Wpis z mikrobloga

Skopiuj link

27.06.2024, 11:46:44

Maszyny, które osobiście uważam za ciekawe, a które mogą niektórym nie być znane; odc. 65

Grumman E-2 Hawkeye

Rozwój lotniczych radarów pokładowych doprowadził do chęci wykorzystania ich jako systemy wczesnego ostrzegania powietrznego (AEW – aiborne early warning). Pierwszym pokładowym samolotem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych wykorzystywanym w tym celu był Douglas A-1 Skyraider wyposażony w dodatkowy system radarowy, zastąpiony później przez Grumman E-1 Tracer (zmodyfikowana wersja transportowego S-2 Tracker).

W 1956r. U.S. Navy ogłosiło zapotrzebowanie na pokładowy samolot wczesnego ostrzegania, który umożliwiałby integrację z ówczesnym Naval Tactical Data System używanym na pokładach statków. W marcu 1957r. wybrany został projekt firmy Grumman Aircraft Engineering Corporation. Początkowo otrzymał on oznaczenie W2F-1, zamienione później na E-2 Hawkeye – był to pierwszy samolot zaprojektowany od podstaw do celów AEW.

Pierwszy prototyp został oblatany 21 października 1960r., a pierwszy w pełni wyposażony egzemplarz 19 kwietnia 1962r. Maszyna weszła do służby jako E-2A w styczniu 1964r. - posiadała chowane trójkołowe podwozie, hak w sekcji ogonowej, przednią goleń podwozia umożliwiającą zaczepienie do katapulty pokładowej, obrotową kopułę radarową oraz składane skrzydła ułatwiające transport i hangarowanie na lotniskowcach. Załogę stanowi pięć osób: pilot, drugi pilot, oficer centrum informacji bojowej (Combat Information Center Officer - CICO), oficer kontroli powietrznej (Air Control Officer - ACO) oraz oficer radarowy (Radar Officer – RO).

Do 1965r. nawarstwiły się liczne problemy konstrukcyjne jak np. niewystarczające chłodzenie systemów pokładowych, które generowały znaczne ilości ciepła. Doprowadziło to do uziemienia całej floty i zawieszenia produkcji po zbudowaniu zaledwie 59 egzemplarzy.

Kongres wezwał oficjeli U.S. Navy do złożenia wyjaśnień, dlaczego podpisano cztery kontrakty produkcyjne przed przetestowaniem systemów pokładowych. W szybkim tempie zmodernizowano 49 z 59 E-2A o nowe elementy komputerowe – maszyny te otrzymały oznaczenie E-2B.

Pomimo wczesnej modernizacji systemów, zdawano sobie sprawę z większego potencjału maszyny niż prezentowała na moment obecny. W kwietniu 1968r. rozpoczęto kolejny program modernizacji, w wyniku którego zamówiono kolejne 28 maszyn, tym razem o oznaczeniu E-2C, które uzupełniły istniejącą flotę E-2B przewidzianych do ulepszenia.

W kolejnych latach służby maszyny uzupełniano o nowsze systemy elektroniczne, awioniczne i napędowe. Najnowszą wersją jest E-2D Advanced Hawkeye posiadający m.in. w pełni szklany kokpit oraz możliwość tankowania w powietrzu.
Łącznie zbudowano 313 sztuk, w tym 88 E-2D, które pozostają w czynnej służbie do dzisiaj. Głównym operatorem jest U.S. Navy. Maszyna jest wykorzystywana również przez siły zbrojne Egiptu, Francji, Japonii, Meksyku i Tajwanu.

Podstawowe dane techniczne (E-2C):

Załoga: 2 + 3
Długość: 17.59m
Wysokość: 5.58m
Rozpiętość skrzydeł: 24.56m
Powierzchnia nośna: 65m^2
Masa własna (pusty): 18234kg
MTOW: 26082kg
Napęd: 2 x Allison/Rolls-Royce T56-A-427 5100shp (3800kW) – silniki turbośmigłowe
Prędkość przelotowa: 474km/h | 256kts
Vmax: 650km/h | 350kts

#lotnictwo #samoloty #smiglowce #inzynieria #ciekawostki #historia #gruparatowaniapoziomu #hobby #aircraftboners #zainteresowania
Do obserwowania: #whangarzeumajstra - jak komuś podobają się moje wypociny