Garum nie było jedynie wodą powstałą z na wpół zgniłych rybek. Było przysmakiem, lekiem i ponadczasową przyprawą, którą niedawno odtworzono po dwóch tysiącach lat zapomnienia.

Bez wątpienia garum i jego odmiany było najczęściej używaną przyprawą kuchenną w starożytności i jednocześnie jedną z najbardziej egalitarnych, a opinie ówczesnych ludzi o garum były bardzo podzielone.

Przepis na starożytny browar, dziwaczne przysmaki naszych przodków i koszmarne zachowanie przy stole w średniowieczu ("nie wysmarkuj nosa w palce, którymi sięgasz po mięso. Odgłos wypuszczanych wiatrów można zagłuszyć kaszleniem").

To był przysmak! Zasypane solą ryby fermentowały na świeżym powietrzu od 3 do 6 miesięcy. Najdroższa, górna warstwa, zwana właśnie garum, była przezroczystą zawiesiną, którą stosowano jako przyprawę. Był to drogi przysmak, za czasów Pliniusza jedna amfora kosztowała 4 tys. sestercji (dla porównania – muł kosztował 650).