͜ʖ͡º). Na szczęście w tamtych czasach nikt się nie śmiał, gdy chwaliłem się grą na flecie. Nie to co teraz ( ͡°ʖ̯͡°).
Moja przygoda z fletem rozwijała się zaskakująco dobrze. Dostałem nawet lepszy egzemplarz od mojego nauczyciela, a później kupiłem sobie naprawdę porządny flet. Moje umiejętności rosły, szybko prześcignąłem nauczyciela i stałem się gwiazdą szkolnych przedstawień i apelów. Zwykle grałem przed nauczycielami i kolegami z klasy, więc stres był umiarkowany.
Po pewnym czasie ktoś wpadł na genialny pomysł, żebym zagrał na Dzień Matki przed wszystkimi zgromadzonymi mamami. Przygotowałem się solidnie, w domu szło mi świetnie. W dniu występu czekałem za kotarą na sali gimnastycznej, wraz z innymi dziećmi.
Gdy przyszła moja kolej, zostałem zapowiedziany jako "najbardziej utalentowany młody flecista" w szkole. Wyszedłem zza kotary i nagle - jebs... stres mnie dopadł na widok tłumu mam. Nogi jak z waty, ledwo stoję. Kompletnie zapomniałem, jak grać na flecie. No ale co zrobić, zaczynam.
Palce całe spocone, pierwsze dźwięki jakoś wychodzą, ale zaraz popełniam błąd. Stres rośnie, kolejny błąd. Gram losowe dźwięki, a to dopiero początek utworu. Stałem tam przez dwie minuty, dmuchałem w ten flet i grałem coś, co brzmiało jakby pijana osoba próbowała po raz pierwszy coś zagrać. Widziałem miny matek - "co on w ogóle gra?" - ale Ptolemeusz, jak już zacząłem, to trzeba udawać, że wiem co robię.
Po dwóch minutach kończę ten spektakl żenady, ukłaniam się i wracam za kotarę. Ciekawe, jak to wyglądało z perspektywy tych mam: nauczycielka zapowiada największy talent szkoły, a ten przez dwie minuty gra kompletny szajs, po czym się ukłania i schodzi ze sceny.
W pierwszej klasie podstawówki, mój przedszkolanek, który później został moim nauczycielem muzyki, postanowił zrobić ze mnie szkolnego "muzykanta". Instrumentem, który miałem opanować, był flet prosty ( ͡º ͜ʖ͡º). Na szczęście w tamtych czasach nikt się nie śmiał, gdy chwaliłem się grą na flecie. Nie to co teraz ( ͡° ʖ̯ ͡°).
Moja przygoda z fletem rozwijała się zaskakująco dobrze. Dostałem nawet lepszy egzemplarz od mojego nauczyciela, a później kupiłem sobie naprawdę porządny flet. Moje umiejętności rosły, szybko prześcignąłem nauczyciela i stałem się gwiazdą szkolnych przedstawień i apelów. Zwykle grałem przed nauczycielami i kolegami z klasy, więc stres był umiarkowany.
Po pewnym czasie ktoś wpadł na genialny pomysł, żebym zagrał na Dzień Matki przed wszystkimi zgromadzonymi mamami. Przygotowałem się solidnie, w domu szło mi świetnie. W dniu występu czekałem za kotarą na sali gimnastycznej, wraz z innymi dziećmi.
Gdy przyszła moja kolej, zostałem zapowiedziany jako "najbardziej utalentowany młody flecista" w szkole. Wyszedłem zza kotary i nagle - jebs... stres mnie dopadł na widok tłumu mam. Nogi jak z waty, ledwo stoję. Kompletnie zapomniałem, jak grać na flecie. No ale co zrobić, zaczynam.
Palce całe spocone, pierwsze dźwięki jakoś wychodzą, ale zaraz popełniam błąd. Stres rośnie, kolejny błąd. Gram losowe dźwięki, a to dopiero początek utworu. Stałem tam przez dwie minuty, dmuchałem w ten flet i grałem coś, co brzmiało jakby pijana osoba próbowała po raz pierwszy coś zagrać. Widziałem miny matek - "co on w ogóle gra?" - ale Ptolemeusz, jak już zacząłem, to trzeba udawać, że wiem co robię.
Po dwóch minutach kończę ten spektakl żenady, ukłaniam się i wracam za kotarę. Ciekawe, jak to wyglądało z perspektywy tych mam: nauczycielka zapowiada największy talent szkoły, a ten przez dwie minuty gra kompletny szajs, po czym się ukłania i schodzi ze sceny.
#truestory #heheszki #muzyka #szkola #humor