Dwulufowy arkebuz myśliwski z zamkami kołowymi z Augsburgu, z końca XVI wieku
Broń z zamkiem kołowym to jeden z moich ulubionych rodzajów uzbrojenia. Na początku należy, za pomocą specjalnego klucza, nakręcić sprężynę koła, chociaż istniały również wersje "samonapinające". w których, zamiast klucza, używano kurka połączonego z wewnętrzną sprężyną specjalnym sprzęgłem. Po naciśnięciu spustu następuje zwolnienie sprężyny koła, które obracając się trze znajdujący się w szczękach kurka kawałek pirytu, w tego typu zamkach nie używano krzemienia ponieważ za bardzo "ścierał" metalowe koło. Iskry odpalają proch w panewce a proch w panewce odpala proch w lufie. System o wiele bardziej zaawansowany i zapewniający pewniejszy, i bezpieczniejszy, zapłon niż powszechne ówcześnie zamki lontowe, chociaż bardziej od nich zawodny i delikatny mechaniczne. Z tego powodu wiele broni z zamkiem kołowym posiadało również zapasowy zamek lontowy.
Twórca i data powstania pierwszych zamków kołowych nie są w pełni znane. Wiadomo że powstały one na przełomie końca XV i początku XVI wieku. Rysunki tego mechanizmu pojawiają się na szkicach Leonarda Da Vinci datowanych na, zależnie od historyka, lata dziewięćdziesiąte XV lub pierwszą dekadę XVI wieku. Wiemy też że najpóźniej w 1510 roku broń z zamkiem kołowym zaczęto wytwarzać na północy Włoch. Wzmianki pojawiają się również w wydanej w 1505 książce o niemieckich wynalazkach i w austriackim zapisie z 1507 roku informującym o kupnie takiej broni, co może wskazywać na niemieckie pochodzenie mechanizmu.
Broń z zamkiem kołowym, chociaż nie tak powszechna jak o wiele tańsze lontowce, była stosowana przez większość XVI i XVII wieku, szczególnie przez kawalerię np. naszą husarię czy angielskich "żelaznobokich". Była też popularną bronią myśliwską, dobrym przykładem tego zastosowania są śląskie "cieszynki". Ostatecznie mechanizm ten, podobnie jak broń lontowa, został wyparty przez zamki skałkowe pod koniec XVII wieku.
Broń z zamkiem kołowym to jeden z moich ulubionych rodzajów uzbrojenia. Na początku należy, za pomocą specjalnego klucza, nakręcić sprężynę koła, chociaż istniały również wersje "samonapinające". w których, zamiast klucza, używano kurka połączonego z wewnętrzną sprężyną specjalnym sprzęgłem. Po naciśnięciu spustu następuje zwolnienie sprężyny koła, które obracając się trze znajdujący się w szczękach kurka kawałek pirytu, w tego typu zamkach nie używano krzemienia ponieważ za bardzo "ścierał" metalowe koło. Iskry odpalają proch w panewce a proch w panewce odpala proch w lufie. System o wiele bardziej zaawansowany i zapewniający pewniejszy, i bezpieczniejszy, zapłon niż powszechne ówcześnie zamki lontowe, chociaż bardziej od nich zawodny i delikatny mechaniczne. Z tego powodu wiele broni z zamkiem kołowym posiadało również zapasowy zamek lontowy.
Twórca i data powstania pierwszych zamków kołowych nie są w pełni znane. Wiadomo że powstały one na przełomie końca XV i początku XVI wieku. Rysunki tego mechanizmu pojawiają się na szkicach Leonarda Da Vinci datowanych na, zależnie od historyka, lata dziewięćdziesiąte XV lub pierwszą dekadę XVI wieku. Wiemy też że najpóźniej w 1510 roku broń z zamkiem kołowym zaczęto wytwarzać na północy Włoch. Wzmianki pojawiają się również w wydanej w 1505 książce o niemieckich wynalazkach i w austriackim zapisie z 1507 roku informującym o kupnie takiej broni, co może wskazywać na niemieckie pochodzenie mechanizmu.
Broń z zamkiem kołowym, chociaż nie tak powszechna jak o wiele tańsze lontowce, była stosowana przez większość XVI i XVII wieku, szczególnie przez kawalerię np. naszą husarię czy angielskich "żelaznobokich". Była też popularną bronią myśliwską, dobrym przykładem tego zastosowania są śląskie "cieszynki". Ostatecznie mechanizm ten, podobnie jak broń lontowa, został wyparty przez zamki skałkowe pod koniec XVII wieku.
źródło: comment_qmTB0UdyNL2TAe1ch8c2uJpBiVkcyDYm.jpg
Pobierz
źródło: comment_s6zk19H2miBpMKkfy2keBz9uW8JYRwL2.jpg
Pobierz