27 maja 1940 r. przed blok nr 13 karnej kompanii wyprowadzono gen. dyw. Bolesława Roję. Podszedł do niego kapo i zapytał: "Kim jesteś"?. "Jestem polskim generałem w stanie spoczynku, więźniem politycznym w niemieckim obozie koncentracyjnym" Usłyszał odpowiedź: "Kim?!" - krzyknął kapo i uderzył go w twarz. "Już powiedziałem" - odparł spokojnie stary człowiek.

27 maja 1940 r. przed blok nr 13 karnej kompanii wyprowadzono gen. dyw. Bolesława Roję. Podszedł do niego kapo i zapytał: "Kim jesteś"?. "Jestem polskim generałem w stanie spoczynku, więźniem politycznym w niemieckim obozie koncentracyjnym" Usłyszał odpowiedź: "Kim?!" - krzyknął kapo i uderzył go w twarz. "Już powiedziałem" - odparł spokojnie stary człowiek.

Sgt. 1st Class Joseph "Kap" Kapacziewski

Dorastał w Bristol w stanie Connecticut. Rodzice rozwiedli się, gdy Joe był jeszcze dzieckiem, a gdy miał 12 lat ojciec, który go wychowywał, zginął w wypadku samochodowym. Po śmierci ojca opiekę nad nastolatkiem przejęła babcia i przybrany dziadek.

Kapacziewski zaciągnął się do wojska zaraz po ukończeniu szkoły średniej… latem 2001 roku. Zaledwie kilka tygodni po przyjęciu do 3. batalionu 75. Pułku Rangers trafił do Afganistanu, a w 2003 do Iraku. Dzień przed swoim pierwszym wyjazdem do Iraku, w barze w Columbus, w Georgii, poznał swoją przyszła żonę, którą poślubił w lipcu 2005 roku tuż przed wyjazdem na swoją piątą zmianę do Iraku.

Na dwa dni przed powrotem z tejże zmiany kolumna Strykerów, którymi poruszał się patrol Joe, wpadła w zasadzkę. Atakujący obrzucili pojazdy granatami, większość eksplodowała na pojazdach nie czyniąc nikomu krzywdy ale jeden wpadł przez uchylony właz i eksplodował wewnątrz pojazdu, tuż obok prawej nogi sierżanta Kapacziewskiego. Mimo długotrwałego leczenia oraz licznych operacji i zabiegów nogi nie udało się uratować. W marcu 2007 roku została ona amputowana 23 cm poniżej kolana. Pomimo kalectwa, sierżant Kapacziewski postanowił, że zostaje w Rangersach. Mało tego. Postanowił, że wróci do walki. W tamtym okresie w Pułku służyło jedynie dwóch żołnierzy z protezami, ale żaden z nich nie był dopuszczony do służby w jednostkach bojowych. Aby znów trafić na linię, Joe musiałby spełniać wymagania sprawnościowe stawiane wszystkim pozostałym Rangersom. Bez ulg. Mając tylko jedną sprawna nogę przebiegał więc 8 km w czasie poniżej 40 minut, 20-kilometrowy marsz z 20-kilogramowym plecakiem zajmował mu mniej niż 3 godziny, a podczas pierwszego skoku ze spadochronem bał się jedynie, że w locie odczepi mu się proteza i będzie musiał lądować na jednej nodze. Podczas zjazdu po 15-metrowej linie, obciążony 30-kilogramowym ekwipunkiem musiał zakładać dwie pary rękawiczek, gdyż w przeciwieństwie do swoich kolegów z plutonu nie był w stanie hamować zjazdu dwiema nogami.

Jock Hutton

Podczas II wojny światowej próbował wstąpić do Armii Brytyjskiej, jednak został odrzucony ze względu na młody wiek. Po ukończeniu 18 roku życia spróbował ponownie i tuż przed 6 czerwca 1944 roku został brytyjskim spadochroniarzem.

Podczas D-Day skakał nad Normandią. Chrzest bojowy przeszedł w walkach o rzekę Orne. Kilka tygodni później ranny, został ewakuowany na Wyspy. Po zakończeniu leczenia wrócił na kontynent i brał udział w walkach w Ardenach. Schwytany przez Niemców uciekł i walczył na terenie Niemiec aż do zakończenia wojny. Jako starszy chorąży brał po wojnie udział w operacjach wojskowych w Palestynie (45-48), na Cyprze i w Egipcie (49-52) oraz w Malezji, Singapurze i na Jawie (52-54).

W 1955 roku wziął udział w selekcji do rodezyjskiego SAS-u. W 1957 roku zastąpił innego weterana II wojny światowej, Stana Standisha jako chorąży szwadronu C rodezyjskiego SAS. Pozostał w Rodezji aż do zakończanie wojny domowej, po czym przeniósł się do RPA gdzie w 1981 roku wstąpił do 5 Pułku Brygady Sił Specjalnych (słynnych Recces).

94-letni dzisiaj Jock, w ramach uczczenia 75. rocznicy operacji Overlord wykonał skok spadochronowy nad francuskim miasteczkiem Sennerville