[ottovonbismarck]

Czołem Mirabelki i Mirki spod tagu #wegetarianizm ! Podjąłem ostatnio decyzję o powrocie w szeregi Waszego zacnego grona i chciałbym podzielić się swoją (przydługawą) historią. Muszę się wygadać.

TLDR: Urodziłem się w wegetariańskiej rodzinie i po raz pierwszy spróbowałem mięsa w wieku 20 lat.

Moi Rodzice zaprzestali jedzenia mięsa na kilka lat przed moimi narodzinami. Przyszedłem na świat i szybko wyrosłem na zdrowego i całkiem normalnego mężczyznę (wbrew przepowiedniom wszelkich domorosłych dietetyków, ciskających gromy przy każdym świątecznym obiedzie w moich wspaniałych Rodziców). Mimo tego, nie mogę powiedzieć, że było łatwo. Szczególnie młodemu chłopakowi wychowywanemu na podwórku razem z kumplami. Dzieci odczuwają takie rzeczy kilka razy mocniej, a dla mnie każdy głupi wyjazd na kolonie, czy na krótką szkolną wycieczkę wiązał się z nerwówką. Dostanę osobny posiłek jak zapowiadali czy nie? Jak możecie zgadywać, 10-15 lat temu, wegetarianizm był tematem nieistniejącym, a co dopiero wśród kucharek w ośrodkach wypoczynkowych. Mimo płacenia przeze mnie tych samych pieniędzy i udzielania telefonicznych zapewnień, że tak, wszystko będzie cacy – nie było. Rzadko dostawałem coś bez mięsa i musiałem jeść sam makaron albo coś na słodko. A ile się nasłuchałem komentarzy: dlaczego on je naleśniki kiedy my mamy znowu gówniane flaki? Albo dorosły, wykształcony facet mówiący do 10-latka „dlaczego nie jesz mięsa, jesteś jakiś new age?” ku uciesze wszystkich przy stole (gratuluję publiki, panie profesorze!). Nie było tygodnia, żebym nie usłyszał jakiejś wyjątkowo śmiesznej uwagi o pysznych kabanoskach, ale w sumie szybko nauczyłem się przyjmować to na klatę i odpowiadać czymś równie głupkowatym. Niezrozumienie i niezręczne sytuacje nawet z najbliższymi znajomymi były na porządku dziennym i do nikogo nie mam o to pretensji, bo to zupełnie normalne. Zrozumcie tylko, że trudno być cierpliwym gdy regularnie ktoś ci proponuje pysznego tatarka (co z tego, że twój nieprzystosowany układ trawienny zareaguje tygodniową sraką, hehe). Znajomi się przyzwyczaili, zawsze pomyśleli przy domówce o kanapce bez szyneczki, czy jakichś warzywach na grilla, za co byłem zawsze bardzo wdzięczny. Jednak każda nowa znajomość prowadziła nieuchronnie do niezręczności i wielokrotnych tłumaczeń.

Wyjechałem daleko, daleko na studia i znalazłem się w sytuacji, w której nie znałem nikogo. Nie chciałem przechodzić znowu przez to samo, sami rozumiecie. Poza tym, nigdy nie byłem mistrzem w kuchni, żeby spędzać czas nad lepieniem kotlecików z soczewicy, no i muszę przyznać: zżerała (sic) mnie ciekawość. Pierwsze, drugie wyjście w zupełnie nowym gronie i zacząłem próbować legendarnego Mięsa. Z początku ostrożnie i nieśmiało, ale wciąż konsekwentnie. Rybki, kurki, krówki, świnki. Co najdziwniejsze, nie myślałem wówczas o tym co jem, jako właśnie o martwych zwierzętach. Były to jakieś abstrakcyjne „produkty”, sztucznie wyhodowane na drzewie. I niestety, tak też smakowały. Byłem głęboko rozczarowany. Lata zapewnień kolegów, że nie ma nic nad karkóweczkę z grilla okazały się albo kłamstwem albo ignorancją (przecież wiadomo, że najpierw mamine leczo z cukinio, a potem długo długo nic). Mięso jest przereklamowane. Do tego dochodzi kwestia mojego czułego, pedalskiego wege-noska: mięso cuchnie. Przykro mi, drodzy mięsożercy, ale lata zwiększania tolerancji uniewrażliwiły Was do tego stopnia, że nie odczuwacie już, iż Wasze jedzenie po prostu j---e. Z tego też powodu do tej pory nie jestem w stanie przełknąć wieprzowiny. Ale aby nikt nie poczuł się urażony: zdarzyło mi się kilkukrotnie doświadczyć nieba w gębie: delicje takie jak stek z tuńczyka, tatar z łososia, czy wykwintny i cholernie drogi burger – to były momenty warte grzechu. Mimo mojej pierwotnej niechęci jadłem te kurczaki z ryżem z kurczakami i z ryżem (tak bardzo masa), zalewając mięso sosami i przyprawami. Rodzice tkwili w błogiej nieświadomości wobec faktu, że oto ten wspaniały okaz ich metod wychowawczych nagle stał się bezmyślnym mordercą zwierząt. A mi tak było po prostu wygodniej, wreszcie mogłem ze wszystkimi pójść na kebsa (obrzydlistwo) czy przygotować obiad w 20 minut, zamiast bezskutecznie szukać soczewicy czy granulatu (niektórzy z Was mogą nie mieć pojęcia jak łatwo jest być dziś wege w porównaniu do lat 90 czy 2000). Czasem tylko czułem do tego co jem i do siebie wstręt.

I tu docieram do końca mojej historii. Przez ostatnie kilka miesięcy dręczą mnie wyrzuty sumienia. Jem pierś z kurczaka i myślę o młynkach użytych do mielenia żywcem tych maluchów. Jem wieprzka i przed oczami staje mi słynny Christopher Hogwood (knur, a jednocześnie świętej pamięci najlepszy przyjaciel pisarki Sy Montgomery). Siadłem, przemyślałem sprawę i stwierdzam że wracam do jedzenia trawy i kamieni. Moja różowa jest zachwycona, bo jak się okazało też się z tym nosiła od jakiegoś czasu. Biedulka, nie wie jeszcze, że niedługo ją opuszczę. No ale co zrobić, skoro zasady są jasne: dzisiaj wege jutro homo.

To tyle, wybaczcie ścianę tekstu, jakby ktoś miał jakieś pytania to śmiało. Z drugiej strony chętnie przyjmę wszelką literaturę na temat układania diety, w szczególności pod sportowy tryb życia. Dobranoc :)

#wegetarianizm #przemyslenia

[t.....o]

@ottovonbismarck: co do śmierdzenia mięsa - podejrzewam, że to kwestia jakości. Marchewki z biedronki smakują jak trociny, ale jak kupisz na dobry targu, czy eko-bazarze, to smakują jak ambrozja.

Podobnie jest z np. kurczakiem (który akurat moim mięsożernym zdaniem jest słabym mięsem, taki szczur ze skrzydełkami) - możesz kupić droższego, zagrodowego, czy kapłona, albo nafaszerowanego hormonami mutanta z biedronki.

[buleczkowy_potwor]

@Shagga: dzięki wielkie cumpelo, masz jakieś swoje ulubione?

[fukboi]

@Loloman: a srasz

[flager]

zżerała (sic) mnie ciekawość.

@ottovonbismarck: Fajna historia i w ogóle, ale miej litość i używaj zgodnie z przeznaczeniem tego słowa. To nie służy do pokazania, że coś jest przewrotne/śmieszne/ironiczne.

[ottovonbismarck]

@flager: kajam się, chyba dostałem mini wylewu w chwili pisania sic, bo doskonale o tym wiem :(
@landu: dzięki
co do śmierdzenia mięsa/nieśmierdzenia: jasne, że na to jak postrzegamy zapachy i inne zmysłowe doznania wpływa wychowanie w danej kulturze itd. Chodzi o to, że rodzice nigdy nie wkręcali mi jakichś bajek dlaczego nie jedzą mięsa i jak próbują walczyć z przemysłem zła. To działało raczej na zasadzie: nie

[pollyanna]

@ottovonbismarck: końcówka r-------a xd

[SScherzo]

@Chet_Sidney: mięso potrafi j---ć i mówię to jako osoba która je jadła przez 21 lat swojego życia. dla mnie obecnie wieprzowina mielona surowa j---e stęchłą ścierą, a jak jest smażona to jeszcze gorzej. tak samo kotlety cielęce - od zawsze mi śmierdziały taką ścierą właśnie. ja w pewnym momencie nie umiałam już sama ocenić, czy wędlina jest świeża, czy nie, bo mi śmierdziała rozkładem. ale fakt, taka myśliwska kiełbasa na

[C.....y]

@ottovonbismarck: Tu nie chodzi o to, co rodzice Ci mówią tylko o to co w nich widziałeś. Podrostki w większości uczą się poprzez obserwację, nie poprzez słowa.
Skoro jako dziecko widziałeś, że nie jedli mięsa to Twoja dziecęca podświadomość przełożyła ten obraz do szufladki "złe" - więc śmierdzi. Z samego tonu Twoich wypowiedzi można jasno i klarownie wywnioskować to, że masz zakorzenioną w sobie niechęć do mięsca, co nie jest

[SScherzo]

@Chet_Sidney: cielęcina to dla Ciebie najtańsze badziewie? :) mięso wołowe też mi śmierdzi zresztą. poza tym zaznaczyłam, że jadłam je ponad dwie dekady i to jest kwestia przyzwyczajenia, a potem się zaczyna czuć właśnie ten specyficzny zapach. ja zaczęłam to czuć po zmniejszeniu ilości spożywanego mięsa, potem całkiem zrezygnowałam bo coraz więcej mi śmierdziało.

[Loloman]

@SScherzo: E? Może warto zacząć inwestować w porządne mięsa w porządnych sklepach lub zdobywać na wsi też z zaufanego źródła? Jak mięso śmierdzi to coś baaardzo z nim nie tak, mięso ma bardzo neutralny zapach tak normalnie.

[C.....y]

@SScherzo: Jak mówiłem, odbieranie zapachów jest kwestią jednostkową, jeden rabin powie tak, inny inaczej. A swoją drogą polecam odnosić się do sedna wypowiedzi, nie do poszczególnych punktów i na tej podstawie podważać sens odpowiedzi.

[SScherzo]

@Loloman: kwestia jest taka, że tylko mi to mięso śmierdzi w domu.

@Chet_Sidney: sam twierdzisz, że to kwestia jednostkowa, więc nie jest to niemożliwe, żeby dla OP każde mięso śmierdziało. nikt nie twierdzi, że każdy na świecie czuje ten zapach. tak samo jak niektórym śmierdzą sery pleśniowe, a inni się nimi zajadają.

[Loloman]

@SScherzo: Może reszta przyzwyczajona? Też się zdarza jak nadmiarowo spożywa się badziew lub kupuje w złych miejscach (gdzie mięso przesiąka też zapachami). Jak z jajkami - dla niektórych dobre jajka ze wsi smakują źle bo przyzwyczajeni do badziewia "3" ze sklepu. Trzeba trochę nim człowiek się przestawi na normalne jedzenie.

[C.....y]

postrzegałem mięso jako coś be i śmierdzącego, i to bez względu na jego jakość

@SScherzo: Tyle w temacie

[SScherzo]

@Chet_Sidney: a ja się odnoszę do fragmentu, gdzie stwierdza, że mu to faktycznie śmierdzi. i tyle, po co drążysz? śmierdzi to śmierdzi, nie każdy musi lubić.

[C.....y]

@SScherzo: Zgodnie z logiką nalezy odnieść się do całości wypowiedzi, nie do jej poszególnych punktów. Aczkolwiek nie mam zamiaru uczyć sztuki prowadzenia dyskusji ludzi na portalu ze śmiesznymi obrazkami.

[SScherzo]

@Chet_Sidney: to Ty wkleiłeś urywek wypowiedzi, nie ja :)

[C.....y]

@SScherzo: Natomiast ten urywek jest meritum całej wypowiedzi OP'a odnośnie tego, że mięso j---e bez względu na wszystko i nic tego nie zmieni. EOT, nie mam energii na walkę z żelazką logiką.

[SScherzo]

@Chet_Sidney: no bo widocznie mu śmierdzi. nie potrafisz tego zrozumieć? nie wiem, po co się irytujesz tym, że dla kogoś może śmierdzieć mięso. wyluzuj, miłego dnia

[erysipelothrix]

@ottovonbismarck: Ja uważam,że wszystko jest dla ludzi i nie można popadać,aż w takie paranoje. Miałeś ochotę zjeść kurczaka to go zjadłeś i po temacie.