[sinusik]

29/100 Zacznijmy od odległych podań. Wedle birmańskiej legendy, biały kot o imieniu Sinh, mieszkający w świątyni bogini Tsun-Kyan_Kse, rzucił się na ratunek kapłanowi, którego zaatakowali złodzieje. Niestety zbyt późno… Jednak, gdy białe kocie łapki dotknęły martwego już ciała kapłana, wydarzył się cud. Biały kot zaczął zmieniać swoją barwę. Jego futro nabrało złocistych odcieni, pyszczek, ogon, uszy i łapy przybrały kolor birmańskiej gleby, a oczy stały się szafirowe.
Tak powstał kot birmański. Dusza Mun-Ha wstąpiła w ciało zwierzęcia. Jedynie końce łapek, które dotknęły Mistrza, pozostały śnieżnobiałe. Od tej pory wszystkie koty w klasztorze nabrały uświęconego ubarwienia i przekazały je potomstwu.

Prawdopodobnie koty birmańskie zawdzięczają swój wygląd krzyżowaniu kotów syjamskich i perskich, rozpoczętego we Francji w latach 20. Nie dziwi zatem, że zarówno ich charakter, jak i wygląd zewnętrzny odróżnia je od innych kotów!
Ich półdługie futro jest w przeważającej części białe, ciemny kolor pojawia się jedynie na pyszczku, uszach, łapkach i ogonie. Takie oznaczenie określane jest jako „point”. Ze względu na uwarunkowania genetyczne „punktami” w barwie podstawowej mogą stać się tylko chłodne partie ciała. Pozostała część jest biała.

Inna z wersji zdarzeń mówi o tym, że pierwsze okazy kotów birmańskich przywieziono do Europy w 1919 jako prezent od kapłanów khmerskich dla Francuza, Augusta Pavie, badacza i podróżnika. W 1925 pierwszy raz pokazano kota birmańskiego na wystawie, a od lat 60. XX wieku można było spotkać koty tej rasy w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii.
Kolejna wersja głosi, że pierwsza para kotów tej rasy została wykradziona przez sługę ze świątyni Lao-Tsun i sprzedana milionerowi amerykańskiemu Vanderbiltowi w 1920.

Ubarwienie birmana należy to najbardziej restrykcyjnych, ale nie jedynych, standardów rasy. W końcu nie każdy kot z białymi łapkami i półdługim futrem jest kotem birmańskim, a jednak kolor ostróg i skarpetek jest zawsze śnieżnobiały i to jedyna rasa mogąca pochwalić się tą cechą. Budowa zwierzęcia musi być dość smukła, jednak nadal umięśniona, a jej podstawę mają stanowić relatywnie krótkie, ale silne łapki. Ogon u kotów tej rasy jest bardzo bujny i puszysty. Posiadają one wyrazisty pyszczek z wydatnym podbródkiem. Szczególnie wyróżniają się ich szafirowo-błękitne, okrągłe oczy.

To towarzyskie koty, więc źle znoszą samotność. Coś o tym wiem, sam miałem takiego :)

#100kocichciekawostek #koty #ciekawostki #zwierzaczki