W pewnym powiatowym szpitalu pracuje pielęgniarka, która postanowiła rozszerzyć swoją aktywność zawodową o usługi kulinarne. Wykorzystując mocną pozycję w szpitalu, zlecała kucharkom ze szpitalnej kuchni przygotowywanie dodatkowych posiłków. Część z nich rozwozili prywatnym klientom ratownicy medyczni karetkami pogotowia. Biznes się kręcił do momentu, kiedy nowy menedżer spoza tego miasteczka zorientował się w sytuacji i podziękował pielęgniarce za współpracę. Ale niedługo potem nowy układ polityczny w miasteczku zwolnił menedżera i zatrudnił na stanowisku dyrektora szpitala swojego człowieka. Wtedy przedsiębiorcza kobieta wróciła do szpitala, a nawet została w nim naczelną pielęgniarką.

Opisana przeze mnie historia wydarzyła się kilka lat przed nadejściem epidemii koronawirusa, ale przytaczam ją, ponieważ idealnie obrazuje ona działanie szpitali powiatowych w Polsce. Te placówki są zwykle największymi pracodawcami w powiatach, dlatego są łakomym kąskiem dla kolejnych ekip politycznych przejmujących władzę w takich powiatach. Te zatrudniają swoich ludzi, rzadko zważając na ich kompetencje. Właśnie na taką rzeczywistość trafił koronawirus, kiedy zjawił się w naszym kraju.

To nie był ostatni ksiądz p-----l w moim życiu. Mieszkaliśmy z żoną i dziećmi we wsi Wipsowo na Warmii. To był początek lat 90. Córka przygotowywała się do Pierwszej Komunii Świętej. Któregoś razu wróciła zapłakana do domu, i powiedziała że nie będzie już chodzić na nauki przedkomunijne. Długo ją wypytywaliśmy i w końcu powiedziała, że ksiądz całuje ją w usta i wkłada ręce do majtek. Jak