[SPGM1903]

Wielu z was żyje w jakichś społecznosciach lokalnych, gdzie ma znajomych i kumpli. Po staropolsku to się zwie stare śmieci. A co, jeśli życie rzuca cię z prawa w lewo i potem znów gdzieś?
Ano trochę #!$%@?. Czterokrotnie zmieniałem środowisko z różnych powodów, musiałem szukać porozumienia z ludźmi i poznawać ich na nowo. Oczywiście, nie obywało się bez wzajemnej podejrzliwości. Zwlaszcza, że jestem introwertykiem, raczej obok będący niż z grupą. To zdecydowanie nie ułatwia budowania relacji...
To nie pomaga także w robocie, bo jak się wszyscy znają, to jeden drugiemu pomoże, o kimś słyszał, jest czyimś ziomem lub trzyma sztamę z którymś starym.
Zazdroszczę tych relacji ludziom, bo mnie, jak uda się już jakoś stać się rozpoznawalnym, zbudowawszy jakiś podkład w mieście w postaci znajomych, to... zaraz wyjeżdżam i wszystko diabli wzięli.
Byłem na południu w kilku miastach, na pomorzu, a obecnie na wschodzie. I w każdym próbuję się odnaleźć, ale jaką mam motywację do zacieśniania relacji z ludźmi i łamania barier, gdy nie wiem czy znów przyjdzie mi się pożegnać?
Niby nic, tworzenie relacji. Ale introwertyk jak je tworzy, to długotrwale, po obserwacjach, rozmowach, z dużym wkładem i z założeniem na długi dystans.
Słowem: ciągła zmiana środowiska czyni relacje płytkimi, a kontakty z ludźmi powierzchownymi.

A czemu te #gorzkiezale piszę? Bo ludzie, z którymi mam kontakt z łatwością znajdują zatrudnienie, a ja to się czuję jak wyrzutek, jak migrant, którym de facto jestem. Bo nie mogę znaleźć roboty, a tą co mam jest wyjątkowo parszywa, jeśli chodzi o stosunek płacy do pracy. Gdyby było, jak w tym 2006r, spoko, było naprawdę przyjemnie. Dziesięć lat później firma jest cieniem samej siebie, ledwie zipie, na nic nie ma, same problemy, auta by jechały na powietrze, a kierowcy jedli szczaw i mirabelki.

Miejscowym zawsze łatwiej, dlatego tak wam, tubylcy i lokalsi, zazdroszczę.
Zazdroszczę tego, że macie korzenie w społeczności.

#migracja #polskirynekpracy #praca #niemapracy #opowiescizbusa