Miałam kiedyś zaskakującą przygodę. Do dziś wspominam ją z niemałym szokiem. Osoby dramatu: ja, babcia niebieskiego, brat niebieskiego (przyjmijmy, że Paweł).
Byłam w odwiedzinach u babci niebieskiego. Lubię ją, ona lubi mnie, fajna kobitka. Choć już wiekowa i, co tu dużo mówić, zaczyna dziecinnieć. Siedziałyśmy sobie, gadałyśmy o czasach jej młodości i po pewnym czasie musiałam iść do łazienki na dłuższą chwilę. Warto wspomnieć, że z powodu kiepskiego już samopoczucia babci w łazience nie ma zamka - tak w razie jakby jej coś się stało np. pod prysznicem. Zamek został zdemontowany celowo, bo babcia nie dawała sobie przetłumaczyć, że skoro zdarza jej się zasłabnąć, to złym pomysłem jest zamykanie się w łazience. No i siedzę sobie w tej łazience, staram się skupić mimo świadomości braku zamka, aż tu nagle otwierają się drzwi i wkracza babcia. Z telefonem. I mówi: - Dzwonił Paweł. Chce coś od ciebie. I podaje mi telefon. Ja, cóż, znajdując się w pozycji wiadomej, z całą "dolną" garderobą na kostkach, z ogromną konsternacją i szokiem wzięłam od niej ten telefon. I patrzę, a tam po prostu ekran główny, żadnego połączenia, nic. No to mówię babci, że chyba się rozłączył. A ona na to: - No wiem. Przyniosłam ci, żebyś oddzwoniła.
@wykopowa_ona: Captain Obvious to the rescue. Na czym polega tu zabawnosc? Ze babcia wlazla do kibla? Bo albo ja juz nie kontaktuje albo to nie jest smieszne nic a nic :)
@wykopowa_ona: nie no, jest to nietypowe ale zwlaszcza z telefonami starsi ludzie bywaja dziwni. Myslalem, ze przegapiam cos innego a oczywistego w historii.
@wykopowa_ona: kurde jak to jest, że właśnie na starość traci się tę zdolnośc ogarniania rzeczywistości jak kiedyś. Bo jak się jest dzieckiem to wiadomo, jeszcze wiele nie wiesz. A potem nagle mózg nie ogarnia podstawowych faktów dotyczących tego co wypada powiedzieć, co nie, jak się zachować albo jeszcze gorzej. Ten sam problem co z pamięcią chyba.
Smutne tak nieogarniać tematu. No i tak jak w tej historii to chyba u większości
Osoby dramatu: ja, babcia niebieskiego, brat niebieskiego (przyjmijmy, że Paweł).
Byłam w odwiedzinach u babci niebieskiego. Lubię ją, ona lubi mnie, fajna kobitka. Choć już wiekowa i, co tu dużo mówić, zaczyna dziecinnieć. Siedziałyśmy sobie, gadałyśmy o czasach jej młodości i po pewnym czasie musiałam iść do łazienki na dłuższą chwilę.
Warto wspomnieć, że z powodu kiepskiego już samopoczucia babci w łazience nie ma zamka - tak w razie jakby jej coś się stało np. pod prysznicem. Zamek został zdemontowany celowo, bo babcia nie dawała sobie przetłumaczyć, że skoro zdarza jej się zasłabnąć, to złym pomysłem jest zamykanie się w łazience.
No i siedzę sobie w tej łazience, staram się skupić mimo świadomości braku zamka, aż tu nagle otwierają się drzwi i wkracza babcia. Z telefonem. I mówi:
- Dzwonił Paweł. Chce coś od ciebie.
I podaje mi telefon. Ja, cóż, znajdując się w pozycji wiadomej, z całą "dolną" garderobą na kostkach, z ogromną konsternacją i szokiem wzięłam od niej ten telefon.
I patrzę, a tam po prostu ekran główny, żadnego połączenia, nic. No to mówię babci, że chyba się rozłączył. A ona na to:
- No wiem. Przyniosłam ci, żebyś oddzwoniła.
Badum tsss.
#babcia #rodzina #coolstory (powiedzmy) #truestory #logikarozowychpaskow #rozowepaski
Smutne tak nieogarniać tematu. No i tak jak w tej historii to chyba u większości