Wpis z mikrobloga

Nie potrafię zaczynać, jak zresztą pewnie większość osób, które chcą stworzyć pewien cykl. To po prostu się dzieje. Nie ma początku ani końca, bo historia toczy się nawet wtedy, gdy nie zostanie opisana.
Jestem tu, gdzie jestem: w szpitalu psychiatrycznym. To dla mnie nowość, ale staram się dostosować do tej obcej rzeczywistości. Rano śniadanie, wieczorem tabletki, pomóżcie mi bo wyję. Podobno mam depresję. Próbowałam ze sobą skończyć. Nie raz, nie dwa. Bywam smutna, bywam wesoła. Ale czy to już choroba? Nie czuję się jak osoba chora. Chorzy leżą w szpitalnych łóżkach i płaczą przez ból nerek, głowy czy stawów. Nie przez to, co siedzi głębiej i czego ciało nie jest w stanie dotknąć.
Z Wami, drogie Mireczki, jestem już od jakiegoś czasu. Widziałam Wasze wzloty, widziałam upadki. Wy moich nie. Nadal chcę pozostać anonimowa, ale potrzebuję spowiedzi. Ojcze, to ja, jawnogrzesznica, pobłogosław moje słowa, bo czyny nadal pozostaną nieczyste. Potrzebuję dziennika, ale takiego, którego nikt nie znajdzie przy mnie w materialnej formie, to zbyt ryzykowne. Nie wiem jak duże będzie zainteresowanie moją obecną codziennością, nie wiem też jak często będę pisać. Prawdopodobnie codziennie. Dla siebie, ale też dla Waszych słów. Bo tego właśnie potrzebuję: żywych, szczerych słów.
Wstęp wyszedł długi, to nic. W końcu coś odmiennego od niemrawych rozmów z ludźmi, którzy udają kogoś innego, bo wtedy ich przypadłość jest bezpieczna. I tak wszyscy tutaj skończymy tak samo - jako wariaci. Bo raz powstałe demony nigdy nie odchodzą.
Mam ochotę na tosty, zawsze chcę tego, czego nie mogę dostać.

#depresja #samotnosc #szpital #szpitalpsychiatryczny #psychiatryk #przegryw #przemyslenia
  • 44
  • Odpowiedz
  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach

@robcio007: Nikt mnie nie wpakował, sama się tu zgłosiłam. Uważałam, że to słuszne. Teraz już nie jestem tego pewna. Nie wiem czemu tu jestem; po prostu tak się stało. Mądrzy ludzie stwierdzili, że tak będzie lepiej. Posłuchałam.
@Kitsune475: Z jakiego powodu? Nie wyobrażam sobie spędzić w takim miejscu wiele czasu.
  • Odpowiedz
  • 119
@SajkoStory czasem sobie myślę że fajnie by było być z mirabelką, ale na szczęście potem widzę takie posty i przypominam sobie, że 80% z was ma coś nie tak we łbie ( ͡° ͜ʖ ͡°) dziękuję!
  • Odpowiedz
@SajkoStory: Byłam tylko na oddziałach młodzieżowych, pewnie jest tam inaczej. Łącznie spędziłam tam od 4 do 6 miesięcy. Nawet polubiłam to miejsce, a raczej ludzi którzy tam byli. Powody zostawię dla siebie.
  • Odpowiedz
Próbowałam ze sobą skończyć. Nie raz, nie dwa. Bywam smutna, bywam wesoła.


@SajkoStory: Jeśli mogę o coś zapytać, czy w Twoim przypadku był jakiś konkretny powód, który spowodował, że podjęłaś taką decyzję? Czasem jest to śmierć bliskiej osoby, czasem problemy ze zdrowiem, problemy finansowe, a czasem jakieś wydarzenie z przeszłości (może i nawet seria wydarzeń), z którym człowiek nie potrafi sobie poradzić. Jak było u Ciebie?
  • Odpowiedz
To iest mysl, która gdzies tak się rodzi, a wraz z pogarszającym stanem pogłębia.


@caos: Czyli nie jest to przypadek osoby, w życiu której wydarzył się dramat, z którym nie potrafiła się pogodzić? Potrafisz określić moment, w którym ta myśl pojawiła się u Ciebie i co powodowało, że pogłębiała się coraz bardziej?

  • Odpowiedz