W szkole i na studiach zdobywamy (jeśli ktoś chce) niemałe ilości wiedzy i krystalizujących się na jej podstawie poglądów. W domu rodzinnym, przy odrobinie szczęścia z ogarniętymi i nie nadopiekuńczymi rodzicami, nabywamy często przydatne umiejętności jak np. gotowanie, szycie i cerowanie, oszukiwanie w monopoli, drobne umiejętności techniczne jak np. lutowanie, prace przy samochodzie, robótki w drewnie i tak dalej, że o masie wzorców i zachowań nie wspomnę. Wśród znajomych, kolegów i przyjaciół możemy, oprócz spędzania miło czasu przy blancie, rozwijać swoje umiejętności interpersonalne, robić pewne projekty, jak np. wymyślać gry, “bawić się” w survival czy zwiedzać inne miejsca lub kraje, takie jak Sosnowiec czy Radom. Gdy w zaciszu domostwa siądziemy spokojnie do komputera, możemy rozwinąć swoją znajomość muzyki przy pomocy YouTube lub zakupionych płyt, poczytać (również wartościowe) książki, pouczyć się czegoś na własną rękę, oglądnąć wartościowy film na xhamster lub po prostu zadbać o higienę psychiczną, zapewniając sobie odrobinę relaksu.
Takie trochę to życzeniowo-słodkie, ale da się osiągnąć. Brakuje tutaj jednak bardzo istotnej rzeczy, o której trudno usłyszeć z każdego wymienionego źródła. Ktoś się domyśla, o co mi chodzi?
Na rynku pracy fach w ręku i znajomość języków zapewniają dobrą pracę. Po dostaniu się do upragnionej pracy rozwijasz swoją karierę dalej, ale dziwne uczucie dyskomfortu pojawia się ciągle, a przynajmniej owa satysfakcja wydaje się być niepełna. Wtedy sięgamy po porady psychologów lub kołczy z Internetu, że równie ważne są tak zwane soft-skills. Mówimy sobie wtedy: “No tak! Jak mogłem/am być taki/a niepostępowy/a! Ogarnę relacje interpersonalne i przełoży się to na moje relacje z ludźmi oraz sukces zawodowy.”. Po naoglądaniu się filmików z Petersonem, ukończeniu kursu kołcza Majka lub wysłuchaniu kilku rad Pani Doroty stwierdzasz, że kumasz czaczę, że większość wiedziałeś/aś, ale dobrze to sobie było ugruntować, dosztukować i uzbrojony/a niczym Rambo w “Pierwszej krwi” ruszasz w świat. Jednak po jakimś czasie stwierdzasz, że ciągle (cytując Tuska): “Something is no yes” [“Coś jest nie tak” - przyp. tłumacza].
Ową brakującą cechą jest intraspektywność. Podobnie jak inteligencja interpersonalna pomaga nam zrozumieć relacje międzyludzkie, uczula na różne zachowania i przekazy niewerbalne, tak inteligencja intrapersonalna odpowiada za umiejętność spojrzenia w siebie, oceny swoich słabych i mocnych stron oraz wad i zalet w miarę obiektywnie oraz dostrzeżenia trapiących nas problemów, czy może nawet zaburzeń lub chorób. Inteligencja intrapersonalna a intraspektywność to nie to samo - to drugie jest bardziej szczegółowe i określa umiejętność “zaglądnięcia w siebie”. Dlaczego to takie ważne? Wszak trochę zepsutym samochodem mogę jeździć. Jednak co to za komfort jazdy, kiedy mamy problem ze sterownikami silnika i skrzyni biegów, przez co samochód może się zatrzymać w każdej chwili, a świszcząca uszczelka (parafrazując Stonogę) “odbiera nam smak jazdy”?
Dzięki umiejętności spojrzenia w siebie możemy rozwiązać szereg życiowych, wcześniej niewytłumaczalnych problemów. Przykładem rzucającym się w oczy są pewne nawyki w myśleniu o sobie. Zauważyliście, jak o sobie myślicie? Czy sami ze sobą macie relację przyjacielską, dodajecie sobie otuchy w trudnych chwilach, z wyrozumiałością podchodzicie do swoich potrzeb oraz umiecie cieszyć się z drobnych rzeczy i małych lub dużych sukcesów? A może w waszych głowach mienicie się osobami zasługującymi na wszystko co najlepsze, popełniającymi stosunkowo niewiele błędów, a jak już to błahych i nawet małe sukcesy urastają do rangi uduszenia lwa nemejskiego? A może uważacie, że nie zasługujecie na zbyt wiele, że miłość, którą darzy Was partner to aż za dużo jak na to, co Wam się należy, zaś w trudnych chwilach, a nawet okresach spokojnych i bez większych zawirowań sami sobie dokładacie ciepień, zrzucając się niejako do Tartaru za stosunkowo niewielkie porażki, nietakty lub przewinienia? Po dostrzeżeniu owych schematów myślowych i ich wpływu na Was możecie je skorygować, aby żyć na co dzień lepiej oraz samemu sobie i innym sprawiać mniej problemu (osobiście polecam sposób myślenia z pierwszego przedstawionego schematu).
Intraspektywność to nie tylko spoglądanie na swoje myśli, ale również i na pragnienia. Czuliście czasem, że nie robicie tego, co lubicie lub powinniście i mimo tego podążaliście ścieżką zainteresowań zawodowych lub naukowych zupełnie niezgodnie z sobą? Na przykład za cenę pieniędzy, prestiżu lub będąc przymuszonym przez rodziców czy partnera. Warto się również nad tym pochylić i jasno sobie powiedzieć: czego pragnę i co lubię. To wbrew pozorom bardzo trudne pytanie, gdyż sami siebie oszukując możemy nie dostrzec tego, do czego naprawdę jesteśmy stworzeni. To nie jest rzadkie zjawisko - nawet rzekłbym, że powszechne.
Mieliście czasem wrażenie, że podejmując dyskusję ideologiczną, polityczną lub inną tego rodzaju, to mimo bycia “pokonywanym” przez adwersarza ciągle trzymacie się swojego poglądu nawet wtedy, gdy zupełnie nie potraficie go wybronić? Warto wtedy sobie zadać pytania: “Dlaczego ja w to wierzę? Dlaczego mam takie przekonania?”. Tutaj nie będę roztrząsał żadnego przypadku, gdyż jest to studnia bez dna - z której na pewno zaczerpnę w przyszłości. Zauważę jedynie, że popełniamy szereg błędów poznawczych czy myślowych. Dla przykładu: a(nty)teiści - zauważacie czasem (tylko szczerze mi tu teraz) u siebie agresywne reakcje wobec osób wierzących bądź silną potrzebę ich “uświadomienia”, że się mylą? Żeby było po równo: katolicy - zauważyliście czasem u siebie chęć ingerencji w czyjeś życie i uczynienie czyjegoś życia takim, jakim widzielibyście je podług swojej religii i jej przykazań?
A to dopiero początek badania siebie, ponieważ jest szereg innych cech i umiejętności, jakie możemy nabyć i z sukcesem wykorzystywać w swoim własnym świecie psychicznym. Sukcesywnie będą wrzucane posty dotyczące poszczególnych sfer i zagadnień.
Takie trochę to życzeniowo-słodkie, ale da się osiągnąć. Brakuje tutaj jednak bardzo istotnej rzeczy, o której trudno usłyszeć z każdego wymienionego źródła. Ktoś się domyśla, o co mi chodzi?
Na rynku pracy fach w ręku i znajomość języków zapewniają dobrą pracę. Po dostaniu się do upragnionej pracy rozwijasz swoją karierę dalej, ale dziwne uczucie dyskomfortu pojawia się ciągle, a przynajmniej owa satysfakcja wydaje się być niepełna. Wtedy sięgamy po porady psychologów lub kołczy z Internetu, że równie ważne są tak zwane soft-skills. Mówimy sobie wtedy: “No tak! Jak mogłem/am być taki/a niepostępowy/a! Ogarnę relacje interpersonalne i przełoży się to na moje relacje z ludźmi oraz sukces zawodowy.”. Po naoglądaniu się filmików z Petersonem, ukończeniu kursu kołcza Majka lub wysłuchaniu kilku rad Pani Doroty stwierdzasz, że kumasz czaczę, że większość wiedziałeś/aś, ale dobrze to sobie było ugruntować, dosztukować i uzbrojony/a niczym Rambo w “Pierwszej krwi” ruszasz w świat. Jednak po jakimś czasie stwierdzasz, że ciągle (cytując Tuska): “Something is no yes” [“Coś jest nie tak” - przyp. tłumacza].
Ową brakującą cechą jest intraspektywność. Podobnie jak inteligencja interpersonalna pomaga nam zrozumieć relacje międzyludzkie, uczula na różne zachowania i przekazy niewerbalne, tak inteligencja intrapersonalna odpowiada za umiejętność spojrzenia w siebie, oceny swoich słabych i mocnych stron oraz wad i zalet w miarę obiektywnie oraz dostrzeżenia trapiących nas problemów, czy może nawet zaburzeń lub chorób. Inteligencja intrapersonalna a intraspektywność to nie to samo - to drugie jest bardziej szczegółowe i określa umiejętność “zaglądnięcia w siebie”. Dlaczego to takie ważne? Wszak trochę zepsutym samochodem mogę jeździć. Jednak co to za komfort jazdy, kiedy mamy problem ze sterownikami silnika i skrzyni biegów, przez co samochód może się zatrzymać w każdej chwili, a świszcząca uszczelka (parafrazując Stonogę) “odbiera nam smak jazdy”?
Dzięki umiejętności spojrzenia w siebie możemy rozwiązać szereg życiowych, wcześniej niewytłumaczalnych problemów. Przykładem rzucającym się w oczy są pewne nawyki w myśleniu o sobie. Zauważyliście, jak o sobie myślicie? Czy sami ze sobą macie relację przyjacielską, dodajecie sobie otuchy w trudnych chwilach, z wyrozumiałością podchodzicie do swoich potrzeb oraz umiecie cieszyć się z drobnych rzeczy i małych lub dużych sukcesów? A może w waszych głowach mienicie się osobami zasługującymi na wszystko co najlepsze, popełniającymi stosunkowo niewiele błędów, a jak już to błahych i nawet małe sukcesy urastają do rangi uduszenia lwa nemejskiego? A może uważacie, że nie zasługujecie na zbyt wiele, że miłość, którą darzy Was partner to aż za dużo jak na to, co Wam się należy, zaś w trudnych chwilach, a nawet okresach spokojnych i bez większych zawirowań sami sobie dokładacie ciepień, zrzucając się niejako do Tartaru za stosunkowo niewielkie porażki, nietakty lub przewinienia? Po dostrzeżeniu owych schematów myślowych i ich wpływu na Was możecie je skorygować, aby żyć na co dzień lepiej oraz samemu sobie i innym sprawiać mniej problemu (osobiście polecam sposób myślenia z pierwszego przedstawionego schematu).
Intraspektywność to nie tylko spoglądanie na swoje myśli, ale również i na pragnienia. Czuliście czasem, że nie robicie tego, co lubicie lub powinniście i mimo tego podążaliście ścieżką zainteresowań zawodowych lub naukowych zupełnie niezgodnie z sobą? Na przykład za cenę pieniędzy, prestiżu lub będąc przymuszonym przez rodziców czy partnera. Warto się również nad tym pochylić i jasno sobie powiedzieć: czego pragnę i co lubię. To wbrew pozorom bardzo trudne pytanie, gdyż sami siebie oszukując możemy nie dostrzec tego, do czego naprawdę jesteśmy stworzeni. To nie jest rzadkie zjawisko - nawet rzekłbym, że powszechne.
Mieliście czasem wrażenie, że podejmując dyskusję ideologiczną, polityczną lub inną tego rodzaju, to mimo bycia “pokonywanym” przez adwersarza ciągle trzymacie się swojego poglądu nawet wtedy, gdy zupełnie nie potraficie go wybronić? Warto wtedy sobie zadać pytania: “Dlaczego ja w to wierzę? Dlaczego mam takie przekonania?”. Tutaj nie będę roztrząsał żadnego przypadku, gdyż jest to studnia bez dna - z której na pewno zaczerpnę w przyszłości. Zauważę jedynie, że popełniamy szereg błędów poznawczych czy myślowych. Dla przykładu: a(nty)teiści - zauważacie czasem (tylko szczerze mi tu teraz) u siebie agresywne reakcje wobec osób wierzących bądź silną potrzebę ich “uświadomienia”, że się mylą? Żeby było po równo: katolicy - zauważyliście czasem u siebie chęć ingerencji w czyjeś życie i uczynienie czyjegoś życia takim, jakim widzielibyście je podług swojej religii i jej przykazań?
A to dopiero początek badania siebie, ponieważ jest szereg innych cech i umiejętności, jakie możemy nabyć i z sukcesem wykorzystywać w swoim własnym świecie psychicznym. Sukcesywnie będą wrzucane posty dotyczące poszczególnych sfer i zagadnień.
[Marek Gardner]
______________________________________
Nasz tag: #odmienbyc
[Nasz fp na fb](https://www.facebook.com/Odmień-Być-738481763205508/)
#psychologia #swiadomosc #rozwojosobisty