Wpis z mikrobloga

Jak pisał Adam Mickiewicz, nasz wielki, narodowy, litewski poeta

Patrz! – ha! – to dziecię uszło – rośnie – to obrońca!

Wskrzesiciel narodu,

Z matki obcej; krew jego dawne bohatery,

A imię jego będzie czterdzieści i cztery.


#100smiesznychwiosek

Sezon 3

Dzień 44/100

Dziadowo – wieś w Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Gryfice

Wieś z XIII wieku, istnieje wzmianka o miejscowości w dokumencie z 23 marca 1300 roku. Wówczas to bowiem Gryfice otrzymały wieś wraz z 16 łanami ziemi. Była własnością miasta do XVIII wieku. Nazwa tej miejscowości była różnie wymieniana w dokumentach: Dobo, Dodona, Dadowo. Na mapie Lubinusa z 1618 roku widnieje nazwa Dadow. Taka nazwa była do 1945 roku.

Wieś okolnicowa, z zachowanymi cechami założenia pierwotnego. Układ dróg, ilości i wielkości działek siedliskowych odpowiada prawdopodobnie okresowi z czasów lokacji, jedynie w płn-zach części wsi , poza układem historycznym , zlokalizowana jest jedna dwubudynkowa zagroda. Układ okolnicy zachowany bez zmian w północno-zachodniej części wsi pojawiła się prawdopodobnie na początku XX wieku druga zagroda. Zabudowa działek pochodzi z okresu od połowy XIX wieku do początku XX wieku. Układ przestrzenny wsi z wyjątkiem zagród w płn.-zach. części założenia, leżących poza układem pierwotnym – jako bardzo cenny i rzadki na terenie Pomorza Zachodniego.

Gmina Gryfice utworzyła jednostką pomocniczą – "Sołectwo Dziadowo", które obejmuje jedynie wieś Dziadowo. Organem uchwałodawczym sołectwa jest zebranie wiejskie, na którym mieszkańcy wybierają sołtysa. Działalność sołtysa wspomaga jest rada sołecka, która liczy od 3 do 7 osób – w zależności jak ustali wyborcze zebranie wiejskie. Według Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań z 2011 roku liczba ludności we wsi Dziadowo wynosi dokładnie 100.

#ciekawostki #historia #zachodniopomorskie
Pobierz
źródło: comment_6crfmv0EmYcaXG5TMpMlaVftJ9npBQIk.jpg
  • 1
@MechanicznyTurek:
Serce ustało, pierś już lodowata
Ścięły się oczy i usta zawarły.
Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata
Cóż to za człowiek? Umarły.

Patrz, duch nadziei życie mu nadaje,
Gwiazda pamięci promyka użycza.
Umarły wraca na młodości kraje,
Szukać lubego oblicza.

Pierś znowu tchnęła, lecz pierś lodowata.
Usta i oczy stanęły otworem.
Na świecie znowu, ale nie dla świata
Czymże ten człowiek?