Dzieciństwo jest tak naprawdę najlepszym czasem w życiu samca hieny. Malutkie młode obu płci plasują się tuż za swoimi matkami, które stanowią cały szczyt społecznej hierarchii stada. Młode mają więc przyzwoity dostęp do pożywienia, miejsc do spania i wszystkiego innego.
Ale dni chwały młodych samców są krótkie. Samice na ogół nie lubią łączyć się w pary z samcami ze stada, w którym dorastały - prawdopodobnie w ten sposób natura unika chowu wsobnego. Kiedy więc samce dorastają do około dwóch lat, opuszczają swoje stado i wyruszają na samotne, niebezpieczne poszukiwania klanu z lepszymi perspektywami na parzenie się.
Wiele samców ssaków robi podobnie, jednak dla nich wejście w nową grupę jest okazją do wyzwania osobników wysoko w hierarchii i podniesienia ich statusu społecznego. Ale nie dla samców hieny. Te muszą znosić znęcanie się nowego stada, nim choćby zostaną do niego dopuszczone, a kiedy samiec zyska w końcu ich akceptację, staje się hieną najniższą w hierarchii... do obgryzania kości. To, co najsmaczniejsze, rzadko dostaje się mu na dole, i nie ma żadnej możliwości, by podnieść się wyżej w społecznej hierarchii poza tylko czekaniem; albo na nowych samców dołączających do stada poniżej jego, albo na śmierć samców wyżej od niego. Żaden dorosły samiec nigdy nie przewyższy jakiejkolwiek samicy, co wynika z hierarchii przez nie zdominowanej.
W odróżnieniu od właściwie wszystkich ssaków, zdolne fizycznie i społecznie osobniki nie mogą dostać się na szczyt hieniej społeczności, by podejmować tam większość decyzji - i dorabiać się potomstwa. To jedyne ssaki stadne, jakie znamy z tak surowej hierarchii; i nie wiemy póki co, dlaczego tak jest. Znamy jednak tego rezultaty - samce kończą dotknięte obrażeniami wynikłymi z dokuczania i znęcania się, przedwcześnie startymi od jedzenia zbyt wielu kości zębami, i średnio żyją tylko w połowie tak długo, jak samice. Najlepsze, na co mogą liczyć, to że ostatecznie pozostawią po sobie kilka młodych - co nie będzie najlepsze dla tych, które okażą się być samcami.
Ale dni chwały młodych samców są krótkie. Samice na ogół nie lubią łączyć się w pary z samcami ze stada, w którym dorastały - prawdopodobnie w ten sposób natura unika chowu wsobnego. Kiedy więc samce dorastają do około dwóch lat, opuszczają swoje stado i wyruszają na samotne, niebezpieczne poszukiwania klanu z lepszymi perspektywami na parzenie się.
Wiele samców ssaków robi podobnie, jednak dla nich wejście w nową grupę jest okazją do wyzwania osobników wysoko w hierarchii i podniesienia ich statusu społecznego. Ale nie dla samców hieny. Te muszą znosić znęcanie się nowego stada, nim choćby zostaną do niego dopuszczone, a kiedy samiec zyska w końcu ich akceptację, staje się hieną najniższą w hierarchii... do obgryzania kości. To, co najsmaczniejsze, rzadko dostaje się mu na dole, i nie ma żadnej możliwości, by podnieść się wyżej w społecznej hierarchii poza tylko czekaniem; albo na nowych samców dołączających do stada poniżej jego, albo na śmierć samców wyżej od niego. Żaden dorosły samiec nigdy nie przewyższy jakiejkolwiek samicy, co wynika z hierarchii przez nie zdominowanej.
W odróżnieniu od właściwie wszystkich ssaków, zdolne fizycznie i społecznie osobniki nie mogą dostać się na szczyt hieniej społeczności, by podejmować tam większość decyzji - i dorabiać się potomstwa. To jedyne ssaki stadne, jakie znamy z tak surowej hierarchii; i nie wiemy póki co, dlaczego tak jest. Znamy jednak tego rezultaty - samce kończą dotknięte obrażeniami wynikłymi z dokuczania i znęcania się, przedwcześnie startymi od jedzenia zbyt wielu kości zębami, i średnio żyją tylko w połowie tak długo, jak samice. Najlepsze, na co mogą liczyć, to że ostatecznie pozostawią po sobie kilka młodych - co nie będzie najlepsze dla tych, które okażą się być samcami.
#polka #przegryw #gruparatowaniapoziomu #zwierzeta
źródło: comment_1615405279TWMtYvM4rQeZQHrOcwTYI3.jpg
Pobierz@matka_boska_w_klapie: jakiej hieny? Na zdjęciu jest krokuta cętkowana ( ͡° ͜ʖ ͡°)
źródło: comment_1615417878IpKuejnIygp8eSpTCBlokX.jpg
Pobierz