[a.....1]

Ostatni kwartal 2014r.

Zmartwiony student siedzi i klnie na swoja prace dyplomowa i wlasna glupote. Trzeba zrobic chwile przerwy, bo ciekawe co tam w domu.

- Halo Tata, co tam?
- Halo Anon. Niestety, matka ma raka.
- Ahm... Od kiedy wiecie?
- Od kilku tygodni, ale nie chcielismy cie martwic.

Na poczatku nie zabrzmialo to groznie, po prostu jak kolejny problem z ktorym trzeba sie uporac. Medycyna taka zaawansowana, wyleczalnosc duza. Poszly dokladniejsze badania, przychodza wyniki. Nie jest zle, mozna kroic.

Pobyt w szpilatu, operacja, obserwacja i wypis do domu.

Zblizaja sie swieta, ale jakies komplikacje sie pojawily. Miala sie czuc coraz lepiej, ale nie mogla dojsc do siebie po tej operacji. Znowu pobyt w szpitalu i badania, okazalo sie ze infecja, ledwo sie udalo uniknac sepsy. Niestety wymagalo to poteznych dawek antybiotykow. Strasznie oslabiona po kilku tygodniach wypis do domu.

Poczatek 2015 roku, w trybie przyspieszonym zalatwiona tomografia kontrolna.
Przezuty na wiele narzadow, nieoperowalne. Jedyne mozliwosci to probowac chemii, ale w tym przypadku organizm jest zbyt slaby i chemii nie przezyje. Wyrok - do pol roku zycia. Na szczescie nadzieja umiera ostatnia, a lekarze sie czesto myla. Jednak wyniki poszly do szuflady zeby o nich nie wiedziala, niestety po jakims czasie je znalazla. Zalamala sie, nie chciala umierac, miala wielka wole zycia.

Ojciec przestal pracowac zeby moc sie nia opiekowac 20h na dobe. Do tego psychotropy i morfina zeby bardzo nie cierpiala. Kolejne miesiace mijaly ale kazdy dzien byl coraz gorszy i bardziej bolesny.Najpierw stracila sily by chodzic, pozniej by jesc, pozniej ledwo miala sile cos powiedziec. Otumaniona lekami budzila sie czesto w nocy z krzykiem nie wiedzac co sie dzieje i czemu ja boli.

25 maja 2015r.

Siedze w pracy na nocnej zmianie, czekam na jakas dostawe. Chwile po 5 dostaje telefon od placzacego ojca.

- Anon, ona nie zyje, nie wiem co mam robic.
- A na pogotowie dzwoniles?
- Nie.
- To zadzwon, oni sa od orzekania i powiedzia co dalej robic.
- Dobrze.

Usiadlem, odpalilem papierosa i zamarlem w bezruchu. Nie wiedzialem co mam zrobic z ta informacja. Ponoc ma dobrej czy zlej reakcji na taka wiadomosc. Ja po prostu nie czulem nic, bylem pusty w srodku jakby ktos odistalowal mi emocje. Nie wiem czy jest to moje blogoslawienstwo czy przeklenstwo, gdy potrafie plakac z blachych powodow, a w sytuacja ciezkich, krytycznych takich jak na przyklad wypadek samochodowy trace emocje. To ne tak ze ich nie mam, sa gdzies tam schowane bardzo gleboko i nie dochodza do swiadomosci. Zachowuje spokoj i logiczne myslenie, zawsze ja wszystkich uspokajam. Jakbym byl nieczula maszyna.

- Halo, i jak?
- No dzwonilem, przyjada za jakis czas, musza poczekac na lekarza. Kiedy przyjedziesz?
- Dzisiaj nie dam rady, musze zalatwic urlop i kilka innych rzeczy. Rano zlape jakis pociag. A teraz sie postaral troche uspokoic.
- Ale sie nie da.
- Ehh, no wiem. Do ciotki dzwoniles?
- Nie.
- To zadzwon, ona tez ci pomoze zalatwiac wszystko.
- Ok.

Zajelo mi pare godzin zalatwienie wszystkiego, wrocilem do mieszkania. Wspollokator wlasnie sie zbieral do wyjscia na jakies zajecia. Siedze w ciemnym pokoju, sam w mieszkaniu w towarzystwie wlasnych mysli. Zaraz trzeba bedzie pojsc spac. Biore lyk czegos mocniejszego, a w tle leci muzyka, kawalek Bullets - Archive. Emocje zaczynaja wychodzic, docieraja do swiadomosci. Placze.

Nie, to nie byl placz. Wyje jak konajacy wilk, krzycze, bije, gryze, rzucam. Za jakis czas siadam na lozku i przecieram twarz. Juz znowu jestem spokojny, ale teraz mi jakos tak lzej. W konczu czuje sie zmeczony, chce mi sie spac.

Dzien dzsiejszy - 26 maja 2015 roku, dzien matki.

Wstaje przed budzkiem, myje sie i gole, zakladam koszule. Szukuje sie do wyjscia, ale jeszcze mam chwile czasu. Dodaje ten wpis. Za niedlugo wychodze na pociag.

Dlatego prosze was drogie mirki, pamietajcie o swoich mamach dzisiaj. Nie zalujcie tych kilku zlotych na jakis prezent czy chociaz kwiatka. Bo w koncu przyjdzie taki rok ze nie zdazycie, ja nie zdazylem. Juz nie mam komu zlozyc zyczen.

#truestory #sadstory #dzienmatki

[d.....i]

@axis21: znowu ninja z cebulą pod nosem, co jest z tym mirko. Trzymaj się

[Kampala]

Nie wiem czy jest to moje blogoslawienstwo czy przeklenstwo, gdy potrafie plakac z blachych powodow, a w sytuacja ciezkich, krytycznych takich jak na przyklad wypadek samochodowy trace emocje.

@axis21: kurde, mam tak samo. I to nie dlatego, że tak nad sobą panuję, czy coś, ale mam tak od dziecka. Jako dziewięciolatek potrafiłem płakać nad zepsutym modelem itp, a na pogrzebach czy łożu śmierci bliskich mi osób (dziadek, babcia) nic, zero emocji.

[E.....e]

@axis21: o #!$%@?, a wszedlem tu bo chcialem zobaczyc smieszne obrazki

[n.....4]

@axis21: Wyrazy wspolczucia I dzieki ze sie tym podzieliles.

[wykopranger]

@axis21: Głupio to zabrzmi, ale z czasem będzie lepiej. Wiem coś o tym :/

[A.....7]

@axis21: Pustka ogarniająca świat, zamiana w mechaniczną bez emocjonalną maszynę, która stoi na straży i wydaje jakieś polecenia lub komendy, gdzie czas nic nie znaczy, papieros, później kolejny, widzisz ludzi, którzy są jakby za ścianą, jakby w innym świecie.

Gdyby zamienić historię raka na inną chorobę to mógłbym przysiąc, że właśnie przeczytałem swoją historię.

Niestety nie da się tego zrozumieć bez doświadczenia tych paru chwil, dlatego tym bardziej szanuję, że się

[i.....a]

@axis21: Trzymaj się! Poradzisz sobie.

[echelon_]

Ty, kur*a, debilu.

@zteekone: Wypraszam sobie.

[V0LV0]

#!$%@?, ale wyciskacz łez...33 letni facet a się popłakałem. Trzymaj sie stary...

[ChocolateThunder]

@axis21: Znam to niestety doskonale, trzymaj się chłopie.

[M.....a]

@axis21: Strasznie mi przykro Mirku.
Jeszcze kiedys sie spotkacie i zlozysz Mamie zyczenia.

[mankhoody]

@axis21: moje najszczersze kondolencje. Trzymaj się cumplu

[l.....w]

@axis21: Dzięki za ten wpis. Poryczałem się jak dziecko. Trzymaj się, Cumplu. Bardzo Ci współczuję.

[L.....n]

@axis21: Trzymaj się kolego, wszystko będzie dobrze

[OPZK]

@axis21: W pełni współczuję cumplu, bo w zeszły piątek zmarł mój dziadek, a że wychowywałem się z dziadkami, to była to dla mnie jedna z najgorszych sytuacji, z jaką przyszło mi się zmierzyć. Niecałe 3 miesiące temu miał lekkie zawroty głowy i nudności. Zaczął tracić apetyt, a w konsekwencji schudł ok. 20 kg. i miał problemy z poruszaniem się. Potem trafił do szpitala, gdzie po tomografii i rezonansie stwierdzono u niego

[egoistyczny_logistyk]

@axis21: miesiąc temu zmarł mój ojciec. Pożegnaliśmy się tego dnia normalnie, "cześć", gdy wychodził do pracy. W trakcie nocki dostał zawał, 10 minut przed swoimi urodzinami. Życie to taka trochę dziwka. Trzymaj się i masz moje kondolencje.

[P.....o]

Zmarla mi mama, co robic? O napisze coolstory na mirko... no ja #!$%@?. Jeszcze swieczke wstaw na fejsiku i bedzie zajebiscie.