#anonimowemirkowyznania Jak znaleźć dobrych, lojalnych przyjaciół takich jak ja sam? Mam grono znajomych, ale dobija mnie, że niemal wszyscy są jak z bajki Krasickiego o tytule "Przyjaciele" kończącej się "Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły.". Nie potrzebuję żadnej pomocy, nie zamierzam nikogo wykorzystywać, bo świetnie sobie w życiu radzę, ale wiem, że w myśl znanego przysłowia "prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie" zdecydowanie nie są oni prawdziwymi przyjaciółmi. Sam mam w sobie wiele empatii i ich podejście coraz bardziej mnie razi i widzę jak bardzo jest sprzeczne z moim.
Gdy widzę, że ktoś z mojego otoczenia ma problemy myślę o tym jak go wspierać i mu pomóc. Reszta znajomych widzi w tym atrakcje i im gorsza będzie czyjaś sytuacja tym większa beka i lepsza okazja by sami poczuli się lepsi. Gdy ktoś z mojego otoczenia odnosi sukcesy cieszę się jego szczęściem, a reszta znajomych robi się zazdrosna.
Kiedyś nie zwracałem na to uwagi, ale teraz nie daje mi to spokoju. Nie chcę mieć takich znajomych. Są zabawni, dobrze się z nimi bawię, ale coraz ciężej jest mi akceptować przepaść pod tym względem. Marzy mi się mieć przyjaciół, z którymi mogę mieć poczucie, że jesteśmy zespołem, który gra do jednej bramki, a nie przeciwko sobie. Prosty przykład z życia jeden kumpel rozkręcił biznes, który przynosi mu duże zyski, o którym opowiada w gronie znajomych. Ja się cieszę, rozmawiam z nim zainteresowany na temat rekrutacji pracowników szczerze zaciekawiony tym jak dobiera ludzi do współpracy i ogólnie zadowolony jestem życząc mu żartem, żeby kiedyś w przyszłości zaprosił mnie na imprezę na jachcie albo prywatnej wyspie. Reszta kumpli w tym samym czasie ma miny jak koty srające na pustyni jakby się dosłownie jego powodzeniem zestresowali, a gdy tamten poszedł do domu zaczęli komentować, że może ma firmę, ale jest mało atrakcyjny i przez to wcale nie ma tak dobrze. Tamten zresztą też nie lepszy, bo z czasem wraz z zarobkami zaczęła odbijać mu woda sodowa próbując wszystkim na każdym kroku udowadniać kim to on nie jest. Inne przykłady mogę mnożyć, ale w skrócie chodzi o postawę, że ja zawszę dążę do tego by otaczający mnie ludzie czuli się jak najlepiej i nie rozumiem jak można wywyższać się lub poniżać ludzi, z którymi jestem związany uznając ich za przyjaciół. Chciałbym by ludzie wokół mnie też pod tym względem byli podobni.
Strasznie dobija mnie moje grono znajomych i zastanawiam się, czy w wieku 30 lat jest możliwa zmiana otoczenia na lepsze. Czy trzeba pogodzić się, że tacy ogólnie są ludzie. Egoistyczni, dbający jedynie o czubek własnego nosa. Obawiam się, że w tym wieku sam fakt, że mam grupę znajomych, z którymi regularnie wychodzę z domu jest sukcesem. Pewnie większość ludzi w moim wieku wolny czas poza pracą spędza ze swoimi rodzinami zajęci swoimi sprawami i ogólnie mam poczucie, że czas dobierania znajomych skończył się wraz ze studiami. Marzy mi się mieć przyjaciół, którzy chcieliby mnie wspierać podobnie jak ja wspierałbym ich. Czy jest to jeszcze możliwe?
@AnonimoweMirkoWyznania: Moim zdaniem od grupki przyjaciół lepszy jest po prostu jeden szczery przyjaciel, ciężko poznać człowieka o czystych intencjach który bylby wsparciem w trudnych chwilach, a co dopiero całą grupkę takich ludzi.
@AnonimoweMirkoWyznania: Bez kitu dzisiaj większość osób zamyka się w swoim internetowym świecie i są strasznie wyłączeni i zobojętnieni na to co ich otacza. A zawsze marzyla mi się paczka jak w serialu '' Przyjaciele '' (งⱺ͟ل͜ⱺ)ง
Reszta kumpli w tym samym czasie ma miny jak koty srające na pustyni jakby się dosłownie jego powodzeniem zestresowali, a gdy tamten poszedł do domu zaczęli komentować, że może ma firmę, ale jest mało atrakcyjny i przez to wcale nie ma tak dobrze.
haha, moze jemu to bardziej pasuje niz twoje pytania?
Jak znaleźć dobrych, lojalnych przyjaciół takich jak ja sam?
@AnonimoweMirkoWyznania: jeżeli nie masz przyjaciół to znaczy, że nie reprezentujesz sobą żadnej wartości dla społeczeństwa. Przyjaźń nigdy nie jest za darmo, to jest jak wymiana towarów, gdzie waluta może być dowolna. Dobry humor, zero narzekania, lub popularność, lub bananowi rodzice itd.
Jak znaleźć dobrych, lojalnych przyjaciół takich jak ja sam? Mam grono znajomych, ale dobija mnie, że niemal wszyscy są jak z bajki Krasickiego o tytule "Przyjaciele" kończącej się "Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły.". Nie potrzebuję żadnej pomocy, nie zamierzam nikogo wykorzystywać, bo świetnie sobie w życiu radzę, ale wiem, że w myśl znanego przysłowia "prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie" zdecydowanie nie są oni prawdziwymi przyjaciółmi. Sam mam w sobie wiele empatii i ich podejście coraz bardziej mnie razi i widzę jak bardzo jest sprzeczne z moim.
Gdy widzę, że ktoś z mojego otoczenia ma problemy myślę o tym jak go wspierać i mu pomóc. Reszta znajomych widzi w tym atrakcje i im gorsza będzie czyjaś sytuacja tym większa beka i lepsza okazja by sami poczuli się lepsi. Gdy ktoś z mojego otoczenia odnosi sukcesy cieszę się jego szczęściem, a reszta znajomych robi się zazdrosna.
Kiedyś nie zwracałem na to uwagi, ale teraz nie daje mi to spokoju. Nie chcę mieć takich znajomych. Są zabawni, dobrze się z nimi bawię, ale coraz ciężej jest mi akceptować przepaść pod tym względem. Marzy mi się mieć przyjaciół, z którymi mogę mieć poczucie, że jesteśmy zespołem, który gra do jednej bramki, a nie przeciwko sobie. Prosty przykład z życia jeden kumpel rozkręcił biznes, który przynosi mu duże zyski, o którym opowiada w gronie znajomych. Ja się cieszę, rozmawiam z nim zainteresowany na temat rekrutacji pracowników szczerze zaciekawiony tym jak dobiera ludzi do współpracy i ogólnie zadowolony jestem życząc mu żartem, żeby kiedyś w przyszłości zaprosił mnie na imprezę na jachcie albo prywatnej wyspie. Reszta kumpli w tym samym czasie ma miny jak koty srające na pustyni jakby się dosłownie jego powodzeniem zestresowali, a gdy tamten poszedł do domu zaczęli komentować, że może ma firmę, ale jest mało atrakcyjny i przez to wcale nie ma tak dobrze. Tamten zresztą też nie lepszy, bo z czasem wraz z zarobkami zaczęła odbijać mu woda sodowa próbując wszystkim na każdym kroku udowadniać kim to on nie jest. Inne przykłady mogę mnożyć, ale w skrócie chodzi o postawę, że ja zawszę dążę do tego by otaczający mnie ludzie czuli się jak najlepiej i nie rozumiem jak można wywyższać się lub poniżać ludzi, z którymi jestem związany uznając ich za przyjaciół. Chciałbym by ludzie wokół mnie też pod tym względem byli podobni.
Strasznie dobija mnie moje grono znajomych i zastanawiam się, czy w wieku 30 lat jest możliwa zmiana otoczenia na lepsze. Czy trzeba pogodzić się, że tacy ogólnie są ludzie. Egoistyczni, dbający jedynie o czubek własnego nosa. Obawiam się, że w tym wieku sam fakt, że mam grupę znajomych, z którymi regularnie wychodzę z domu jest sukcesem. Pewnie większość ludzi w moim wieku wolny czas poza pracą spędza ze swoimi rodzinami zajęci swoimi sprawami i ogólnie mam poczucie, że czas dobierania znajomych skończył się wraz ze studiami. Marzy mi się mieć przyjaciół, którzy chcieliby mnie wspierać podobnie jak ja wspierałbym ich. Czy jest to jeszcze możliwe?
#pytanie #przemyslenia #rozkminy #przegryw #kiciochpyta #zwiazki #relacje #przyjaciele #koledzy #znajomi #rozowepaski #niebieskiepaski
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
ID: #610f18b66513ce000a3addf9
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: sokytsinolop
Przekaż darowiznę
haha, moze jemu to bardziej pasuje niz twoje pytania?
Zaakceptował: LeVentLeCri
Fuj.
Zaakceptował: LeVentLeCri
@AnonimoweMirkoWyznania: jeżeli nie masz przyjaciół to znaczy, że nie reprezentujesz sobą żadnej wartości dla społeczeństwa. Przyjaźń nigdy nie jest za darmo, to jest jak wymiana towarów, gdzie waluta może być dowolna. Dobry humor, zero narzekania, lub popularność, lub bananowi rodzice itd.