"W nr. 314 „Wiadomości” pisaliśmy jak bolszewicka „L’Humanite” w Paryżu, przedrukowując wiersz Victora Hugo z tomu „Les feuilles d’automne” (1831), skonfiskowała cztery linijki o Polsce, słusznie obawiając się że słowami o „wściekłym plugawym Kozaku”, szalejącym w Warszawie, mógłby się poczuć dotknięty ambasador bolszewicki przy reżymie polskim."
"Do zagadnienia polskiego Victor Hugo często wracał zarówno w swojej twórczości jak działalności publicznej. Jeden z wierszy w „Les chants de crépuscole” (1833) daje obraz tragicznej Polski – kobiety na kolanach, u stóp wieży, z której dochodzi głos jej pana. Cień jego w każdej chwili może zjawić się na progu, cień kata, w którego przemienił się małżonek (zapewne aluzja do prawnego związku jaki przed powstaniem listopadowym łączył Królestwo Kongresowe z Rosją). „Niestety, jesteś związana, zwyciężona i chylisz się ku mogile, a twoje białe ręce, zamiast synów, przyciskają do piersi skrwawiony krucyfiks. Na twojej królewskiej szacie znać jeszcze odciski butów Baszkirów, którzy przeszli po twoim ciele. Od czasu do czasu słychać brzmienie czyjegoś głosu, odgłos czyichś ciężkich krokow, widać błysk szabli, a ty pod murem, ociekającym twymi łzami, podnosząc umęczone ręce i głowę, która się chwieje, i oczy, które zdają się zachodzić mgłą śmierci, mówisz: „Siostro moja, Francjo, czy nic dla mnie nie świta?”
Victor Hugo a Polska
"Do zagadnienia polskiego Victor Hugo często wracał zarówno w swojej twórczości jak działalności publicznej. Jeden z wierszy w „Les chants de crépuscole” (1833) daje obraz tragicznej Polski – kobiety na kolanach, u stóp wieży, z której dochodzi głos jej pana. Cień jego w każdej chwili może zjawić się na progu, cień kata, w którego przemienił się małżonek (zapewne aluzja do prawnego związku jaki przed powstaniem listopadowym łączył Królestwo Kongresowe z Rosją). „Niestety, jesteś związana, zwyciężona i chylisz się ku mogile, a twoje białe ręce, zamiast synów, przyciskają do piersi skrwawiony krucyfiks. Na twojej królewskiej szacie znać jeszcze odciski butów Baszkirów, którzy przeszli po twoim ciele. Od czasu do czasu słychać brzmienie czyjegoś głosu, odgłos czyichś ciężkich krokow, widać błysk szabli, a ty pod murem, ociekającym twymi łzami, podnosząc umęczone ręce i głowę, która się chwieje, i oczy, które zdają się zachodzić mgłą śmierci, mówisz: „Siostro moja, Francjo, czy nic dla mnie nie świta?”
#polska #victorhugo #paryz #bolszewizym #historia #ciekawostkihistoryczne #francja #literatura #polityka #wiersze #rosja #zabory #powstanielistopadowe #ciekawostki
źródło: comment_3QVSQKTdhzRmvFNgwWh5XGTD7voPSJas.jpg
Pobierz