[nothanks]

Jezu zabijcie mnie, zaczyna mi tykac zegar biologiczny. Zaczynam zazdraszczać bombelków xD

[marqsss]

@nothanks: czas na kota ;d

[Piottix]

@nothanks: p--------e mieć 20 lat co?

[nothanks]

@marqsss: Mam juz jednego 7 lat xD
@Piottix: oh stop it youuuu... ale mów mi więcej, chciałabym byc blizej 20 niz 30 xD

[marqsss]

@nothanks: nie ma już ratunku... :D

[nothanks]

@marqsss: hahaha pwned xD masz racje, ale ten kocur jest moim najlepszym terapeutą, swoją drogą to jest niesamowite jaką możesz zdobyć więź ze zwierzęciem, że potrafi odgadnąć Twój nastrój i przyjść wtedy kiedy potrzebujesz towarzystwa :)

[marqsss]

@nothanks: znam to, mój zwierzak... cały czas chce mnie zabić :D

[nothanks]

@marqsss: ze rzuca sie na nogi? :D nie ma lepszej zabawy nie udawane drapanko i gryzonko. O ile ma wyczucie.^^

[marqsss]

@nothanks: nie, nie. Ja mam węża. Od razu na szyję się rzuca

[nothanks]

@marqsss: szczerze zatem zapytam, masz jakąs wieź ze swoim zwierzątkiem? Bo ja np mam fobir jesli chodzi o te zwierzęta, sam spsob ich porszuania sie wprawia mnie w conajmniej dyskomfort jesli nie obrzydzenie i strach.

[marqsss]

@nothanks: z wężem nie da się nawiązać więzi. Gady nie odczuwają miłości, przywiązania czy empatii. Ona wie, że ja daje jeść, sprzątam, ale i tak mnie do końca nie akceptuje. Jedyne co mogę to nauczyć się jej mowy ciała, nie denerwować jej za bardzo. Coś w stylu relacji na wzajemnym szacunku. Nie mniej najwspanialsze zwierzę jakie miałem

[clown9]

@nothanks: musisz sobie sprawic bombelka

[nothanks]

@marqsss: Kurcze, mimo ze uważam się za osobę empatyczną to takiego 'związku' chyba nie umiałabym strawić. Zawsze bałabym się ze może mi zrobić krzywdę no i jak jak napisałam u mnie to jest akurat strach przed tymi gadami. nawet jak widzę je na obrazku to mnie odrzuca. głupie ale tak jest, dlatego szczerze co Cie w niej zachwyca? Skro nie oddziałowują na poziomie emocjonalny,, co jest w niej takiego, ze

[marqsss]

@nothanks: To jest idealny zabójca. Jeden wielki mięsień stworzony do zabijania. Sama świadomość, ze możesz wziąć na szyję istotę, która bez mrugnięcia okiem zadaje śmierć, natomiast w stosunku do Ciebie zrobi tylko pllll języczkiem jest zajebista. Nie wiem czy wiesz, ale węże np w Wielkiej Brytanii wykorzystuje się do terapii antydepresyjnych

[nothanks]

@marqsss: nie słyszałam o tym, ale na pewno ciekawy temat, choć jak już napisałam raczej u mnie by sie nie sprawdzil Miałam weza na szyji ze 2 razy, jak bylam mała to w Zakopanem na krupowkach było 'otwarte' dla publiki terrarium z wężem, na kt,óre potrafiłam sie gapic godzinami. Do czasu az na grzybach jakas zmija nie zacżęła pełzac w moim kierunku i dalej nie pamiętam bo najprawdopodbniej trauma.
Czyli

[marqsss]

@nothanks: Tak, zaufanie to dobre określenie. Nie każdy wąż to żmija. Człowiek jest uprzedzony do węzy kulturalnie. Prawda jest taka, że niesprowokowany nie zaatakuje człowieka

[nothanks]

pewnie masz racje, ale tak jak pisałam, niektorych lękow nie da się wytłumaczyć. Więc podejrzewa, ze t żmijka która miała zły zmiar ktorą widziałam za dzieciaka zasia;la we mnie ziarno nien awisci do tych stworzen. W kazdym razie boje sie ich jak ognia i nawet oglądając w zoo jak sie delikatnie poruszają absolutnie mnie to odrzuca i musze odwrocic wzrok. Fobia jak sie patrzy :) Z takich gadzich przyjaciopł myslę, że kameleo

[marqsss]

@nothanks: nie chcę tworzyć kolejnej fobii, ale ogon legwana działa jak bicz, a on sam w ekstremalnych warunkach odgryzłby palec :P

[nothanks]

@marqsss: ale przynajmniej wyglądają chociaż trochę smokopodobnie i nie ruszaja się w tak ochydny sposob xD z fobią nie wygrasz, strach tnie głębiej niż miecze. Własnie dlatego probowałam te żolte węże w cyrku zakładac sobie na szyje, ale i tak. Jednak wole puchate i miauczące/ szczekające stworzonka :)

[marqsss]

@nothanks: ja na przykład szanuję tylko te zwierzątka, które mogą zabić człowieka. Chociaż do piesków tez nic nie mam ;d

[nothanks]

@marqsss: ja zaś szanuje je wszystkie, jednych sie brzyde innych mniej, ale prawdziwąe uznanie oddaje zwierzętom, ktore czasami bardziej niz ludzie rozumiały mój smutek i przychodziły mi towarzyszyć. Ich wdzięczność jest dla mnie wzruszająca i nieoceniona.