Rodzice są odpowiedzialni za zaburzenia emocjonalne swojego dziecka

Emocje to sposób reagowania na różne okoliczności. Jest to element naszej osobowości, wykształcony jeszcze w dzieciństwie. Bagaż naszych życiowych doświadczeń na ogół decyduje o tym, jak sobie z nimi radzimy.

[T.....a]

Na mnie rodzice mieli wyjabane jak byłem dzieckiem, nic się nie interesowali mną. Chyba jestem wpadką.

[T.....a]

@kemba_kukuczkov: no trudno przeżyć w XXI wieku XD

[Akayari]

@Tasanga: Ja też byłam wpadką.
Najlepsze jest to, że mam starszego brata. On ma całe dwa wielkie albumy ze zdjęciami. A ja.. jestem na kilku zdjęciach w tych albumach, a swojego małego nawet nie mam xDD.
Jeszcze pamiętam jak moja mama za zycia powiedziała "Wiesz Akayari, w ogóle Cię nie chciałam, w sumie to żyjesz dzięki babci". Ale poza tym była spoko pomimo tego, że nie nauczyła mnie gotować bo

[KarmaDorje]

Dlatego myśle ze zamiast dwóch godzin religii tygodniowo w szkole średniej przydałaby się przynajmniej godzina podstaw psychologii. Niestety życie pokazuje jak bardzo w tych sprawach Polacy są w plecy, jak ogromna jest niewiedza na temat psychiki człowieka, jego emocji i zrównoważonego rozwoju. A niestety coraz więcej Polaków zaczyna mieć problemy ze zdrowiem psychicznym.. pytanie czy to znak naszych czasów, czy po prostu złe wychowanie.

[whiteglove]

@KarmaDorje: a myślisz, że kiedyś to jak było? Że przed wiekami ludzie dbali o swoje dzieci, wychowywali jak trzeba, a na drzewach rosły jabłka ze złota? Pojęcie dzieciństwa istnieje od jakichś stu lat, wcześniej dzieci traktowano jak małych, trochę tępych i słabych fizycznie dorosłych. I nie było żadnego wychowywania i dzieciństwa, 8 latek harował jak wół w polu albo w fabryce żeby rodzina miała co jeść. Zmieniło się to, że

[s1720nk]

w takim razie te zaniedbania są kultywowane conajmniej od dwóch pokoleń. Ktoś coś wie więcej na ten temat dlaczego tak może być?

@KarmaDorje: Odpowiedź wydaje się dość prosta: generalnie rozwój społeczeństwa (jego świadomość, wiedza, nawyki) jest na niskim poziomie. A rozwój społeczeństwa można powiązać z ogólnym rozwojem kraju, regionu.
Kraje zachodu/USA mają zdecydowanie większą świadomość tego tematu (również badania/programy i podejście zachodnich placówek naukowych do tych tematów, to przepaść w porównaniu z polskimi). Kraje rozwinięte kombinują na wiele sposobów, aby uświadomić problem zdrowia psychicznego czy przycisnąć temat rozwoju emocjonalnego - a to, żeby mniej bić dzieci a więcej rozmawiać, a to, żeby w klasie szkolnej było mniej rywalizacji i szykan ze strony rówieśników, jak też np to, żeby np opieka społeczna w większym stopniu interesowała się tym, co sie dzieje w rodzinie dziecka itd itp..

W Polsce rozmowa o rozwoju dziecka zawęża się mniej więcej do kilku zdań na imieninach: "Ach te zachodnie wychowanie bezstresowe he he he, jak nie dasz dziecku pare pasów na dupe, to go nie wychowasz porządnie, he he he". A przecież to kosmos.

[NocnyM]

Do nadopiekuńczej matki dodajcie fanatyzm religijny. Szkoda pisać...

[m.....a]

@NocnyM: Do obu rodziców dodaj ten fanatyzm i boom!

Nagle odkrywasz, że chyba nie lubisz płci przeciwnej.

Weź to im powiedz i poproś by to zaakceptowali.
My story (╥﹏╥)

[m.....a]

@Dave987654321: Robię tak tylko dwa razy do roku, reszta świąt mnie nie interesuje. W tym roku w drugi dzień wielkanocny chciało mi się płakać w tym kościele, tak bardzo nie chciałam tam być.

[Chapman]

Polecam ksiazke "dlaczego tak nam trudno żyć" I "toksyczni rodzice" może niektórzy uswiadomia sobie jak bardzo rodzice ich skrzywdzili.
Najgorsze ze niektórzy sadza ze dziecku wystarczy dac tylko żarcie pod pysk I dach nad glowa.

[baklazanowa5]

Niestety,jestem chodzącym przykładem tego jak rodzice potrafią robić kocioł z mózgu. Moja mama bardzo się starała mnie wychować i dać wszystko co tylko było mi potrzebne,ale sama przechodziła przez trudne okresy w życiu i trudno o to było. Kiedyś mi nawet powiedziała,że "by mnie usunęła" - co poniekąd rozumiem,bo miała 17 lat gdy zaszła e ciążę, ale nie musiała mi tego mówić.
Ojciec spieprzył do innej kobity, odnowił kontakt kiedy miałam 12

[nowywinternetach]

Niestety,wszyscy chcą dobrze a wychodzi jak zwykle

@baklazanowa5: Zaburzeni rodzice wychowują zaburzone dzieci. Niedojrzali rodzice wychowują niedojrzałe dzieci.

Bazują na dobrych intencjach, przeświadczeniu o swojej nieomylności, nie rozwijają się, nie szukają wiedzy. Mówią jakoś to będzie. Mają tylko instynkt. Chcą mieć dziecko i koniec, chcą mieć rodzinę i koniec, chcą mieć żone, męża i koniec. I myślą jakoś się ułoży. Samo. Nie widzą że mają w rękach los małego człowieka i ich przyszłej relacji. Że to oni stanowią o tym w głównej mierze. Nie całej, bo na wszystko wpływu nie mamy, ale duży procent tego kim jesteśmy zależy od wychowania. Od tego czy rodzice się kochają prawdziwie i czy nas jako

[baklazanowa5]

@nowywinternetach nie miałam źle z mamą,jesteśmy blisko ze sobą - nie zrozum mnie źle. Ale nadal to nie zmienia faktu,że się nie popisała.
Masz rację,łap plusa.
Mam szczerą nadzieję,że sama w przyszłości nie powielę tych błędów.

[LucaKrakovsky]

Zgadzam się z tym w zupełności. Skad niby takie zaburzenia, czy nawet to jaki mamy charakter miałoby się wziąć?

[xPaigex]

@agataen rodzice traktują każde dziecko inaczej. No i dochodzi do tego faworyzowanie. Ja mam starszego o 7 lat brata, i mimo że już przekroczył 30 to ciagle traktują go jak dziecko (szczególnie mama), niancza go i ciągle się nim przejmują i pomagają (sprawiał problemy dosłownie od zawsze). A mnie tak traktują trochę na odwal się, bo jakby u mnie nie było źle to nauczylam się sobie radzić sama (uważają że ja

[RudyJogin]

@agataen poza rodzicami jest jeszcze środowisko w jakim się znalazł.

[DannyMurillo]

Rodzice psują dzieci. Kiedy ja mówię wprost, że dzieci nie chcę bo byłbym złym ojcem to spotykam tylko spojrzenie z politowaniem. Oczywiście ulubiony tekst "A kto Ci poda szklanke wody na starość?" XD No super argument. Człowiek to nie zabawka, a kiedy masz na niego i jego charakter wpływ przez kilka lat to już w ogóle. Dopiero gdy człowiek wychodzi z domu na "swoje" to zdaje sobie sprawę jak z-----e życie prowadził

[small_raven]

U mnie na pozór wszystko było w porządku, przy innych moja matka była ciepłą i wesołą osobą. W domu już tak różowo nie było. P-----c fizyczną można przynajmniej łatwo rozpoznać, psychiczna jest zaowalowana, a małe dziecko nie potrafi tego rozpoznać. Z jednej strony byłam trzymana pod kloszem (jestem jedynaczką), matka praktycznie wszytko robiła za mnie, jak chciałam coś zrobić, to mówiła, żebym zostawiła, bo ona zrobi to lepiej. Jako dziecko nie miałam żadnych praw, miałam tylko się uczyć. Zazdroszczę tym, którzy pamiętają dzieciństwo jako coś beztroskiego, moje było kompletnie do d--y. Dostawałam dobre oceny ze wszystkich przedmiotów, ale nie daj Boże, żeby jakaś czwórka albo trója wpadła, wtedy dostawałam lanie. Nie zdarzało się to często, bo dostawłam prawie same piątki i szóstki.

Kiedy doznawałam przemocy w szkole, moi rodzice nigdy nie stali za mną murem, nie przenieśli np. do innej klasy lub szkoły, a w kalsie mialam praktycznie samych dresów. Byłam nieakceptowana przez rówieśników, musiałam radzić sobie sama. Raz przyszłam do domu ze śliwą, pobili mnie koledzy z klasy. Moi rodzice nie zrobili nic. Gdy dostałam złą ocenę i się z nią nie zgadzałam, moja matka mówiła, że to moja wina, bo nauczyciel zawsze miał rację. Z czasem w szkole zaczęłam oddawać. Przez rok chodziłam na Tae Kwondo, może coś mi to dało? Mimo wszystko byłam szkolnym popychadłem i nie mogłam się doczekać aż skończę podstawówkę. W liceum było może trochę lepiej, ale miałam problemy z nawiązaniem relacji. Nie miałam żadnych koleżanek.Zamykałam się w pokoju, a matka mi nie pomagała. Nazywała mnie nieudacznikiem, ciapą, fajtłapą życiowym. Tak samo nazywała mojego ojca, który się za bardzo nie wtrącał i przybierał pasywną postawę.
Gdy się kłócili, moja matka często kazała mi brać jej stronę, nawet kiedy wiedziałam, że nie ma racji.

Na studia wyjechałam, ale i tak czułam, że próbowała mnie kontrolować, powtarzała, że wielkie miasto mnie zepsuło, bo dopiero tutaj zaczęłam robić to, co chciałam. Zawsze słuchałam swojej matki, nie umiałam się zbuntować. Może to przykre, ale dopiero po jej śmierci doszło do mnie, że zniszczyła mi dzieciństwo i po części dorosłe życie. Przez jakiś czas byłam w rozsypce, miałam zaburzenia lękowe i nie mogłam znaleźć przyczyny. Kiedy ją znalazłam i się z tym wszystkim pogodziłam, mogę iść dalej.

[small_raven]

@tomaszk-poz: Nie da się, ale są dwa wyjścia - ale się pogodzić i iść dalej, albo skoczyć z mostu. Wybieram to pierwsze ( ͡° ͜ʖ ͡°)

[small_raven]

@tomaszk-poz: tak, ale to ma być też przestrogą, czego nie zrobić własnym dzieciom

[zafrasowany]

Człowiek nie ma wpływu na nic. Wolna wola to iluzja wytworzona przez mózg. Światem rządzi determinizm.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Determinizm
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wolna_wola

[zafrasowany]

@nightmaar: Ejjj, ale ja nigdzie nic nie pisałem o wypuszczaniu gwałcicieli z więzień ( ͡° ͜ʖ ͡°) Choć fakt, to nie ich wina, że stali się tym kim się stali.

[p.....e]

@nightmaar: Żeby coś poddać interpretacji, należy uznać przedmiot interpretowany; prawo nie widzi i nie uznaje świata w sposób deterministyczny, więc żadne interpretacje nie mają i nie mogą mieć miejsca.

jak dla mnie

Jak dla ciebie, bo istnieje spora różnica między przymusem, a karą, popatrz choćby na różnicę systemów karnych w Polsce i Norwegii.

[kamil150794]

Nie chcę zrzucać całej winy na rodziców za to, gdzie teraz jestem, ale coś w tym musi być... Zawsze towarzyszyła mi jakaś s---------a, kilka lat temu wszystko się skumulowało i c--j..

[baklazanowa5]

@kamil150794 u mnie podobnie,niby się nie chce na rodziców winy zwalać ale po analizie wszystkiego, szczególnie na terapii, wychodzi coś brzydkiego. A jak ci combo życie czasem przywali to nie wiesz gdzie góra a gdzie dół.

[kamil150794]

@baklazanowa5: Dość powiedzieć, że matka była nadopiekuńcza do tego stopnia, że w 2 klasie podstawówki nie umiałem wiązać sznurówki. Zawsze robiła to za mnie, musiałem prosić, żeby nauczyła.