Moment wystrzelenia pocisku z niemieckiego niszczyciela czołgów Nashorn z 2. Kompanii, 93. Batalion Ciężkich Niszczycieli Czołgów, uchwycony przez aparat fotograficzny, Front Wschodni, Rosja.
1943/44r.
Pomimo swojej śmiercionośnej reputacji, niemiecka „88” była trudna do szybkiego i skutecznego przemieszczania się i rozmieszczania na polu bitwy, zwłaszcza na rozległych obszarach Związku Radzieckiego, gdzie można było łatwo wykonywać ruchy flankowe, a szybkość była najważniejsza. Ostatecznie w 1942 roku pojawiło się rozwiązanie, które stało się ostatnim z serii tymczasowych niszczycieli czołgów wystawionych przez Niemców: Sd.Kfz.164 "Hornisse", później przemianowany w 1944 roku na "Nashorn" przez samego Hitlera, najwyraźniej dlatego, że „Hornisse” nie był wystarczająco agresywny.
Podobnie jak w przypadku swoich poprzedników, serii Panzerjäger I i Marder, Nashorn został zbudowany z mieszanki już dostępnych materiałów, chociaż w przeciwieństwie do poprzedniego, został specjalnie zbudowany wokół działa 88 mm PaK 43. Powstałą ramą było specjalnie zaprojektowane podwozie czołgu Geschützwagen III / IV, które przejęło elementy zarówno z Panzer III (układ napędowy i kierowniczy), jak i podwozie czołgu Panzer IV (zawieszenie i silnik).
Kiedy Hornisse / Nashorn wszedł do służby w połowie 1943 roku, był najpotężniejszym niszczycielem czołgów pierwszej generacji w niemieckim arsenale, ale nadal miał te same utrudnienia, co jego poprzednicy: wysoką sylwetkę, która utrudniała ukrycie i słaby pancerz.
Pomimo tych niedociągnięć, jego działo rządziło polem bitwy. Z łatwością niszczył każdy nieprzyjacielski czołg, nawet ze znacznych odległości. Np. w marcu 1945 roku, porucznik Beckman z 88. Schwere Panzerjäger Abteilung, zniszczył radziecki czołg IS-2 z odległości 4600 metrów!
1943/44r.
Pomimo swojej śmiercionośnej reputacji, niemiecka „88” była trudna do szybkiego i skutecznego przemieszczania się i rozmieszczania na polu bitwy, zwłaszcza na rozległych obszarach Związku Radzieckiego, gdzie można było łatwo wykonywać ruchy flankowe, a szybkość była najważniejsza. Ostatecznie w 1942 roku pojawiło się rozwiązanie, które stało się ostatnim z serii tymczasowych niszczycieli czołgów wystawionych przez Niemców: Sd.Kfz.164 "Hornisse", później przemianowany w 1944 roku na "Nashorn" przez samego Hitlera, najwyraźniej dlatego, że „Hornisse” nie był wystarczająco agresywny.
Podobnie jak w przypadku swoich poprzedników, serii Panzerjäger I i Marder, Nashorn został zbudowany z mieszanki już dostępnych materiałów, chociaż w przeciwieństwie do poprzedniego, został specjalnie zbudowany wokół działa 88 mm PaK 43. Powstałą ramą było specjalnie zaprojektowane podwozie czołgu Geschützwagen III / IV, które przejęło elementy zarówno z Panzer III (układ napędowy i kierowniczy), jak i podwozie czołgu Panzer IV (zawieszenie i silnik).
Kiedy Hornisse / Nashorn wszedł do służby w połowie 1943 roku, był najpotężniejszym niszczycielem czołgów pierwszej generacji w niemieckim arsenale, ale nadal miał te same utrudnienia, co jego poprzednicy: wysoką sylwetkę, która utrudniała ukrycie i słaby pancerz.
Pomimo tych niedociągnięć, jego działo rządziło polem bitwy. Z łatwością niszczył każdy nieprzyjacielski czołg, nawet ze znacznych odległości. Np. w marcu 1945 roku, porucznik Beckman z 88. Schwere Panzerjäger Abteilung, zniszczył radziecki czołg IS-2 z odległości 4600 metrów!
#iiwojnaswiatowa #2wojnaswiatowa #drugawojnaswiatowa #wojna #fotografia #fotohistoria #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne
Zapraszam chętnych na swój autorski #codziennawojna ( ͡° ͜ʖ ͡°)