#depresja #samotnosc
Amerykańska popkultura nakarmiła mnie wzorcami, które pozwoliły mi przetrwać wiele lat gdy jedną nogą chciałem już iść na linę. Czy to tylko ułuda którą się pocieszam, czy realne cele do których mogę dążyć? Złapała mnie na ten temat refleksja.
Żeby jakoś przetrwać te lata, zmitologizowałem swoje cierpienie, jakkolwiek to patetycznie i infantylnie by nie brzmiało. Chciałem by miało ono sens, a nie było tylko pustym wyniszczaniem mojej osoby. Bo gdy cierpienie ma sens i do czegoś prowadzi, podświadomie myślimy że czeka za nie nagroda. Jako ateista / agnostyk (zależy którą nogą danego dnia wstanę) przyznałem przed sobą w końcu że jak na niewierzącego, podchodzę do tego bardzo religijnie.
Bo
Amerykańska popkultura nakarmiła mnie wzorcami, które pozwoliły mi przetrwać wiele lat gdy jedną nogą chciałem już iść na linę. Czy to tylko ułuda którą się pocieszam, czy realne cele do których mogę dążyć? Złapała mnie na ten temat refleksja.
Żeby jakoś przetrwać te lata, zmitologizowałem swoje cierpienie, jakkolwiek to patetycznie i infantylnie by nie brzmiało. Chciałem by miało ono sens, a nie było tylko pustym wyniszczaniem mojej osoby. Bo gdy cierpienie ma sens i do czegoś prowadzi, podświadomie myślimy że czeka za nie nagroda. Jako ateista / agnostyk (zależy którą nogą danego dnia wstanę) przyznałem przed sobą w końcu że jak na niewierzącego, podchodzę do tego bardzo religijnie.
Bo
źródło: comment_1602138302olGAyWrTzP1qta5UEUxIaA.jpg
Pobierz
@Freak_001: Ogarnij trochę temat filozofii. Na początku jest jeszcze bardziej depresyjnie, ale potem pojawia się stan akceptacji, a wręcz infantylizacji swojego wcześniejszego sposobu myślenia (wyobraź sobie, że 2500 lat myśli potwierdzi Ci to, co myślisz, ale zmusi do zadania pytania: i co teraz?).
@Freak_001: ja ze swojej strony moge powiedzieć, że mam hustawkę nastrojów, raz czuję się świetnie, dzieje się tak gdy jestem w domu, lecz gdy wyjdę wśród ludzi to czuję sie jak gówno, większość ludzi jest wyzsza, dzieciaki po 10 lat moga mi patrzec prosto w oczy... mam wrażenie, że każdy kto mnie zauważy, to robi sobie beke, albo juz ocenia mnie najgorzej...
Słowa często powtarzane biedakom i ludziom zagubionym, bez pomysłu na siebie i stworzenia swojego majątku, czyli rzeczy niezbędnej do osiągnięcia komfortu i spokoju. Pochylmy się nad tym cytatem w oparciu o Braci Winchesterów z serialu Supernatural.
Bracia zajmują się specyficznym fachem oszukiwania śmierci i ciągłej utraty bliskich osób, zajadając to fast-foodami i piwem których magiczne właściwości dają idealne sylwetki i sprawność, z wyglądem modeli Playboya w pakiecie. Dla zmylenia widzów serialu nazywa się to polowaniem na potwory i byciem "łowcą".
Winchesterowie przez większość serialu mieszkają w motelach i samochodzie, pomarzyć mogą o stabilności i jasno wytyczonym, długoterminowym celu do którego mogliby zmierzać. Całe ich życie kręci się od polowania do polowania, od otwarcia piekła do upadku aniołów z nieba. Zawsze musi przy tym zginąć jakaś ważna dla nich osoba, wszystko koncertowo się spieprzyć. Taka dynamiczna wegetacja.
źródło: comment_1602603970KpzK6M4e9NeK2TWcYvE3Es.jpg
Pobierzbtw. Imo zajebisty serial obejrzałem 11 sezonów już takie się robiło