Pod koniec lat 60. XX wieku w Bundeswehrze, to jest odrodzonej po II Wojnie Światowej armii Niemiec Zachodnich, w roli terenowych łazików były wykorzystywane DKW Munga oraz VW 181; pierwszy z silnikiem dwusuwowym, zaś drugi tylnonapędowy, będący rozwinięciem drugowojennego Kubelwagena i pokrewnym z Schwimmwagenem. Z biegiem czasu pojazdy były coraz bardziej przestarzałe. Traf chciał, iż w 1962 roku rozpisano konkurs o kryptonimie Europa Jeep na pojazd terenowy z napędem 4x4, który miał zostać skonstruowany przez współpracujące Niemcy, Francję oraz Włochy; ostatecznie Francja wycofała się w 1972, zaś projekt upadł na przełomie 1975 i ’76 roku i wyrzucono go do kosza. Niedługo potem Włosi, a dokładniej firma Lamborghini, rozpoczęła prace nad własną terenówką, jednak przeznaczoną dla innej klienteli.
Tymczasem w RFN rozpisano kontrakt na nowy pojazd terenowy; do konkursu przystąpili Daimler-Benz oraz Volkswagen, który w międzyczasie zdążył wykupić odpowiedzialne za Mungę Auto-Union. Konkurs wygrał w 1977 roku Volkswagen, który rok później zaczął produkować w zakładach Audi w Ingolstadt pojazd.
Typ 183, czyli potocznie Iltis – „tchórz” po niemiecku
– było czteroosobowym samochodem terenowym o otwartej konstrukcji z brezentową opończą opierającą się na kładącej się na masce przedniej szybie i pałąkach zamontowanych na nadwoziu. Charakterystyczną cechą auta była długa i płaska maska oraz nisko poprowadzone burty nadwozia – podobnie jak Schwimmwagen czy peerelowski pływający kaszlak 126p, 183 miała mieć możliwość pływania, jednak jej nie wdrożono ze względu na koszty; z tego powodu do napędu przewidziano silnik z Passata, benzynowy motor o pojemności 1700 centymetrów sześciennych i mocy około 74 KM; później wprowadzono także silnik Diesla 1.6/72 KM. Silnik umieszczony wzdłużnie napędzał koła 16-calowe poprzez czterobiegową skrzynię manualną z opcjonalnym biegiem terenowym możliwym do załączenia przy zapięciu przedniego dyferencjału. Ponadto w układzie była obecna mechaniczna blokada tylnego dyfra, załączana dźwignią przy nogach kierowcy. Samochód osiągał prędkość maksymalną 130 km/h; przyspieszenie od 0 do 100 km/h wynosiło 21 sekund.
Nadwozie Iltisa mierzyło 3.97 metra długości, 1.52 metra szerokości oraz 1.83 metra wysokości; w wersji medycznej nadwozie było nieco większe i mierzyło 4.54m długości na 1.72m szerokości i 1.87m wysokości; w 183 mieścił się wygodnie kierowca oraz trójka pasażerów, chronieni w czasie dachowania wspomnianymi pałąkami. Pojazd był wykorzystywany także jako wóz dowodzenia i łączności czy po dodaniu uzbrojenia jako przeciwpancerny – Iltisa można było transportować śmigłowcem Sikorsky UH-60A Black Hawk. W standardowej wersji 183 ważył 910 kilogramów, chociaż całkowita waga potrafiła przekroczyć 1300 kilogramów. Standardowa głębokość brodzenia wynosiła 60 centymetrów, chociaż po modyfikacjach potrafiła wynosić ponad metr. Pojazd posiadał ekranowaną instalację elektryczną 24V, która ograniczona była do minimum; większe modyfikacje dodające trywialne elementy pokroju wskaźników temperatury i napięcia były wprowadzane w późniejszych, licencyjnych Iltisach.
No właśnie, produkcja Iltisa w macierzystych zakładach trwała do 1983 roku; wyprodukowano wówczas 8800 egzemplarzy, z czego prawie 8.5 tysiąca było wozami wojsk lądowych, zaś reszta poszła do lotnictwa i marynarki wojennej. W tym samym roku kanadyjska firma ̶C̶r̶n̶i̶ ̶B̶o̶m̶b̶a̶r̶d̶e̶r̶ Bombardier nabyła licencję na Iltisa, którego produkowała do ’88 roku, zarówno w wersji wojskowej, jak i cywilnej. Wersja Bombardiera posiadała kilka usprawnień, między innymi wspomniane wskaźniki, ale i też szerszą chłodnicę, mocowanie na antenę w tylnej części pojazdu, opony Uniroyal lub Michelin czy inne okna w drzwiach tylnych. Łącznie wyprodukowano około 15 tysięcy egzemplarzy, zarówno tych z zakładów Audi, jak i tych Bombardiera – wojskowych i cywilnych. Iltis był na wyposażeniu Bundeshwehry, ale „wywędrował” także do Belgii, Argentyny ( ͡°͜ʖ͡°), Estonii czy Kanady; w 1980 roku pojazd zaliczył start w rajdzie Paryż-Dakar. Napęd z typu 183 wykorzystano później do stworzenia Audi Quattro; samym „następcą” terenówki był Mercedes klasy G, stworzony po przegranym konkursie przez Mercedesa. W Polsce znajduje się około kilkadziesiąt Iltisów. Sam pojazd był dowodem na to, że da się zrobić prostą, wygodną, bezawaryjną i dobrą terenówkę, nie będącą kawałem gówna takim jak produkcyjny Honker.
@SonyKrokiet: iltis to jest #!$%@?. Mam klienta który trzyma go od momentu gdy skończył z wojskiem. 3 razy go zatopili, leżał w bagnie z 3 tygodnie póki go wyjęli. Wymienili filtry, świece, kable itd, osuszyli z grubsza silnik i #!$%@? odpalil na strzała. Ostatnio podczas powodzi w Niemczech znowu go zalało i znów to samo, dalej jeździ xD
Sikorski odwala taką robotę na arenie międzynarodowej, Tusk odblokował 600mld. Takich polityków nam trzeba. Poważnych i szanowanych. W komentarzu zdjęcie dla kontrastu.
czyli
Volkswagen Iltis/typ 183
Pod koniec lat 60. XX wieku w Bundeswehrze, to jest odrodzonej po II Wojnie Światowej armii Niemiec Zachodnich, w roli terenowych łazików były wykorzystywane DKW Munga oraz VW 181; pierwszy z silnikiem dwusuwowym, zaś drugi tylnonapędowy, będący rozwinięciem drugowojennego Kubelwagena i pokrewnym z Schwimmwagenem. Z biegiem czasu pojazdy były coraz bardziej przestarzałe. Traf chciał, iż w 1962 roku rozpisano konkurs o kryptonimie Europa Jeep na pojazd terenowy z napędem 4x4, który miał zostać skonstruowany przez współpracujące Niemcy, Francję oraz Włochy; ostatecznie Francja wycofała się w 1972, zaś projekt upadł na przełomie 1975 i ’76 roku i wyrzucono go do kosza. Niedługo potem Włosi, a dokładniej firma Lamborghini, rozpoczęła prace nad własną terenówką, jednak przeznaczoną dla innej klienteli.
Tymczasem w RFN rozpisano kontrakt na nowy pojazd terenowy; do konkursu przystąpili Daimler-Benz oraz Volkswagen, który w międzyczasie zdążył wykupić odpowiedzialne za Mungę Auto-Union. Konkurs wygrał w 1977 roku Volkswagen, który rok później zaczął produkować w zakładach Audi w Ingolstadt pojazd.
Typ 183, czyli potocznie Iltis – „tchórz” po niemiecku
– było czteroosobowym samochodem terenowym o otwartej konstrukcji z brezentową opończą opierającą się na kładącej się na masce przedniej szybie i pałąkach zamontowanych na nadwoziu. Charakterystyczną cechą auta była długa i płaska maska oraz nisko poprowadzone burty nadwozia – podobnie jak Schwimmwagen czy peerelowski pływający kaszlak 126p, 183 miała mieć możliwość pływania, jednak jej nie wdrożono ze względu na koszty; z tego powodu do napędu przewidziano silnik z Passata, benzynowy motor o pojemności 1700 centymetrów sześciennych i mocy około 74 KM; później wprowadzono także silnik Diesla 1.6/72 KM. Silnik umieszczony wzdłużnie napędzał koła 16-calowe poprzez czterobiegową skrzynię manualną z opcjonalnym biegiem terenowym możliwym do załączenia przy zapięciu przedniego dyferencjału. Ponadto w układzie była obecna mechaniczna blokada tylnego dyfra, załączana dźwignią przy nogach kierowcy. Samochód osiągał prędkość maksymalną 130 km/h; przyspieszenie od 0 do 100 km/h wynosiło 21 sekund.
Nadwozie Iltisa mierzyło 3.97 metra długości, 1.52 metra szerokości oraz 1.83 metra wysokości; w wersji medycznej nadwozie było nieco większe i mierzyło 4.54m długości na 1.72m szerokości i 1.87m wysokości; w 183 mieścił się wygodnie kierowca oraz trójka pasażerów, chronieni w czasie dachowania wspomnianymi pałąkami. Pojazd był wykorzystywany także jako wóz dowodzenia i łączności czy po dodaniu uzbrojenia jako przeciwpancerny – Iltisa można było transportować śmigłowcem Sikorsky UH-60A Black Hawk. W standardowej wersji 183 ważył 910 kilogramów, chociaż całkowita waga potrafiła przekroczyć 1300 kilogramów. Standardowa głębokość brodzenia wynosiła 60 centymetrów, chociaż po modyfikacjach potrafiła wynosić ponad metr. Pojazd posiadał ekranowaną instalację elektryczną 24V, która ograniczona była do minimum; większe modyfikacje dodające trywialne elementy pokroju wskaźników temperatury i napięcia były wprowadzane w późniejszych, licencyjnych Iltisach.
No właśnie, produkcja Iltisa w macierzystych zakładach trwała do 1983 roku; wyprodukowano wówczas 8800 egzemplarzy, z czego prawie 8.5 tysiąca było wozami wojsk lądowych, zaś reszta poszła do lotnictwa i marynarki wojennej. W tym samym roku kanadyjska firma ̶C̶r̶n̶i̶ ̶B̶o̶m̶b̶a̶r̶d̶e̶r̶ Bombardier nabyła licencję na Iltisa, którego produkowała do ’88 roku, zarówno w wersji wojskowej, jak i cywilnej. Wersja Bombardiera posiadała kilka usprawnień, między innymi wspomniane wskaźniki, ale i też szerszą chłodnicę, mocowanie na antenę w tylnej części pojazdu, opony Uniroyal lub Michelin czy inne okna w drzwiach tylnych. Łącznie wyprodukowano około 15 tysięcy egzemplarzy, zarówno tych z zakładów Audi, jak i tych Bombardiera – wojskowych i cywilnych. Iltis był na wyposażeniu Bundeshwehry, ale „wywędrował” także do Belgii, Argentyny ( ͡° ͜ʖ ͡°), Estonii czy Kanady; w 1980 roku pojazd zaliczył start w rajdzie Paryż-Dakar. Napęd z typu 183 wykorzystano później do stworzenia Audi Quattro; samym „następcą” terenówki był Mercedes klasy G, stworzony po przegranym konkursie przez Mercedesa. W Polsce znajduje się około kilkadziesiąt Iltisów. Sam pojazd był dowodem na to, że da się zrobić prostą, wygodną, bezawaryjną i dobrą terenówkę, nie będącą kawałem gówna takim jak produkcyjny Honker.
#autakrokieta #volkswagen #samochody #motoryzacja #gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #niemcy
źródło: comment_1636226434WDfAo5W60L5HhtDalW2fYl.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226450xkPqmtjE6teWfvoGMZFJkG.jpg
Pobierzźródło: comment_163622645931FBaGAZolpyHZAlcFypiY.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226467wmjGyTECmS1nqEFd0IzeHi.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226481SYQVX1qHMihl7gxpXo1Ise.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226497SsiRKuXVB8AFvlEMvzhctH.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226514IcR2CZ0TfvdNI7sdBEYdJ5.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226528Zst4o0MZc8KWMLTfbnHU1K.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226537OuyXJk08fRjhq1Z0wb4Q6X.jpg
Pobierzźródło: comment_1636226555jQOrRJDQocWt4Lbx5XLh4U.jpg
Pobierz@Shmoikel: ostatni to 181 znany też jako Thing
@Lardor: hąker ssie i gubi półosie XD
źródło: comment_16362269845pUklYvmXiRv6ZwOUUQ894.jpg
Pobierz