Altair (wcześniej znany pod nazwą Lunar Surface Access Module - ang. Moduł Dostępu (do) Powierzchni Księżyca - oznaczany także skrótem LSAM) był projektowanym w ramach Programu Constellation amerykańskim lądownikiem księżycowym, który miał pozwolić na ponowne lądowanie ludzi na Księżycu około roku 2020. W 2010 roku program Constellation został anulowany.
Altair wzorowany był na module księżycowym LM wykorzystywanym w Programie Apollo. Składać się miał z dwóch członów. W dolnym lądującym umieszczone byłyby zbiorniki paliwa i silniki służące do lądowania, a także zapasy tlenu dla załogi oraz źródła energii elektrycznej. W górnym (wznoszącym) miała zostać umieszczona kabina załogi i systemy podtrzymywania życia, silnik startowy wraz z przeznaczonym dlań paliwem oraz silniki sterujące. Podobnie jak w lądowniku programu Apollo, kabina miała mieć kształt walca leżącego na boku, jednak byłaby w stanie pomieścić wszystkich czterech astronautów, podczas gdy Orion bez załogi pozostawałby na orbicie okołoksiężycowej. Projektowany LSAM w wersji transportowej miał zabierać 20 ton ładunku, czyli więcej niż wynosiła masa lądowników Apollo. W wersji załogowej, Altair miał zabierać 2 tony zaopatrzenia, na siedmiodniowy pobyt astronautów na powierzchni Księżyca, tak więc masa ładunku miała być dziesięciokrotnie większa niż w przypadku LM Apollo. Poza tym Altair miał być zdolny do samodzielnego lotu do dowolnego miejsca na Księżycu, włącznie z regionami biegunowymi.
Nazwa lądownika pochodzi od gwiazdy Altair będącej najjaśniejszą gwiazdą w gwiazdozbiorze Orła. Logo nawiązuje do misji Apollo 11 (którego głównym elementem był orzeł). Według nieoficjalnych informacji NASA rozważała wcześniej nazwę Artemis (od greckiej bogini Artemidy), która była brana pod uwagę także w przypadku rakiet nośnych, nazwanych ostatecznie Ares.
Więcej:
Altair wzorowany był na module księżycowym LM wykorzystywanym w Programie Apollo. Składać się miał z dwóch członów. W dolnym lądującym umieszczone byłyby zbiorniki paliwa i silniki służące do lądowania, a także zapasy tlenu dla załogi oraz źródła energii elektrycznej. W górnym (wznoszącym) miała zostać umieszczona kabina załogi i systemy podtrzymywania życia, silnik startowy wraz z przeznaczonym dlań paliwem oraz silniki sterujące. Podobnie jak w lądowniku programu Apollo, kabina miała mieć kształt walca leżącego na boku, jednak byłaby w stanie pomieścić wszystkich czterech astronautów, podczas gdy Orion bez załogi pozostawałby na orbicie okołoksiężycowej. Projektowany LSAM w wersji transportowej miał zabierać 20 ton ładunku, czyli więcej niż wynosiła masa lądowników Apollo. W wersji załogowej, Altair miał zabierać 2 tony zaopatrzenia, na siedmiodniowy pobyt astronautów na powierzchni Księżyca, tak więc masa ładunku miała być dziesięciokrotnie większa niż w przypadku LM Apollo. Poza tym Altair miał być zdolny do samodzielnego lotu do dowolnego miejsca na Księżycu, włącznie z regionami biegunowymi.
Nazwa lądownika pochodzi od gwiazdy Altair będącej najjaśniejszą gwiazdą w gwiazdozbiorze Orła. Logo nawiązuje do misji Apollo 11 (którego głównym elementem był orzeł). Według nieoficjalnych informacji NASA rozważała wcześniej nazwę Artemis (od greckiej bogini Artemidy), która była brana pod uwagę także w przypadku rakiet nośnych, nazwanych ostatecznie Ares.
Więcej:
źródło: comment_0E7J2Qpcw0n4g2vSVNbFml4hVkXhgDvg.jpg
PobierzLogo programu Altair
źródło: comment_qLP5zB00wg8JGtwbXSRZUT9KvkLB7ect.jpg
Pobierz
źródło: comment_otniN6kiS0q7cJNfiDpVOFsrNKyT0eJ7.jpg
Pobierz