Aktywne Wpisy
gadatos +107
#!$%@? mnie bierze jak widzę kolarza który jedzie ulicą a obok jest ścieżka. Z racji że dość często zdarza się taka sytuacja to lubię na takiego pedalarza zatrąbić i uchylić okno i wytłumaczyć mu czy wie czym jest ścieżka rowerowa
Wiele razy spotkałem się już z agresją i wyzywaniem
Jak myślicie czy moje techniki są dobre ? Czy dodalibyście coś od siebie ?
#rower #kiciochpyta #rowery
Wiele razy spotkałem się już z agresją i wyzywaniem
Jak myślicie czy moje techniki są dobre ? Czy dodalibyście coś od siebie ?
#rower #kiciochpyta #rowery
źródło: 76c36d3e154ab76eaea8cfcede997cb7c41388d135f222c5718879ea7ee98f0a
Pobierz
jamajskikanion +187
Jak ktoś będzie próbował mi wkręcić ze brak auta jest super i samochody sa niepotrzebe to chyba walę w ryj. Najprostsze procedury jak wyjazd 80km do rodziny na weekend zmieniają się w takie zbędne kombinowanie.
Pakujesz mniej rzeczy niż chcesz bo musisz je nieść, idziesz 10 min w upale na spóźniający się autobus, jedziesz drugie tyle na dworzec, przyjeżdżasz na dworzec punktualnie i dowiadujesz się że pociąg opóźniony 45min (tym razem przez upały, 3 miesiące temu było ze przez mrozy, 6 miesięcy temu ze przez święta albo ulewny dzeszcz, wiatr itd. w skrócie zawsze jest jakijś powód). Stoisz w upale w tłumie bo pociąg bez klimy, przepełniony 2x, ludzie wymieszaniz rowerami, psami, bagażami, koleś z wózkiem z przekąskami pcha rydwan przez zapchane do granic możliwości przejścia, zastanawiasz się jak zabrać ze sobą bagaże idąc do kibla żeby cię nie okradli, konduktor który nie zna angielskiego wydziera się na typa który nie zna polskiego, Ukraińcy robią chlew (trasa wschód-zachód) i tak jedzie cala ta wesoła kompania ociekając potem.
W końcu dojeżdżasz i znowu peron--->dźwiganie --->autobus---->destynacja.
Całość zajmuje kilka godzin jak masz szczęście i docierasz wykończony jak po maratonie i przepocony na lewą stronę.
Tymczasem ta sama sytuacja autem: bierzesz co chcesz, nie patrzysz na godzinę, wsadzasz do auta, nastawiasz klimę za 45 minut wysiadasz pod samą destynacją świeży i wypoczęty.
Pakujesz mniej rzeczy niż chcesz bo musisz je nieść, idziesz 10 min w upale na spóźniający się autobus, jedziesz drugie tyle na dworzec, przyjeżdżasz na dworzec punktualnie i dowiadujesz się że pociąg opóźniony 45min (tym razem przez upały, 3 miesiące temu było ze przez mrozy, 6 miesięcy temu ze przez święta albo ulewny dzeszcz, wiatr itd. w skrócie zawsze jest jakijś powód). Stoisz w upale w tłumie bo pociąg bez klimy, przepełniony 2x, ludzie wymieszaniz rowerami, psami, bagażami, koleś z wózkiem z przekąskami pcha rydwan przez zapchane do granic możliwości przejścia, zastanawiasz się jak zabrać ze sobą bagaże idąc do kibla żeby cię nie okradli, konduktor który nie zna angielskiego wydziera się na typa który nie zna polskiego, Ukraińcy robią chlew (trasa wschód-zachód) i tak jedzie cala ta wesoła kompania ociekając potem.
W końcu dojeżdżasz i znowu peron--->dźwiganie --->autobus---->destynacja.
Całość zajmuje kilka godzin jak masz szczęście i docierasz wykończony jak po maratonie i przepocony na lewą stronę.
Tymczasem ta sama sytuacja autem: bierzesz co chcesz, nie patrzysz na godzinę, wsadzasz do auta, nastawiasz klimę za 45 minut wysiadasz pod samą destynacją świeży i wypoczęty.
Chcę się was poradzić w sprawie związanej z #psychologia i #depresja. Niby domyślam się, jaka będzie odpowiedź, ale jakoś chciałbym się w tym utwierdzić.
Zastanawiam się, czy iść do psychologa/psychiatry/terapeuty. Od kiedy pamiętam mam takie dychotomiczne mniemanie o sobie - jednocześnie czuję się trochę lepszy od innych oraz najgorszy z najgorszych. O ile to pierwsze czyniłoby mnie najwyżej chamem i arogantem, to przez drugie nie widzę dla siebie żadnej przyszłości, nie mam potrzeb, marzeń, codziennie mam myśli samobójcze i ratuje mnie przed nimi tylko to, że nie chcę zranić bliskich.
Wiecie, jestem młody (ledwo 22lvl), nie miałem wielu tragedii w życiu, nie jestem bardzo chory itp., teoretycznie wszystko przede mną i ludzie często mi mówią, że jeszcze będzie super. Tyle że ja w to nie wierzę. Na żadnym froncie nie zapowiada się na choćby mini sukces: studia mało perspektywiczne bez praktyki, a na praktyki nie chodzę, bo nie umiem się nigdzie wcisnąć przez samoocenę; zainteresowań nie realizuję, bo nie widzę sensu; dziewczyny nigdy nawet za rękę nie trzymałem, chociaż bardzo brzydki nie jestem, umiem je rozbawić, no ale jaka chciałaby być z kimś tak niepewnym siebie?
Clue problemu leży w tym, że czuję, iż kiedyś naprawdę może być wszystko w porządku, nawet nie jest to trudne do zrobienia, tylko że sam nie umiem się przełamać. Sądzicie, że gdybym poszedł do psychologa na NFZ (nie mam kasy na prywatne akcje), to nie uznałby tego za szukanie uwagi albo zwykły czasowy dołek i dał mi jakieś wskazówki albo leczenie?
Wybaczcie, że taki długi tekst o takich banalnych głupotach. Z góry dziękuję za pomoc.
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Eugeniusz_Zua
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy studenckie - bogata oferta przez cały rok