jest taka kategoria, mocno paździerzowego i kiczowatego(czyli jak dla mnie ok) komplementowania płci przeciwnej, która w mało wyszukany sposób odwołuje się do konkretnych momentów piosenek. w mojej wersji prezentowałaby się ona mniej więcej tak - twoje oczy są tajemnicze jak syntezator z 16 sekundy w I Could Try to Explain. albo że twoje piersi w dotyku są delikatne, jak przewodni motyw gitarowy tej samej piosenki. albo, że twoja... eh nieważne
jak pierwszy raz usłyszałem ten kawałek, to miałem więcej włosów na głowie, mniej wyszukane poczucie humoru, fajniejsze ciuchy, więcej znajomych, konto na klub pingwin i słabiej zarysowaną szczękę. bardziej od budowania interesowało mnie niszczenie, ale oprócz tego niewiele się zmieniłem, dlatego dalej czuje się dziwnie, zupełnie jakbym cię widział jeszcze raz, schowaną za tablicą z ogłoszeniami...
niemniej... tak było... kompletnie zgłupiałem. 7 lat. rozumiecie SIEDEM LAT TEMU, jak go(tego numeru) słuchałem, to czułem się jak młody bóg.kto się w liceum tak nie czuł? wyjątkowości sytuacji dodawał fakt, że to jest/była naprawdę mało znana rzecz. myślisz sobie - koledzy są na etapie jakiś gówien jak Muse, Dawid GetaxD, a ty edukujesz się i czytasz przemądrzałych gości po historii sztuki, którzy tracą połowę dnia na przeczesywanie myspace'a... ze snobizmu się wyrasta?
pamiętna zima, intensyfikacja doznań, chłód tamtego powietrza wciąż krąży w moich płucach. tak samo jak przechowalnia spojrzeń, smaków, dotyków pod postacią empetrójek dalej pełni swoją funkcje i dodaje czegoś więcej do zbitki kilku randomowych dźwięków - a ty i tak powiesz, że muzyka(słuchanie jej) to twoja pasja, ha ha...
zgłupieć na punkcie piosenki, to ciekawa przypadłość. ale w tym przypadku całkowicie zrozumiała. ciągle się zastanawiałem gdzie, jak i po co ktoś to nagrał. przez co przegapiłem mnożące się na mnie spojrzenia płci przeciwnej, a jak zdecydowałem się w końcu odwrócić to nikogo już nie było. a teraz, dzisiaj, tak patrzę na okładkę i widzę, że wtedy przegapiłem coś jeszcze - dostrzegam ten wzór na zardzewiałym pociągu i chyba zaczynam rozumieć jak do tego wszystkiego doszło...
#6
The Diogenes Club - I Could Try to Explain
jest taka kategoria, mocno paździerzowego i kiczowatego(czyli jak dla mnie ok) komplementowania płci przeciwnej, która w mało wyszukany sposób odwołuje się do konkretnych momentów piosenek. w mojej wersji prezentowałaby się ona mniej więcej tak - twoje oczy są tajemnicze jak syntezator z 16 sekundy w I Could Try to Explain. albo że twoje piersi w dotyku są delikatne, jak przewodni motyw gitarowy tej samej piosenki. albo, że twoja... eh nieważne
jak pierwszy raz usłyszałem ten kawałek, to miałem więcej włosów na głowie, mniej wyszukane poczucie humoru, fajniejsze ciuchy, więcej znajomych, konto na klub pingwin i słabiej zarysowaną szczękę. bardziej od budowania interesowało mnie niszczenie, ale oprócz tego niewiele się zmieniłem, dlatego dalej czuje się dziwnie, zupełnie jakbym cię widział jeszcze raz, schowaną za tablicą z ogłoszeniami...
niemniej... tak było... kompletnie zgłupiałem. 7 lat. rozumiecie SIEDEM LAT TEMU, jak go(tego numeru) słuchałem, to czułem się jak młody bóg.kto się w liceum tak nie czuł? wyjątkowości sytuacji dodawał fakt, że to jest/była naprawdę mało znana rzecz. myślisz sobie - koledzy są na etapie jakiś gówien jak Muse, Dawid GetaxD, a ty edukujesz się i czytasz przemądrzałych gości po historii sztuki, którzy tracą połowę dnia na przeczesywanie myspace'a... ze snobizmu się wyrasta?
pamiętna zima, intensyfikacja doznań, chłód tamtego powietrza wciąż krąży w moich płucach. tak samo jak przechowalnia spojrzeń, smaków, dotyków pod postacią empetrójek dalej pełni swoją funkcje i dodaje czegoś więcej do zbitki kilku randomowych dźwięków - a ty i tak powiesz, że muzyka(słuchanie jej) to twoja pasja, ha ha...
zgłupieć na punkcie piosenki, to ciekawa przypadłość. ale w tym przypadku całkowicie zrozumiała. ciągle się zastanawiałem gdzie, jak i po co ktoś to nagrał. przez co przegapiłem mnożące się na mnie spojrzenia płci przeciwnej, a jak zdecydowałem się w końcu odwrócić to nikogo już nie było. a teraz, dzisiaj, tak patrzę na okładkę i widzę, że wtedy przegapiłem coś jeszcze - dostrzegam ten wzór na zardzewiałym pociągu i chyba zaczynam rozumieć jak do tego wszystkiego doszło...