Wpis z mikrobloga

Dziś obchodziłabym 3. rocznicę ślubu.
Zamiast tego siedzę przez komputerem w piżamie i przeglądam portal ze śmiesznymi obrazkami.

TL;DR Walczcie o siebie, szukajcie pomocy, nie bójcie się iść do psychologa czy terapeuty. To wy jesteście najważniejsi. I zerknijcie na pogrubiony akapit.

Moja mama mi mówiła: "co ludzie sobie pomyślą, jak to będzie wyglądać, że masz 24 lata i jesteś po rozwodzie; pamiętaj, już nie będziesz panną tylko rozwódką".
A ja uważam, że jedyne, co ludzie powinni sobie o mnie myśleć, to że jestem mądra, silna, że podjęłam słuszną decyzję.
Można się spierać, czy wzięcie ślubu z alkoholikiem było moim błędem, jednak nie ma wątpliwości co do tego, że rozwód z nim to była konieczność i najlepsze, co mogłam dla siebie zrobić.
Czy próbowałam walczyć o związek, o niego? Oczywiście. Prośby, groźby nic nie dawały. Czasem sam mówił, że pójdzie się leczyć, tylko żebym go nie zostawiała, ale na następny dzień stwierdzał, że on nie ma problemu, że on pije, bo lubi i w każdej chwili może przestać. Co czasem czynił, a tym się charakteryzują alkoholicy, że potrafią miesiąc, pół roku nie pić, żeby potem nadrobić ten czas abstynencji w tydzień.
Zresztą, zmęczony po pracy jest i za swoje pije, nie za moje, więc o co chodzi.
No może nie za moje pił, ale mieszkanie wynajmowaliśmy wspólnie, a przez kilka miesięcy musiałam je sama opłacać.
Kilka razy byłam zmuszona wezwać policję. On wtedy zaczynał zgrywać przykładnego męża, że to baba jakiś problem robi, coś sobie wymyśla i liczył, że dostanę mandat za nieuzasadnione wezwanie. Mogłam założyć niebieską kartę, ale że czuję awersję do policjantów, to tego nie zrobiłam.
Raz byłam świadkiem, jak policja wyprowadzała go w kajdankach, w samych bokserkach-był agresywny najpierw do ratowników medycznych(długa historia), a potem do policjantów (!). Chyba tego widoku nie zapomnę do końca życia- bądź co bądź, to osoba, którą darzyłam głębokim uczuciem. Ale jakbym mogła cofnąć czas, to wciąż zrobiłabym to samo.
W końcu zgłosiłam go do przymusowego leczenia. Była rozprawa w sądzie, dostał kuratora i przymus leczenia. I wiecie co? Zupełnie nic. Miał to gdzieś. Przecież on jest zdrowy, nie ma się z czego leczyć. Za to ja jakaś psychiczna jestem, to ja mam problem, bo chodzę na terapię współuzależnienia (raczej nie miałam problemu z współuzależnieniem, ale uznałam za stosowne udanie się tam, by poszukać pomocy, wygadać się, usłyszeć jakąś radę czy jak postępować z alkoholikiem, póki nie wezmę rozwodu).
Uważał, że ja mu problemów narobiłam, że będzie to miał w papierach, że nikt go do pracy nie przyjmie. Ta, jasne. Nie, żeby robił na czarno i w dziedzinie, gdzie 70% to alkoholicy (co w sumie potwierdzał, bo wielu jego kolegów z pracy zostało zgłoszonych przez ich żony/matki do leczenia).

Od 7 miesięcy nie mam żadnego kontaktu z moim już byłym mężem. Nawet na rozprawę rozwodową się nie stawił, co przy orzeczeniu o jego winie było tylko gwoździem do trumny. Ostatnio tylko dowiedziałam się od wspólnego kolegi, że zaczął kraść, że się ukrywa (może przed zabraniem do zamkniętego ośrodka, a może i przed długami, bo narobił ich trochę), że go pobili.
Czy szkoda mi tych kilku lat? Czy są to zmarnowane lata życia?
Cóż. Na pewno czegoś mnie to nauczyło, mam nowe doświadczenie życiowe. I wiem, że jestem w stanie sobie sama poradzić.
No, może nie do końca sama. Z pomocą mamy i znajomych. Ale wiecie o co chodzi.

Jeżeli jesteś żoną/dziewczyną alkoholika, pomyśl najpierw o sobie. Jeśli on nie widzi u siebie problemu, nie chce się leczyć, to go nie zmusisz. Wielu alkoholików po wyjściu z zamkniętych zakładów nadal pije (ponoć nawet w zamkniętych jakoś mają dostęp do alkoholu).
Idź do psychologa. Terapeuty. Nawet jak trzeba, do psychiatry. To są normalni lekarze, normalni ludzie. Nie trzeba się tego wstydzić. Oni wiele w swoim życiu słyszeli i widzieli. A jeśli się boisz, że ludzie Cię wyśmieją, to znaczy, że nie są oni warci Twojego czasu.

No i jeśli chcesz, możesz do mnie napisać.

Dostałam kiedyś propozycję, że mogę porozmawiać z żoną alkoholika, żeby obczaić, jak to jest, jak żyć w takim związku. A to błąd. To nic nie wnosi. To żaden przykład, żadna pomoc. Nie chodzi o to, żebyście całe życie zmarnowały przy boku alkoholika, żebyście mu narodziły dzieci a potem te dzieciaki będą patrzyć na zezgonowanego ojca, który rzyga i szcza pod siebie, który się od ścian odbija, który demoluje mieszkanie.
Chodzi o to, żeby wyrwać się z takiego związku, zauważyć, że jest się manipulowanym, okłamywanym. Żeby podjąć konkretne działania, w trosce o wasze bezpieczeństwo.

Przepraszam, że tak piszę do "poszkodowanych" kobiet- oczywiście wiem, że i kobiety mogą być alkoholiczkami, mogą stosować przemoc wobec mężczyzn. Ale się w tym temacie nie wypowiadam, bo mnie to nie dotyczy i jest to trudniejsza sprawa, gdyż wciąż wielu mężczyzn jest wyśmiewanych "haha, z babą se nie umiesz poradzić, jak to baba Cię bije, no beka w ch...". Jedyne, co mogę powiedzieć- faceci, wy również zgłaszajcie przemoc i alkoholizm i szukajcie pomocy, psychologa, nie poddawajcie się. Ten was wyśmieje? Wystawcie mu negatywną opinię w internecie i szukajcie kolejnego.

Pamiętajcie też, że często ofiara sama zaczyna być oprawcą. Tu również psycholog jest potrzebny, może jakieś leki uspokajające od psychiatry się przydadzą...

#alkoholizm #przemyslenia #rozwod #truestory
  • 161
  • Odpowiedz
konto usunięte via Wykop Mobilny (Android)
  • 2
@ostrzyjnoz: Doczytałem, ale w świetle pierwszej części komentarza ta druga była wątpliwa. A tak szczerze to się czepiam ( ͡° ͜ʖ ͡°). Niemniej jednak ślub w takim wieku, i to z osobą o faktycznym uzależnieniu od alkoholu, uważam za głupotę, podobnie jak koleżanka wyżej.
  • Odpowiedz
@NieTakMialoByc: W momencie ślubu nikt uprawniony u niego nie stwierdził alkoholizmu. Co w sumie jest błędem, bo matka czy rodzeństwo mogło go zgłosić do leczenia, ale chyba przymykali oko, myśleli, że "młody jest, wyszaleje się i przestanie".
A ja uważam za głupotę posiadanie w tym wieku dzieci. Dzieci nas ograniczają, ślub nie (no, może co najwyżej w przygodnym seksie, ale są i otwarte małżeństwa). Dzieci bez konsekwencji nie można się
  • Odpowiedz
@Cernold: Znaliśmy się kilka lat, więc nie trafiłeś. I nie planuję z każdym kolesiem, z którym jestem 2, czy 6 miesięcy, ślubu. -_-
Nawet mieszkaliśmy razem przez rok, więc myślałam, że go znam, że nic mnie nie zaskoczy.
  • Odpowiedz
@pianinka: jakie zero-jedynkowe myślenie. Uważasz, że biorąc ślub najlepiej mając 30 lat i po wcześniejszych 5 latach wspólnego mieszkania będzie happyend "żyli długo i szczęśliwie"? A jak para się zna powiedzmy rok i bierze ślub to jest skazana na rozwód? XD uważaj bo jeszcze się możesz w życiu zdziwić. I to, że może sama byłaś mentalnym dzieciakiem w wieku 21 lat nie oznacza że każdy taki jest
  • Odpowiedz
@Niedzwiadek_bambusowy: Uderz w stół a kolejna się odezwie xD

Znasz takie pojęcia jak statystyka i prawdopodobieństwo? Można zginąć tak samo we własnym domu jak i na jezdni, co nie znaczy, że rozsądnym jest biegać z zawiązanymi oczami po autostradzie.
  • Odpowiedz
@pianinka: A może tu wcale nie chodzi o to, że jest dużo rozwodów u młodych ludzi, tylko o to, że jest mało rozwodów u ludzi ~ 30 lat? Bo stwierdzają "no, już stara jestem, jak wezmę rozwód, nikt mnie nie zechce".
Dalej. Na starość znów krzywa rośnie. Czy to znaczy, że osoby 40+ są dzieciakami?
I jeszcze jedna rzecz. Krzywa dotyczy małżeństw dzieci? Od około 11. roku życia? Więc również
  • Odpowiedz
via Wykop Mobilny (Android)
  • 2
@ostrzyjnoz: Bardzo dobry apel i bardzo potrzebny. Na naszych terenach to jakaś plaga z takimi związkami. Aczkolwiek dobrze, że wartościowe osoby sobie z tym w końcu radzą i wychodzą z tego.

Sam obecnie wspieram mocno i walczę o dziewczynę, która jest już w zasadzie w połowie drogi, bo na rozwód czeka. Ale ile nerwów i starań kosztowało przekonanie jej do tego kroku, to aż do przesady. Moment pozbycia się tak
  • Odpowiedz
@ostrzyjnoz: Ten wykres naprawdę nie jest taki trudny do przeczytania. Krzywa rośnie po 30 roku życia, bo większa szansa, że jeśli ktoś w późnym wieku decyduje się na ślub to ma np. problemy z utrzymaniem trwałych relacji.

Polskie statystyki publikuje GUS, tylko musisz sobie posortować po województwach i dobrać odpowiedni zakres danych. Nie będę sprawdzać każdego, dla województwa mazowieckiego najczęściej rozwodzą się pary, który pobrały się w przedziale wiekowym 20-24
  • Odpowiedz
@ostrzyjnoz: Ja za to poznałem fajnego faceta, który walczy z tą chorobą.
Miałem okazję rozmawiać z nim kilka razy i z ciekawości zapytałem - Ile już nie pije? On mówił mi co do tygodnia, a nawet dnia.
Widać było, że dumny i w psychice mu to siedzi. Powiedział, że nie pije 3 lata (nawet szampana). Myślę sobie, kawał dobrej roboty. Po czym on dodaje, że miałby 5, ale raz szedł z pracy i miał jakiś alkohol w torbie. Miał koledze dać bo to był prezent, albo coś takiego.
Kolegi nie było w domu i mówił, że jak wracał z tym do domu to choroba była silniejsza od niego.

Dla mnie jesteś mądra kobietą. Jak ktoś myśli inaczej to niech go weźmie do domu - szybko
  • Odpowiedz