[Historia_Podcast]

W jednym z poprzednich odcinków miałem przyjemność rozmawiać z Paulem Kenyonem, brytyjskim korespondentem wojennym, który prywatnie od ponad 30 lat jest związany z Rumunią. Na okładce jego książki wydanej w Polsce „Dzieci nocy” jest także ta charakterystyczna droga. Trasa Transfogaraska.

Początki szlaku są niejasne. Niektóre źródła podają, że został on wytyczony na przełomie I i II wieku n.e. przez legiony rzymskie podczas wojen dackich, a na mapach z tamtego okresu oznaczony jest, jako „strategiczny korytarz rzymski IV”. Według historyka Uniwersytetu Bukareszteńskiego prof. Constantina C. Giurescu, w 1731 austriackie władze zaproponowały budowę trasy przez Parâng, łączącej Oltenię z Siedmiogrodem. Lokalna legenda głosi, że na przełomie XVIII i XIX wieku, każda rodzina mieszkająca w okolicy uczestniczyła w budowie poszczególnych odcinków drogi, w zależności od swoich możliwości fizycznych i finansowych.

W jednym z poprzednich odcinków miałem przyjemność rozmawiać z Paulem Kenyonem, brytyjskim korespondentem wojennym, który prywatnie od ponad 30 lat jest związany z Rumunią. Na okładce jego książki wydanej w Polsce „Dzieci nocy” jest także ta charakterystyczna droga. Trasa Transfogaraska.

Malownicza trasa została zbudowana w latach 1970–1974 i miała być szybkim wojskowym szlakiem dojazdowym przez góry Fagaras, najwyższe w Karpatach Południowych, łączące historyczne regiony Wołoszczyzny i Transylwanii. Kraj miał w tym czasie kilka strategicznych przepraw górskich oczywiście większość wytyczonych wzdłuż dolin rzek, więc łatwych do zablokowania w wypadku inwazji.

A sowieckiej inwazji reżim Ceausescu bał się zawsze. Po interwencji Układu warszawskiego w Czechosłowacji w roku 1968 podjęto decyzję o budowie trasy. Droga została zbudowana przez żołnierzy, którzy musieli pracować z ogromnymi ilościami materiałów wybuchowych bez odpowiedniego przeszkolenia - według zapisów do wytyczenia trasy wykorzystano ponad (6600 ton) dynamitu. Ponadto musieli pracować na wysokości ponad 1600 metrów n.p.m., przy silnych wiatrach, często podczas silnych śnieżyc, przez cały rok. Straty ludzi w czasie tej budowy były wyjątkowo wysokie. Oficjalnie zginęło 40 osób, nieoficjalnie - co najmniej dziesięciokrotnie więcej. Droga została oficjalnie otwarta w 1974 roku, ale ukończona dopiero w 1980 roku.

#rumunia #turystyka #polityka #historia #drogi #autostopemnakoniecswiata #podroze #balkany #europa