Wpis z mikrobloga

Skopiuj link

09.07.2022, 18:20:53

Modularny klin futurystyczny

czyli

Ferrari Modulo

Z ostatnio opisywanego fikcyjnego, ale rzeczywistego wozu dystopijnego wracam do prawdziwych wozów. Jako że dawno nic nie pisałem o Ferrari, to dzisiaj się ono pojawi – a dokładniej jego koncept z czasów ery klinowców , kiedy kryzys paliwowy z lat 70. i wozy ze zdławionymi silnikami były jeszcze pieśnią przyszłości.

Historia dzisiejszego prototypu rozpoczyna się w 1968 roku – wówczas to Paulo Martin, młody stylista pracujący w studiu Pininfarina, wpadł na pomysł stworzenia konceptu niskiego i opływowego pojazdu, w ówcześnie modnym kształcie klina. Model w skali zyskał zielone światło i akceptację szefostwa studia, toteż przystąpiono do stworzenia pełnowymiarowego auta.
W 1970 roku podczas salonu samochodowego w Genewie przedstawiono koncept Ferrari; rok później na tych samych targach pokazano tam Countacha, zaś kilka lat później Czesi szukali firm do współpracy przy Skodzie Favorit.

Karoseria Ferrari Modulo była niska (93 cm) i szeroka (2m), a jej długość wynosiła 4.48 metra; waga wynosiła około 900 kilogramów. Tak jak omawiany ostatnio Khamsin i inne wozy, Modulo był klinowcem , jednak w futurystycznym wydaniu. Głównym wyróżnikiem Modulo były koła schowane w nadwoziu – utrudniało to skręcanie – oraz przesuwana do przodu kopuła służąca jednocześnie za drzwi, przednie i boczne szyby oraz dach; podobny patent był zastosowany w Feracie. Największa sensacja kryła się we wnętrzu – poza dość zwyczajnymi okrągłymi wskaźnikami paliwa, napięcia czy ciśnienia oleju, a także kierownicą wystającej z plastikowej obudowy kolumny i umieszczonej z prawej strony, do dyspozycji kierowcy i pasażera oddano dwie sferyczne kopuły, służące do obsługi niezbędnych instrumentów – znajdowały się one na szerokim progu, pomiędzy fotelem a otworem „drzwiowym”. Przednie światła były podnoszone; w klapie z tyłu, pod którą znajdował się silnik, znajdowały się okrągłe otwory wentylacyjne, kontrastujące z czworama prostokątnymi końcówkami wydechu. Początkowo Modulo było czarne, jednak później przemalowano je na biało, z charakterystycznym czerwonym paskiem biegnącym wzdłuż karoserii. Całościowo 512 S Modulo sprawiało wrażenie wozu z kosmosu.

Ferrari Modulo bazowało na wyścigowym Ferrari 512 S, a dokładniej na podwoziu numer 27, które przerobiono pod wyścigi Can-Am. Do napędu służył umieszczony z tyłu 5-litrowy i 12-cylindrowy silnik o mocy około 500 – 550 KM, który w teorii pozwalał osiągnąć prędkość ponad 300 km/h – wyścigowa „512 S” osiągała prędkość około 350 km/h; w praktyce Modulo ze względu na wspomniane schowane koła, poruszało się zazwyczaj z niską prędkością. Prawdopodobnie jak protoplasta, tak i Modulo mógł posiadać pięciobiegową skrzynię manualną Ferrari i samoblokujący mechanizm różnicowy ZF – napęd był przenoszony na tylne koła; układ hamulcowy w 512 S był oparty o tarcze hamulcowe, zaś w Modulo działał częściowo – możliwe że to poprawiono przy renowacji. Wykorzystana przy podwoziu stalowa rama była rurowa i przestrzenna.

Po wielu wystawach częściowo rozmontowane Modulo trafiło do magazynu Pininfariny; w 2014 roku koncept odkupił James Glickenhaus, amerykański kolekcjoner. Po kilkuletniej przebudowie i renowacji w firmie Scuderia Cameron Glickenhaus Modulo został przywrócony do pełnej sprawności i przystosowany do poruszania się po drogach publicznych. W ramach prac zmieniono silnik na tożsamy z 512 S, zastosowano system gaśniczy, zamontowano lusterka boczne oraz funkcjonalne wycieraczki przedniej szyby, czy też poprawiono wentylację kabiny. Rok później 512 S Modulo zapaliło się – Miura pozdrawia xD - na skutek wadliwego elementu układu wydechowego, jednak naprawiono pojazd, który służy do dziś. Sam koncept zdobył 22 nagrody na przeróżnych imprezach i pokazach motoryzacyjnych; doczekał się także uhonorowania w postaci limitowanej serii znaczków stworzonych na 50-lecie prototypu i 90-lecie Pininfariny.

#autakrokieta #ferrari #samochody #motoryzacja #gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #wlochy #popupheadlights