Wpis z mikrobloga

Koleiny pusty dzień budzi mnie Wszystko jest tak obojętne

Chwile ulotne i ciemne Nie mogę ruszyć się, choćby o krok

I zapadam się

W dół ciągnie mnie mrok Tak mija mi kolejny życia rok

A przecież miało być tak pięknie, teraz się boje że ten kwiat zwiędnie

Mój mały świat pęknie, a ty spotkasz mnie znowu na dnie

Niech melanż porwie nim sumienie mnie dorwie

A ja zrozumiem gdzie znalazłem znów się...

#poezja
  • Odpowiedz
  • Otrzymuj powiadomienia
    o nowych komentarzach