Przeglądam papiery po dziadku Zygmuncie i znajduję jego wspomnienia z walk we wrześniu 1939. To prosty zapis, skrótowy, dokumentacyjny, który jednak poruszył mnie jak kawałki "Eroiki": dokonany przez znakomicie zorganizowanego, odpowiedzialnego człowieka żywy zapis totalnego polskiego burdelu, upadku sanacyjnych rojeń o wielkiej Polsce, o nieoddawaniu ani guzika, o tym, że wstaliśmy z kolan, itp., itd. Przepisuję jako pamiątkę, ale i jako memento na przyszłość.

"Jako podporucznik