Na jego hufach lśniły złoto i purpura,

A ostrza dzid błyszczały jako w falach zorze,

Gdy w noc brzeg Galilei kąpie sine morze.

Liczni, jak liść, gdy lato zieleni konary

Lasów, szli o zachodzie szeleszcząc sztandary,

I jako liście leśne, gdy tchnie wiatr jesieni,

Nazajutrz legli w prochu martwi, rozproszeni. —

Bo anioł śmierci skrzydła na wichrze rozpłynął,

Tchnął w oblicze najezdcy — i najezdca zginął;