[surlin]

Jeden z największych polskich psychiatrów prof. Dąbrowski swoje spostrzeżenia na temat osób nadwrażliwych przekuł w wiersz, którym się dziś pożegnam z pozdrowieniami:

_Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi

    za waszą czułość w nieczułości świata

    za niepewność wśród jego pewności

    Bądźcie pozdrowieni

    za to, że odczuwacie innych tak, jak siebie samych

    Bądźcie pozdrowieni

    za to, że odczuwacie niepokój świata

    jego bezdenną ograniczoność i pewność siebie

    Bądźcie pozdrowieni

    za potrzebę oczyszczenia rąk z niewidzialnego brudu świata

    za wasz lęk przed bezsensem istnienia

    Za delikatność nie mówienia innym tego, co w nich widzicie

    Bądźcie pozdrowieni

    za waszą niezaradność praktyczną w zwykłym

    i praktyczność w nieznanym

    za wasz realizm transcendentalny i brak realizmu życiowego

    Bądźcie pozdrowieni

    za waszą wyłączność i trwogę przed utratą bliskich

    za wasze zachłanne przyjaźnie i lęk, że miłość mogłaby umrzeć jeszcze przed wami

    Bądźcie pozdrowieni

    za waszą twórczość i ekstazę

    za nieprzystosowanie do tego co jest, a przystosowanie do tego, co być powinno

    Bądźcie pozdrowieni

    za wasze wielkie uzdolnienia nigdy nie wykorzystane

    za to, że niepoznanie się na waszej wielkości

    nie pozwoli docenić tych, co przyjdą po was

    Bądźcie pozdrowieni

    za to, że jesteście leczeni

    zamiast leczyć innych

    Bądźcie pozdrowieni

    za to, że wasza niebiańska siła jest spychana i deptana

    przez siłę brutalną i zwierzęcą

    za to, co w was przeczutego, niewypowiedzianego, nieograniczonego

    za samotność i niezwykłość waszych dróg

    bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi_

#wiersznadobranoc

[jestemrowerem]

za nieprzystosowanie do tego co jest, a przystosowanie do tego, co być powinno ;___;