#anonimowemirkowyznania
Raz w tygodniu jeżdżę kąpać dziadka, który choruje na Alzheimera. Mam na głowie firmę i swoją rodzinę, ale mimo wszystko staram się żeby najrzadziej co 10 dni pomóc w kąpieli. Powinienem częściej wiem... Przed pierwszym razem bałem się że będzie to traumatyczne wydarzenie, nigdy nie widziałem swojego dziadka nago :) ale okazało się że było to łatwiejsze do oswojenia się niż myślałem.
Za każdym razem jak go kąpie, łapią mnie feelsy. Niecałe 40 lat temu to ja siedziałem w wanience i on mnie kąpał. Dziś role się odwróciły. Za jakieś 40 lat to znowu ja może będę siedział w wannie a ktoś kogo jeszcze dziś nie ma na świecie będzie mi pomagał myć moje stare ciało... Taki staruszek z Alzheimerem to jest jak dziecko. Potrafi się parę minut męczyć z jakąś prostą czynnością, poświecając jej całą uwagę. Cieszy się z drobiazgów. Nie pamięta o problemach, np o tym że parę dni temu zmarł mu drugi (ostatni żyjący) syn, że za dwa dni będzie pogrzeb. Cieszy się z wyjścia czystym i odświeżonym z kąpieli.
Ale są też różnice, małe dziecko ma uroczą różową, gładką skórę, takie słodkie paznokietki, małe paluszki. Nie to co starzec, z obwisłą skórą, pełną przebarwień, znamion, ranek. Zrogowaciałe paznokcie, gruba skóra, siwe włosy... Ale pieluchy i smród moczu znowu podobne... Zataczamy koło i lądujemy w tym samym miejscu, jednakże nie jesteśmy już tacy sami, nie mamy już przyszłości. I zawsze mijamy się z naszymi bliskimi. Gdy ja byłem dzieckiem nie mogłem go zrozumieć jako dorosłego, on pewnie już też nie pamiętał jak to jest być dzieckiem i myśleć jak dziecko. Teraz czy ja mogę zrozumieć jak to jest być kimś u kresu swojego życia? Czy byłby w stanie mi to wytłumaczyć? Wątpię.
Raz w tygodniu jeżdżę kąpać dziadka, który choruje na Alzheimera. Mam na głowie firmę i swoją rodzinę, ale mimo wszystko staram się żeby najrzadziej co 10 dni pomóc w kąpieli. Powinienem częściej wiem... Przed pierwszym razem bałem się że będzie to traumatyczne wydarzenie, nigdy nie widziałem swojego dziadka nago :) ale okazało się że było to łatwiejsze do oswojenia się niż myślałem.
Za każdym razem jak go kąpie, łapią mnie feelsy. Niecałe 40 lat temu to ja siedziałem w wanience i on mnie kąpał. Dziś role się odwróciły. Za jakieś 40 lat to znowu ja może będę siedział w wannie a ktoś kogo jeszcze dziś nie ma na świecie będzie mi pomagał myć moje stare ciało... Taki staruszek z Alzheimerem to jest jak dziecko. Potrafi się parę minut męczyć z jakąś prostą czynnością, poświecając jej całą uwagę. Cieszy się z drobiazgów. Nie pamięta o problemach, np o tym że parę dni temu zmarł mu drugi (ostatni żyjący) syn, że za dwa dni będzie pogrzeb. Cieszy się z wyjścia czystym i odświeżonym z kąpieli.
Ale są też różnice, małe dziecko ma uroczą różową, gładką skórę, takie słodkie paznokietki, małe paluszki. Nie to co starzec, z obwisłą skórą, pełną przebarwień, znamion, ranek. Zrogowaciałe paznokcie, gruba skóra, siwe włosy... Ale pieluchy i smród moczu znowu podobne... Zataczamy koło i lądujemy w tym samym miejscu, jednakże nie jesteśmy już tacy sami, nie mamy już przyszłości. I zawsze mijamy się z naszymi bliskimi. Gdy ja byłem dzieckiem nie mogłem go zrozumieć jako dorosłego, on pewnie już też nie pamiętał jak to jest być dzieckiem i myśleć jak dziecko. Teraz czy ja mogę zrozumieć jak to jest być kimś u kresu swojego życia? Czy byłby w stanie mi to wytłumaczyć? Wątpię.
#koronawirus