Aktywne Wpisy
DragonBreath +37
#pracait #studia
Nie wiem kto wymyslil, ze po Informatyce masz tytul inzyniera, ale temu panu nalezy sie nobel.
Informaryka jest jakos 5 razy prostsza niz studia nietechniczne, ktore juz ukonczulem.
Tu macie do domu jakies zadania, tu napiszcie program oczywiscie w domu uzywajac chatagpt, troche tam zadan przerob na laborki i 4 lub 5 sie nalezy jak psu buda xDDDDDDD
Oprocz matematyki, ktora stanowi nie wiecej niz 20% materiału na pierwszych 2-3
Nie wiem kto wymyslil, ze po Informatyce masz tytul inzyniera, ale temu panu nalezy sie nobel.
Informaryka jest jakos 5 razy prostsza niz studia nietechniczne, ktore juz ukonczulem.
Tu macie do domu jakies zadania, tu napiszcie program oczywiscie w domu uzywajac chatagpt, troche tam zadan przerob na laborki i 4 lub 5 sie nalezy jak psu buda xDDDDDDD
Oprocz matematyki, ktora stanowi nie wiecej niz 20% materiału na pierwszych 2-3
meemphis11 +8
Mam 22 lata. Mieszkam z rodzicami. Nie mam nic: nie mam pracy, studiów, zainteresowań, znajomych, przyjaciół, dziewczyny. Biorę leki na depresję od 3 miesięcy. (duloksetyna 90mg, pregabalina 225mg, trittico)
W tym roku rzuciłem studia. Jak powiem o tym rodzicom to będzie inba w domu. Bardzo się przejmują moją edukacją i zawsze przejmowali, szczególnie matka. Wymyśliłem że, żeby uniknąć darcia się na mnie z powodu studiów, wyprowadzę się xD Tylko nie wiem gdzie. Mieszkałem tylko w moim miasteczku 10k mieszkańców i w Warszawie na studiach. Nie znam miast w Polsce, nigdy ich nie zwiedzałem. Nie wiem, czy wybrać jakieś średnie miasto gdzieś niedaleko, czy coś z największych miast w Polsce.
Jak znajdę jakąś prace, to za najniższą krajową, więc raczej wynająłbym pokój. Boję się mieszkać z ludźmi. Boję się, że trafię na jakichś normików i będzie tak samo jak na studiach w akademiku. Będą sobie rozmawiać o swoich dziewczynach, swoich ex, swoich wypadach z znajomymi, swoich podróżach, swoich zwierzątkach, o siłce czy jakiś innych rzeczach, a ja będę tam stał i czuł się jak debil i nie odezwę się słowem, bo w sumie to nie mam nic do powiedzenia.
Do pracy też boję się iść. Boję się współpracowników, boję się, że czegoś nie ogarnę, nie zrozumiem, oni będą się na mnie wyżywać, denerwować się. Źle znoszę, jak ktoś jest zły, albo smutny, zawsze martwię się, że to ja coś zrobiłem źle i teraz ta osoba ma takie emocje przeze mnie. Raz pracowałem na wakacjach. Stałem na kasie. Przez 3 miesiące mojej pracy przychodziłem tam z stresem. Ani przez chwilę nie czułem się tam swobodnie, zawsze byłem w takim „stanie gotowości”. W obecnej sytuacji dziwię się samemu sobie, że zdecydowałem się w ogóle pójść do pracy, że pokonałem strach, żeby porozmawiać przez telefon i żeby pójść na rozmowę kwalifikacyjną.
Mam tendencję do prokrastynacji i do uciekania od problemów. Widzę siebie jak siedzę na łóżku w moim wynajętym pokoju w nowym miejscu, czuję lęk, boli mnie brzuch, ledwo powstrzymuję płacz, bo pojawił się problem, a ja nie widzę żadnego rozwiązania. Czasami myślę też, że nie opłaca mi się nic robić. Że nie opłaca mi się narażać się na kolejny lęk, niepokój, stres, ból brzucha, płacz. Że lepiej zrezygnować z wszystkiego w ogóle.
To takie przemyślenia, które zajmują mi głowę od kilku miesięcy, a nie mam z kim się podzielić ¯\_(ツ)_/¯
#depresja #przegryw #samotnosc
każda sprawa która wypisałes jest trudna do rozwiązania
miałem podobną sytuację w wieku 19 lat zaraz po maturze, ale ukrywanie nic nie pomogło
Komentarz usunięty przez autora
Komentarz usunięty przez moderatora
Komentarz usunięty przez autora