Wpis z mikrobloga

@Kanken: @widmowy_dziobak: @WenerycznaPrzygoda: @Aleksander_Newski:

Fæder ure þu þe eart on heofonum;

Si þin nama gehalgod

to becume þin rice

gewurþe ðin willa

on eorðan swa swa on heofonum.

urne gedæghwamlican hlaf syle us todæg

and forgyf us ure gyltas

swa swa we forgyfað urum gyltendum

and ne gelæd þu us on costnunge

ac alys us of yfele soþlice

(note: the old english "þ" is pronounced "th")
@Clermont: Ma zbliżoną gramatykę. Sam język ma sporo elementów zarówno łacińskich, jak i nordyckich (przez najazdy wikińskie i w sumie wikińskie państwo od 9 do 10 wieku). Sporo jest też wpływów celtyckich. Alfabetem był najpierw futhark, dopiero później, dzięki misjonarzom zmienił się na łaciński, z dodatkiem run thorn i wynn (þ i ƿ) i łączonego æ.
@mrsack: Normanowie owszem byli potomkami Skandynawów, którzy osiedlili się we Francji. Ale w chwili najazdu na Wyspy Brytyjskie ich był język już bardzo mocno zromanizowany.

@Clermont: Język staroangielski był językiem czysto germańskim, stąd jego podobieństwo do islandzkiego. Na Wyspach Brytyjskich pojawił się 600 lat przed bitwą pod Hastings. Wraz z inwazją germańskich plemion Anglów, Sasów i Jutów.