Pamiętajcie najważniejszy jest honor 7 września, kiedy dopiero co skapitulowała polska obrona na Westerplatte, marszałek Edward Śmigły-Rydz podjął decyzję o opuszczeniu Warszawy i przeniesieniu się wraz ze sztabem do Brześcia. 11 dni później uciekł do Rumunii. Czyn ten wydawał się tak haniebny, że nawet stronnicy Śmigłego nie mogli początkowo w to uwierzyć. Pisze o tym Dariusz Baliszewski w najnowszym numerze miesięcznika „Uważam Rze Historia". Przypomina dramatyczną reakcję ambasadora Polski we Włoszech, gen. Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego, na wieść o ucieczce Śmigłego do Rumunii.
Dreszcze przechodzą, kiedy czyta się wspomnienia byłego starosty kaliskiego, płk. Stefana Soboniewskiego, który 18 września dowodził garnizonem granicznym w Kutach, jak pewnym momencie o godzinie 1.30 jeden z policjantów zameldował mu, że do granicy zbliża się kolumna samochodów wodza naczelnego.
Czy pan oszalał – wykrzyczał do komisarza policji zszokowany Soboniewski. – Każę pana oddać pod sąd wojenny za sianie paniki. To się nie może zdarzyć. Hetman nigdy nie opuszcza swoich wojsk!". Pułkownik wybiegł na most, ale ku swemu przerażeniu ujrzał przedzierającą się przez tłum uchodźców cywilnych kolumnę samochodów wiozących członków sztabu wodza naczelnego. W jednym z samochodów ujrzał Śmigłego.
Według niesprawdzonej relacji Elżbiety Błockiej, jej wuj, 47-letni płk Ludwik Bociański – były wojewoda wileński, a później poznański, generalny kwatermistrz rządu RP – był tak oburzony ucieczką marszałka, że w rejtanowskim geście zatrzymał kolumnę samochodów na moście i zażądał od marszałka powrotu do Polski. Znali się przecież z Rydzem dobrze z czasów, kiedy Bociański był komendantem szkoły podchorążych w Komorowie.
Podobno marszałek wysiadł z samochodu i zapytał się spokojnie, o co chodzi Bociańskiemu. „Chodzi o honor wojska!" – odkrzyknął zirytowany pułkownik. Dalej panowie rozmawiali już ze sobą po cichu. Po chwili rozwścieczony Rydz odepchnął Bociańskiego i skierował się do samochodu. Roztrzęsiony pułkownik wyjął z kabury pistolet, coś krzyknął i strzelił sobie w pierś. Rozeźlony marszałek kazał wrzucić ciężko rannego Bociańskiego do samochodu i zabrał go ze sobą do Rumunii. Bociański przeżył, ponieważ kula przeszła szczęśliwie obok serca. Jednak za swój czyn zapłacił długą i bolesną rehabilitacją w rumuńskich szpitalach. Historię tę potwierdził dowódca przygranicznego zwiadu konnego, podporucznik Józef Borkowski z Kłodawy.
Powstaniec wielkopolski, pułkownik Ludwik Bociański, był ostatnim człowiekiem, który mógł uratować Edwarda Śmigłego-Rydza od hańby. Nie udało mu się. Kolumna samochodów wodza naczelnego, składająca się z kilku limuzyn i dwóch ciężarówek, ruszyła ku granicy rumuńskiej. Marszałek Polski został internowany w Craiovej, skąd po pewnym czasie został przewieziony do willi patriarchy Mirona w Dragoslavele.
Pięć dni po ucieczce Rydza i całego rządu z Polski zaczęła się udręka Warszawy, na którą 22, 23 i 25 września 1939 r. Niemcy dokonali pierwszych nalotów dywanowych w tej wojnie. Honor polskiej klasy politycznej uratował dopiero prezydent Warszawy, Stefan Starzyński, który za swoje bohaterstwo zapłacił najwyższą cenę. #wojskopolskie #historia #drugawojnaswiatowa #polityka
@robert5502: nie wymagam heroizmu od szarego człowieka, ale od marszałka już tak. Taka pozycja to nie tylko przywileje, ale i odpowiedzialność. Hanba na wieki
@robert5502 Obecność wodza bardzo pozytywnie wpływa na morale, ale można się zastawić co by było gdyby został. Kto by dokonał egzekucji? Niemcy czy już wyjeżdżający do Polski Rosjanie? Ewakuacja sztabu miała miejsce dzień po agresji ZSRR. Dowódcy poza granicami działali nadal w interesie Polski, a w Warszawie zostaliby zwyczajnie aresztowani. Czyn faktycznie zdaje się być haniebny z pierwszego punktu widzenia.
Twój wpis ma bardzo negatywny wydźwięk i skierowany jest w honor Śmiglego.
@robert5502: aha, miał się dać zabić bo tak się podobało by historykom. Wojna była przegrana i każdy kto miał okazję opuszczał kraj, jak to mówią nasi koledzy Amerykanie "live to fight another day".
miał się dać zabić bo tak się podobało by historykom
@mwmichal: po całej napince przed wojną, po zamykaniu ludzi za defetyzm, tak, powinien strzelić sobie w łeb. Najlepiej zaraz na drugi dzień po ataku. I nie tylko on. Drugi powinien być ojciec kleski J. Beck! I nie dla historyków ale dla żołnierzy. Może byli by lepiej dowodzeni
7 września, kiedy dopiero co skapitulowała polska obrona na Westerplatte, marszałek Edward Śmigły-Rydz podjął decyzję o opuszczeniu Warszawy i przeniesieniu się wraz ze sztabem do Brześcia. 11 dni później uciekł do Rumunii. Czyn ten wydawał się tak haniebny, że nawet stronnicy Śmigłego nie mogli początkowo w to uwierzyć. Pisze o tym Dariusz Baliszewski w najnowszym numerze miesięcznika „Uważam Rze Historia". Przypomina dramatyczną reakcję ambasadora Polski we Włoszech, gen. Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego, na wieść o ucieczce Śmigłego do Rumunii.
Dreszcze przechodzą, kiedy czyta się wspomnienia byłego starosty kaliskiego, płk. Stefana Soboniewskiego, który 18 września dowodził garnizonem granicznym w Kutach, jak pewnym momencie o godzinie 1.30 jeden z policjantów zameldował mu, że do granicy zbliża się kolumna samochodów wodza naczelnego.
Według niesprawdzonej relacji Elżbiety Błockiej, jej wuj, 47-letni płk Ludwik Bociański – były wojewoda wileński, a później poznański, generalny kwatermistrz rządu RP – był tak oburzony ucieczką marszałka, że w rejtanowskim geście zatrzymał kolumnę samochodów na moście i zażądał od marszałka powrotu do Polski. Znali się przecież z Rydzem dobrze z czasów, kiedy Bociański był komendantem szkoły podchorążych w Komorowie.
Podobno marszałek wysiadł z samochodu i zapytał się spokojnie, o co chodzi Bociańskiemu. „Chodzi o honor wojska!" – odkrzyknął zirytowany pułkownik. Dalej panowie rozmawiali już ze sobą po cichu. Po chwili rozwścieczony Rydz odepchnął Bociańskiego i skierował się do samochodu. Roztrzęsiony pułkownik wyjął z kabury pistolet, coś krzyknął i strzelił sobie w pierś. Rozeźlony marszałek kazał wrzucić ciężko rannego Bociańskiego do samochodu i zabrał go ze sobą do Rumunii. Bociański przeżył, ponieważ kula przeszła szczęśliwie obok serca. Jednak za swój czyn zapłacił długą i bolesną rehabilitacją w rumuńskich szpitalach. Historię tę potwierdził dowódca przygranicznego zwiadu konnego, podporucznik Józef Borkowski z Kłodawy.
Powstaniec wielkopolski, pułkownik Ludwik Bociański, był ostatnim człowiekiem, który mógł uratować Edwarda Śmigłego-Rydza od hańby. Nie udało mu się. Kolumna samochodów wodza naczelnego, składająca się z kilku limuzyn i dwóch ciężarówek, ruszyła ku granicy rumuńskiej. Marszałek Polski został internowany w Craiovej, skąd po pewnym czasie został przewieziony do willi patriarchy Mirona w Dragoslavele.
Pięć dni po ucieczce Rydza i całego rządu z Polski zaczęła się udręka Warszawy, na którą 22, 23 i 25 września 1939 r. Niemcy dokonali pierwszych nalotów dywanowych w tej wojnie. Honor polskiej klasy politycznej uratował dopiero prezydent Warszawy, Stefan Starzyński, który za swoje bohaterstwo zapłacił najwyższą cenę.
#wojskopolskie #historia #drugawojnaswiatowa #polityka
( ͡° ͜ʖ ͡°)
Obecność wodza bardzo pozytywnie wpływa na morale, ale można się zastawić co by było gdyby został.
Kto by dokonał egzekucji? Niemcy czy już wyjeżdżający do Polski Rosjanie? Ewakuacja sztabu miała miejsce dzień po agresji ZSRR.
Dowódcy poza granicami działali nadal w interesie Polski, a w Warszawie zostaliby zwyczajnie aresztowani.
Czyn faktycznie zdaje się być haniebny z pierwszego punktu widzenia.
Twój wpis ma bardzo negatywny wydźwięk i skierowany jest w honor Śmiglego.
@mwmichal: po całej napince przed wojną, po zamykaniu ludzi za defetyzm, tak, powinien strzelić sobie w łeb. Najlepiej zaraz na drugi dzień po ataku. I nie tylko on. Drugi powinien być ojciec kleski J. Beck! I nie dla historyków ale dla żołnierzy. Może byli by lepiej dowodzeni