Czołem Mircy Czy ktos z was pracowal z psychologiem nad traumami z dziecinstwa i ich wplywu na dorosle zycie? Mam 27 lat, mialem zajebisty start i mozliwosci, normalny dom ale na drodze do szczesliwego zycia stanal fakt, ze bylem ofiarą znęcania sie w szkole. Na kazdej przerwie modlitwa o dzwonek zeby schowac sie w klasie, przed wyjsciem z domu modlitwa zeby nie isc do szkoly. Praktycznie do konca gimnazjum codziennie bylem sparalizowany strachem. Co najgorsze nigdu nikomu o tym nie mowilem i prawie od poczatku udawalem ze nic sie nie dzieje. Nawet przed oprawcami, wszystko w sobie, tyle udawania przez tyle lat sprawilo ze stracilem tozsamosc i zastanawiam sie kim jestem, kazda osobe ktora znam moge opisac kilkoma slowami a siebie nie bo jestem jak kameleon ktory dostosowuje sie do otoczenia i mowi to co ktos chce uslyszec. Samoocena zerowa i ciagle udawanie ktorego mam dosc bo nie wiem jak sie zachowywac nie dostosowujac sie do otoczenia, mam problem z najprostszą decyzją typu wybor ubrania a co dopiero kierowanie zyciem. Kazdy z takim startem (zawsze najlepsze oceny i w sporcie, jak na wiejskie standardy wspanialy dom, super drodzice) skonczylby jako wygryw a ja codziennie marze o sznurze ale nie zrobie tego rodzinie. Czekam ma 1 spotkanie z psychoterspeutą.
Moze ktos z Was wyszedl na prostą w podobnej sytuacji, moze ma jakies protipy a moze nie ale chce cos napisac. Licze na jakiekolwiek odpowiedzi bo musialem to z siebie wyrzucic
@AnonimoweMirkoWyznania: Czekaj, co? Dziecko, które ma najlepsze oceny w sporcie gnębione? Szczerze to ciężko mi w to uwierzyć, raczej to ci najlepsi np w piłkę nożną byli często oprawcami i mieli szacunek całej klasy, zawsze to były wygrywy, nie wyobrażam sobie jak najlepszy sportowiec w klasie może być gnębiony, przecież musiałbyś być jakimś bardzo rzadkim przypadkiem człowieka który ma niską samoocenę niezależnie od tego ile rzeczy mu się w życiu udaje,
GwiezdnaDama: @AnonimoweMirkoWyznania: Rozumiem Cię i podziwiam odwagę. Jakiś czas temu sama myślałam, że potrzebuję psychoterapii z uwagi właśnie na brak świadomości jaka jestem i kim jestem. Zrobilo mi się tak po długim zwiazku z mężczyzną skrajnie różnym ode mnie. Nasze wspólne życie wymagało wielu kompromisów. W zasadzie nie kompromisów a tego, że nie mogłam być przy nim taką jaką jestem naprawdę i z mojego punktu widzenia robiłam wszystko żeby jemu
@Slavcel: wybacz ocenę ale strasznie stereotypowo myślisz. Nie znasz przypadków z życia w ktorych dzieciak osiągający bardzo dobre wyniki w nauce czy w sporcie jest wyśmiewany przez to przez otoczenie? W pewnym sensie pewnie z zazdrości i tego że ma inne priorytety w życiu niż ogół pajaców którzy chcą być cool zażywając używki i ogólnie robiąc trzodę na zajęciach czy też po nich. Że kujon, pupilek etc.? ;)
Za bardzo dobre wyniki w nauce to oczywiste. Ale nie w przypadku kiedy to się łączyło z bardzo dobrymi wynikami w sporcie. Żeby ktoś wyśmiewał kogoś z powodu bycia bardzo dobrze wysportowanym i osiąganiu jakichś sukcesów z tego powodu to nie spotkałem się i nie słyszałem o takiej sytuacji. Tym bardziej że w wyniku takich sukcesów naukowych jak i sportowych samoocena tak wzrasta, że to mało możliwe, aby pozwolić się tak
@AnonimoweMirkoWyznania: oprócz psychoterapii polecam trochę pobawić się w medytację, nie będzie to dla Ciebie przyjemne, bo z czasem wyjdą na wierzch wszystkie tłumione emocje i będziesz miał sajgon w głowie, ale na dłuższą metę pomoże Ci to zaakceptować swoją przeszłość i siebie, po prostu skonfrontujesz się ze swoimi demonami
@AnonimoweMirkoWyznania: zaniżona samoocena to jeden z podstawowych objawów depresji, także może się okazać że do podjęcia psychoterapii w pełnym wymiarze będzie w Twoim przypadku potrzebne również wdrożenie farmakoterapii.
ja obecnie przepracowuję traumy z dzieciństwa na pogłebionej terapii odwykowej na NFZ. też miałem epizod z prześladowaniem w szkole z powodu dobrych wyników w nauce, ale raczej zawsze miałem kumpli, którzy mnie bronili. na mojej psychice te sytacje się raczej nie odbiły, ale
Czekaj, co? Dziecko, które ma najlepsze oceny w sporcie gnębione?
@Slavcel: Jestem chyba podobnym przykładem do OPa. W młodości kilka razy reprezentowałem szkołę w zawodach sportowych (biegi średniodystansowe, sztafeta). Tylko raz przez cały swój okres edukacji miałem średnią niższą od 4,75. Szkołę średnią skończyłem ze średnią nieco poniżej 5,5, jako laureat olimpiady, ósmy w Polsce... Może nie tyle byłem gnębiony, co zawsze było tak, że nie należałem do swojej klasy, bo
MeksykańskiZboczeniec: @Slavcel: liczy sie bycie dobrym w sportach zespołowych lub takich gdzie masz bezpośrednią konfrontację jak w sportach walki, a co za tym idzie sprawność fizyczna połączona z byciem ogarniętym społecznie. Jeśli jesteś introwertykiem z sukcesami w sportach indywidualnych wtedy gnębienie jak najbardziej może mieć miejsce.
WykopowaŁania: Podjęcie się psychoterapii to najlepsze co mogłeś dla siebie uczynić. Co mogę Ci powiedzieć? Praca z terapeutą jest długa, żmudna, mogą się zdarzyć momenty zwątpienia (jeśli potrzebujesz w jednym tygodniu przerwy poinformuj o tym swojego terapeutę), ale minie rok, dwa... Nie zauważysz nawet kiedy zacząłeś inaczej patrzeć na siebie, inaczej reagować na codzienne sytuacje, inaczej wyrażać siebie. I to ostatnie jest najważniejsze, bo wtedy zrozumiesz wewnętrznie, że to, co się
Ci ludzie promujący CPK a zwłaszcza ci którzy pojawili się dopiero po wyborach wydają się coraz bardziej groteskowi i chyba też zdesperowani próbując utrzymać przekaz. Brakuje tylko husarskich skrzydeł (ʘ‿ʘ)
#depresja #psychologia #psychoterapia #chcepogadac #zalesie
Czołem Mircy
Czy ktos z was pracowal z psychologiem nad traumami z dziecinstwa i ich wplywu na dorosle zycie?
Mam 27 lat, mialem zajebisty start i mozliwosci, normalny dom ale na drodze do szczesliwego zycia stanal fakt, ze bylem ofiarą znęcania sie w szkole. Na kazdej przerwie modlitwa o dzwonek zeby schowac sie w klasie, przed wyjsciem z domu modlitwa zeby nie isc do szkoly. Praktycznie do konca gimnazjum codziennie bylem sparalizowany strachem.
Co najgorsze nigdu nikomu o tym nie mowilem i prawie od poczatku udawalem ze nic sie nie dzieje. Nawet przed oprawcami, wszystko w sobie, tyle udawania przez tyle lat sprawilo ze stracilem tozsamosc i zastanawiam sie kim jestem, kazda osobe ktora znam moge opisac kilkoma slowami a siebie nie bo jestem jak kameleon ktory dostosowuje sie do otoczenia i mowi to co ktos chce uslyszec. Samoocena zerowa i ciagle udawanie ktorego mam dosc bo nie wiem jak sie zachowywac nie dostosowujac sie do otoczenia, mam problem z najprostszą decyzją typu wybor ubrania a co dopiero kierowanie zyciem.
Kazdy z takim startem (zawsze najlepsze oceny i w sporcie, jak na wiejskie standardy wspanialy dom, super drodzice) skonczylby jako wygryw a ja codziennie marze o sznurze ale nie zrobie tego rodzinie.
Czekam ma 1 spotkanie z psychoterspeutą.
Moze ktos z Was wyszedl na prostą w podobnej sytuacji, moze ma jakies protipy a moze nie ale chce cos napisac. Licze na jakiekolwiek odpowiedzi bo musialem to z siebie wyrzucic
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
ID: #5f9b27ac0860c8092cf49420
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: LeVentLeCri
Doceń mój czas włożony w projekt i przekaż darowiznę
@AnonimoweMirkoWyznania: Ja tylko z lekarzem psychiatrą, którą dymałem przez następne kilka lat xD
Komentarz usunięty przez autora
Komentarz usunięty przez autora
Za bardzo dobre wyniki w nauce to oczywiste. Ale nie w przypadku kiedy to się łączyło z bardzo dobrymi wynikami w sporcie. Żeby ktoś wyśmiewał kogoś z powodu bycia bardzo dobrze wysportowanym i osiąganiu jakichś sukcesów z tego powodu to nie spotkałem się i nie słyszałem o takiej sytuacji. Tym bardziej że w wyniku takich sukcesów naukowych jak i sportowych samoocena tak wzrasta, że to mało możliwe, aby pozwolić się tak
ja obecnie przepracowuję traumy z dzieciństwa na pogłebionej terapii odwykowej na NFZ. też miałem epizod z prześladowaniem w szkole z powodu dobrych wyników w nauce, ale raczej zawsze miałem kumpli, którzy mnie bronili. na mojej psychice te sytacje się raczej nie odbiły, ale
@Slavcel: Jestem chyba podobnym przykładem do OPa. W młodości kilka razy reprezentowałem szkołę w zawodach sportowych (biegi średniodystansowe, sztafeta). Tylko raz przez cały swój okres edukacji miałem średnią niższą od 4,75. Szkołę średnią skończyłem ze średnią nieco poniżej 5,5, jako laureat olimpiady, ósmy w Polsce... Może nie tyle byłem gnębiony, co zawsze było tak, że nie należałem do swojej klasy, bo
Zaakceptował: Eugeniusz_Zua