Aktywne Wpisy
Graner +31
Meregle +24
Ta przymocowana nakrętka jest zajebistym pomysłem. Nie przeszkadza W OGÓLE w piciu, nie da się jej zgubić, po otworzeniu można pić jedną reką a drugą mieć wolną, chyba też jest bardziej ekologiczna, ogólnie super sprawa.
#problemypierwszegoswiata #polska #zakupy #napoje
#problemypierwszegoswiata #polska #zakupy #napoje
źródło: Butelka-kapsel
Pobierz
To przypominam o NALTREKSONIE - w przeciwieństwie do wszywki w dupie może pomóc wyjść z nałogu;
Naltrekson należy do substancji zwanych antagonistami receptorów opioidowych.
Generalnie działanie antagonistów polega na blokowaniu fizjologicznego działania innych substancji oraz naturalnie występujących hormonów, katecholamin, peptydów i neuroprzekaźników. Mechanizm ten został wykorzystany w leczeniu pacjentów silnie uzależnionych od opiatów, bowiem blokowanie receptorów opioidowych może uniemożliwić osiągnięcie euforii uzależnionemu pacjentowi po przyjęciu środków takich jak heroina. Skuteczność tej metody okazała się bardzo wysoka, ponieważ efekty działania nawet dużych dawek opiatów, blokowane są nawet na kilka godzin.
Powszechne użycie naltrekson sięga lat 80 XX wieku. Pierwotnie stosowany był w celu utrzymania abstynencji od opiatów, a następnie w leczeniu uzależnienia od alkoholu. Naukowe podstawy i standaryzację dla powszechnego użycia naltreksonu w leczeniu alkoholizmu ustanowił John David Sinclair pod koniec lat 90 XX wieku. Zademonstrował on bowiem, że proces opisany jako farmakologiczne wygasanie sprawia, iż picie alkoholu z jednoczesnym przyjmowaniem neltreksonu powoduje stopniowe zmniejszenie potrzeby jego spożywania. Jest to proces powtarzalny i przewidywalny, który przebiega zgodnie z krzywą zanikania. Metodę tę nazywa się metodą Sinclaira i jest ona do dziś powszechnie stosowana na całym świecie.
Ostatecznie naltrekson został zatwierdzony przez Food and Drug Administrations (FDA) jako substancja wspomagająca leczenie alkoholizmu. Standardowo takie leczenie wymaga dawki dziennej w wysokości od 50 mg do 300 mg naltreksonu przyjmowanego doustnie.
Leczenie uzależnienia od opiatów i alkoholizmu stanowiło podstawowy kierunek stosowania naltreksonu. Zadziwiające jednak były obserwacje na podstawie, których zaczęto przyglądać się tej substancji pod kątem właściwości immunostymulujących. Już w roku 1985 wysnuto wniosek , że endorfiny mogą być uznawane za immunomudolatory i mogą stać się narzędziem na polu immunoterapii. Mechanizm działania receptorów był już na tyle poznany, że wiadomo było, że naltrekson może przyłączać się do receptorów endorfinowych, ponieważ endorfiny są endogennymi opioidami. Ponadto naukowcy posiadali także wiedzę o mechanizmach dążenia organizmu do homeostazy, na podstawie, której wiadomo było, że zablokowanie tych receptorów może zmusić organizm do wytwarzania większej ilości endorfin w celu zrównoważenia braku efektów ich działania.
Przełom zastosowania naltreksonu nastąpił w roku 1985 r. za sprawą dr Bernarda Bihari, naukowca zaangażowanego w badania nad leczeniem HIV i AIDS. Wykorzystując wiedzę o tym, że endorfiny są w istotny sposób zaangażowane w regulację układu odpornościowego przeprowadził on testy na pacjentach będących w bardzo zaawansowanym stadium AIDS. Zastosowanie naltreksonu okazało się genialnym posunięciem, które z czasem ewoluowało do stosowania niskich dawek naltreksonu. Badania przeprowadzone na grupie 38 pacjentów pozwoliły wysnuć wniosek o możliwości zapobiegania destrukcji układu odpornościowego dzięki stosowania niskich dawek naltreksonu (LDN – Low Dose Naltrekson).
Kolejne badania wykazały, że receptory opioidowe występują w wielu różnych komórkach układu odpornościowego i jednocześnie, że mRNA w tych komórkach zawiera sekwencję kodującą receptory endorfin.
Badania przeprowadzone na przestrzeni lat pozwalają wysnuć pewny wniosek à system receptorów endorfinowych/opioidowych jest zaangażowany w niemal wszystkie układy biologiczne związane z regulacją odpowiedzi immunologicznej. Mechanizm działania LDN określony na postawie tych badań, w uproszczeniu, wygląda następująco:
Wiele zewnętrznych objawów chorobowych to wyraz nieprawidłowego działania układu odpornościowego.
Układ odpornościowy jest regulowany przez endorfiny, które mają podstawowy wpływ na receptory opioidowe.
Blokowanie receptorów opioidowych przez krótkie stosowanie naltreksonu powoduje zwiększenie wytwarzania endorfin, co może spowodować naprawienie niesprawności układu odpornościowego.
W rozmnażaniu komórek (proliferencji) również uczestniczy pewien podtyp endorfin, co ma zastosowanie w niektórych formach raka.
Na tym jednak nie koniec. Kolejne badania pokazują, że naltrekson łączy się z więcej niż jednym receptorem opioidowym. Łączy się bowiem również z tak zwanymi receptorami toll-podobnymi (toll-like receptors – TLR), które są podstawowymi elementami wrodzonego systemu odpornościowego i stanowią pierwsza linie obrony przed atakami mikrobów. Receptory te występują w takich komórkach jak makrofagi, komórki dendryczne, neutrofile, limfocyty B, komórki tuczne, monocyty, a także bezpośrednio na komórkach różnych ludzkich narządów np. nerek czy jelit. Prawdopodobnie rolą tych receptorów jest rozpoznanie intruza i wysyłanie sygnałów międzykomórkowych, które uruchamiają odpowiednią odpowiedź immunologiczną. Aktywacja TLR prowadzi do wytwarzania cytokin prozapalnych, których zadaniem jest mobilizacja wrodzonego układu odpornościowego do wysyłania chociażby białych krwinek do zaatakowanego miejsca, by pochłonęły intruza lub nakazały śmierć zainfekowanej komórki, w przypadku wirusa.
Ciąg dalszy https://szaregeny.pl/naltrekson-niepoznane-wlasciwosci/
źródło: comment_16091922071ZXnsjD6O8zGrSs7QcEzRP.jpg
PobierzZ pewnością mogę za to powiedzieć że świadomość że próba z najlepszym lekiem po porażce postawiła mnie w sytuacji że skończyły się wszystkie możliwości i zdechnę