Aktywne Wpisy
teslamodels +61
Mój największy życiowy sukces to brak gówniaków.
31 lat zaraz idę spać i bez problemów pośpie do 14.
Żadnego gówniaka nie będę musiał zawieść do szkoły.
Do tego brak kobiety i zbędnego #!$%@?.
Dużo tu osób które chcą być w związku, ale biorąc pod uwagę plusy i minusy przeważają minusy.
Dobra dosyć #!$%@? pora spać bez problemów
( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°
31 lat zaraz idę spać i bez problemów pośpie do 14.
Żadnego gówniaka nie będę musiał zawieść do szkoły.
Do tego brak kobiety i zbędnego #!$%@?.
Dużo tu osób które chcą być w związku, ale biorąc pod uwagę plusy i minusy przeważają minusy.
Dobra dosyć #!$%@? pora spać bez problemów
( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°
Runaway28 +35
#przegryw chuop na kolację zrobił sobie steka z pieczonymi ziemniakami i brokułami na parze( ͡° ͜ʖ ͡°)
![[AMA] Paweł Fajdek, pięciokrotny mistrz świata w rzucie młotem](https://wykop.pl/cdn/c0834752/cb6c48282d3c4c70261f8afb5f9fa77e36d122724502ac5937f39f268d049939,q70.jpg)
Kilka lat później w szkole, wszyscy moi znajomi przeżywali burzę hormonów. Pierwsze zazdrości, miłości, chodzenie ze sobą i te sprawy. Czułem, że się zakochałem. Pominę tu dość długą i mało ciekawą część opowiadającą o tym ile człowiek musi zrobić by zdobyć dziewczynę, tym bardziej gdy jego uroda, ubiór i cała powierzchowność należy do przeciętnych. Nie wyszło nam, Powiedziała że jestem zimny jak lód. W dorosłym życiu słyszałem wielokrotnie podobne stwierdzenia. Nie czuję potrzeby bliskości, całkowicie obojętne mi było co druga osoba myśli, co czuje. Zabrzmi to dość brutalnie ale cieszyłem się gdy odchodziły. Znikało wtedy poczucie winy za to że nie umiem kochać. Nawiązywanie relacji, tych normalnych – pełnoprawnie związkowych było czymś czego ja nie potrafiłem a czego bardzo pragnąłem. Być normalnym człowiekiem, miotanym emocjami, rządzonym uczuciami, spontanicznym i ciepłym. To mi w życiu najbardziej nie wyszło. Kiedyś moja partnerka zapytała mnie czy byłbym w stanie się dla niej poświęcić tak bardzo, że gdyby zaszła potrzeba to oddałbym życie za nią lub dzieci które ona planowała. Byłem już na tym etapie życia gdzie przestajesz kłamać by nie odstawać od reszty. Zbyłem jej pytanie, zadając swoje byleby zejść z tego tematu. Wyszedłem szybko z domu, wsiadłem w samochód i odjechałem. Zaparkowałem ulicę dalej i dotarło do mnie, że nie jestem w stanie się dla kogokolwiek poświęcić. Wtedy zrozumiałem, że jestem nienormalny i postanowiłem zacząć się leczyć. Byłem u trzech psychiatrów, dopiero ostatni wykazywał zainteresowanie moim przypadkiem. Nie traktował mnie w kategorii 100 zł za pół godziny i poczułem, że jest szansa. Mijał czas, kolejne wizyty, dziewczyna która zmotywowała mnie do pójścia do psychiatry odeszła. Znów nie czułem nic, pomogłem jej się spakować, odwiozłem ją do rodziców. Nie mamy ze sobą kontaktu choć rozeszliśmy się w spokoju. Nasza wspólna znajoma kiedyś wygadała mi się, że moja była bała się mnie. Nie bała się w sensie, że mógłbym jej zrobić krzywdę. Bała się bo ponoć czuła, że nic na świecie nie jest mnie w stanie zatrzymać przy kimkolwiek na stałe. Bardzo szanowałem kobiety z którymi się spotykałem, dbałem o nie bardzo, przynosiłem też kwiaty od czasu do czasu bez powodu, starałem się rozmawiać i słuchać co mają do powiedzenia. Niestety, było to sztuczne i wymuszone z mojej strony. Nie interesowało mnie to kompletnie, kwiaty przynosiłem w ramach niespodzianki bo czytałem, że kobiety to lubią, w łóżku również skupiałem się tylko na tym żeby była spełniona. Lubiłem seks, to był jedyny moment kiedy czułem bliskość drugiej osoby i nie przeszkadzała mi ona. Schematyczny, zaplanowany wcześniej, pozbawiony jakiekolwiek spontaniczności z mojej strony choć na taki miał wyglądać. Bałem się otworzyć przed drugą osobą, by nie zostać odrzuconym za to kim jestem. Po wizytach u psychiatry a później u terapeuty trafiłem na terapie grupową. Liczyłem na klimat z podziemnego kręgu jednak nie było aż tak widowiskowo. Grupa liczyła od kilku do kilkunastu osób, nie wiem dokładnie ile, bo nie wszyscy przychodzili regularnie. Najwierniejszych było sześć osób, a ja byłem w tej szóstce. Żadne z nas nic nie czuło, żyliśmy normalnie, mijaliśmy się z ludźmi jednak byliśmy jakby innym gatunkiem. Potrafiliśmy tworzyć wieloletnie przyjaźnie, zakładać rodziny, być dobrymi pracownikami lub posiadać własne interesy – to co nas łączyło to, to że każde z nas potrafiło zrozumieć się nawzajem.
Potrafimy płakać, śmiać się, jesteśmy dość otwarci w rozmowie, mówiąc nieskromnie jesteśmy dość inteligentnymi ludźmi. Żeby zrozumieć jak to jest być normalnym człowiekiem często nadużywamy alkoholu. Wszyscy. Też tak mam, piję gdy trzeba okazywać uczucia, nie wiem czy są wtedy prawdziwe czy to tylko iluzja, spiętrzenie moich marzeń zmiksowane z alkoholem. Żeby przytulić kogokolwiek muszę wypić przynajmniej dwa drinki inaczej byłoby to nienaturalne z mojej strony. Ludziom ciężko jest zrozumieć jak to jest nie mieć uczuć, jak to jest być obojętnym na los drugiego człowieka. Nazywają nas egoistami, wpędzają w poczucie winy. Gdybym urodził się bez ręki, ludzie współczuliby mi, urodziłem się bez ludzkich odruchów i nikt tego nie może zaakceptować. Choć czasem się przydajemy. Gdy zginął mój przyjaciel, nikt nie był w stanie pojechać do jego mamy i ją o tym powiadomić. Stałem i patrzyłem jak lekarze z karetki go reanimują, widziałem jak umierał, jego życie gasło i przestawało mieć znaczenie dla tego świata. A ja stałem i patrzyłem, nie czułem żalu, rozpaczy, gniewu czy bezsilności. Pomyślałem: trudno, tak miało być. Gdy pojechałem do jego matki, a była mi to osoba bardzo znana, bardzo ciepła dla mnie kobieta była już noc. Obudziłem ją pukaniem do drzwi, dzwonek wydawał się zbyt brutalny jako formę obudzenia. I całą drogę z wypadku myślałem tylko o jednym, zapukać czy zadzwonić dzwonkiem. Otworzyła zaspana, powiedziałem co się stało, osunęła się na podłogę i usłyszałem krzyk, tak przerażający i głęboki jakby pochodził wprost z jej serca. Zadzwoniłem po jej siostrę, sam nie byłem w stanie z nią wysiedzieć, dla mnie jego życie się skończyło. Nie mogłem nic zrobić ani nic sensownego powiedzieć komuś kto stracił najbliższą sobie osobę. Wróciłem do domu, umyłem się i poszedłem spać.
To nie jest tak, że to jest dla nas łatwe. Ludzie twierdzą że jest coś takiego jak wyrzuty sumienia i chyba nieraz je czuję. Żałuję, że muszę udawać, zakładać czarne okulary gdy wszyscy płaczą, mówić rzeczy których nawet nie rozumiem, udawać najcenniejsze uczucia jak choćby współczucie.
Gdy dowiedziałem się, że mam raka, nie zrobiło to na mnie żadnego wrażenia, lekarka spojrzała na mnie dość dziwnie gdy ze szczegółami dopytywałem jak będę umierać. Ciekawiło mnie to. Odmówiłem leczenia szpitalnego. Życie ludzkie nie ma dla mnie żadnej wartości, ani moje ani cudze. Jesteśmy i umieramy. Fakt, że umieram nie sprawił, że odnalazłem sens życia, albo inaczej na nie spojrzałem jak w tanich amerykańskich filmach. Nie chcę nikogo przepraszać, ani się zakochać prawdziwie na sam koniec. Chciałbym umrzeć w miarę bezboleśnie i tyle.
Historię tę dedykuję znajomemu, który zmarł na raka płuca. Jest to część jego wspomnień, którymi podzielił się ze mną przed śmiercią. Napisałem starając się oddać formę i styl w jaki opowiadał mi o swoim życiu, być może nieudolnie.
#opowiescizpsychiatryka #psychologia #niebieskiepaski #rozowepaski #feels
@Naxster: @zarejestrowalemsie:
Też myślałem, że pójdzie taka diagnoza, generalnie dużo osób przy takich osobach czuje się jakoś nieswojo, ale nie są w stanie zrozumieć dlaczego, może przez to,
Taka osoba może i nie umie wybaczać ale też nie musi wybaczać. Jeżeli rozumie czemu ktoś tak postąpił i nie otrzymała jakiejś dużej straty
Nie mogłem nigdy znaleźć dobrego rozróżnienia. Z tego co wyłapałem psychopata nie posiada zdolności empatii
i totalnie wymyślone, to taki filmowy Hannibal nie mający nic wspólnego z rzeczywistością. Doświadczenia opisane z perspektywy osób trzecich
@DanielTakiJelen: Wołać gdy będę pisać następną część?
@Doomey: Tego było więcej
@ColdMary6100: ciężko jest powtórzyć formę narracji.
@Doomey: Choroby psychiczne NIE są fajne. Wspominam o tym bo bardzo wiele osób szuka błędnie czegoś co nada im charakteru osoby nietuzinkowej. Kiedyś to było emo, potem był introwertyzm. Fajnie jest być cool, fajnie jest być w małej grupie a seriale i nie tylko tworzą ten wizerunek "arcywroga". Lecter był cool psychopatą, Dexter był cool psychopatą.
Dlatego trzeba to powiedzieć. To nie jest cool.
@zarejestrowalemsie: Fajna historia. Aż człowiek ma ochotę na więcej. Tylko pamiętaj o akapitach a nie ścianie tekstu.
Komentarz usunięty przez moderatora