[Lifelike]

#muzyka #hardrock #bluesrock #ledzeppelin #60s #lifelikejukebox
22 października 1969 r. zespół Led Zeppelin wydał drugi album studyjny - "Led Zeppelin II".
Płyta powstawała w okresie, gdy grupa intensywnie koncertowała – od stycznia do sierpnia 1969 r. – kończąc cztery europejskie i trzy amerykańskie trasy. Każdy utwór został nagrany, zmiksowany i wyprodukowany oddzielnie, w różnych studiach w Wielkiej Brytanii i Ameryce Północnej. Sesje nagraniowe odbywały się w przerwach między koncertami i z tego względu charakteryzowały się pośpiechem i spontanicznością.
Gitarzysta basowy John Paul Jones wspominał: Dużo koncertowaliśmy. Riffy Jimiego [Page’a] były szybkie i wściekłe. Wiele z nich pochodziło prosto ze sceny, szczególnie z długiego, zaimprowizowanego fragmentu „Dazed and Confused”. Zapamiętywaliśmy najlepsze rzeczy i pędziliśmy z nimi do pobliskiego studia.
Niektóre ze studiów nagraniowych, z których zespół korzystał, były słabo wyposażone. Jedno z nich, w Vancouver, dysponowało 8-ścieżkowym sprzętem, pozbawionym jednak odpowiednich słuchawek. Wokalista zespołu, Robert Plant, wspominał proces nagrywania następująco: To było naprawdę szalone. Pisaliśmy kawałki w pokojach hotelowych, sekcję rytmiczną dodawaliśmy w Londynie, wokal w Nowym Jorku, harmonie były nakładane w Vancouver, a potem wracaliśmy do Nowego Jorku, aby wszystko zmiksować.
Page wyjaśnił później, że część materiału do albumu powstała podczas prób przed kolejnymi koncertami.
"Led Zeppelin II" #!$%@?ą eksperymenty z różnymi podejściami i stylami muzycznymi, jak naprzemiennie występujące ciche i głośne fragmenty w „What Is and What Should Never Be” oraz w „Ramble On” (gdzie Page zagrał na gitarze akustycznej), czy kojarzącej się z popem balladzie „Thank You”. Tajemnicza atmosfera „Ramble On” przyczyniła się do utrwalenia wpływu tematyki fantasy na hard rock, co wynikało między innymi z zainteresowania Planta twórczością Tolkiena. Instrumentalny utwór „Moby Dick” zawiera długie perkusyjne solo Bonhama, które na koncertach trwało czasem nawet pół godziny.
Po wydaniu albumu, stacje radiowe chciały emitować “Whole Lotta Love” jako utwór promujący płytę, jednak uznały za niestosowne “jęki” wokalisty w samym jego środku – stworzyły więc swoje własne, skrócone wersje. Menedżer zespołu, Peter Grant, prowadził politykę “żadnych singli”, jednak utwór pojawił się jako singel w krajach takich jak Francja, Niemcy, Japonia, Szwajcaria, Holandia, czy Belgia.
Projekt okładki płyty wykonał David Juniper a oparty był na fotografii przedstawiającej Jagdstaffel 11 – niemiecką jednostkę myśliwską z okresu I wojny światowej, stanowiącą część „Latającego cyrku”, dowodzonego przez Czerwonego Barona. Zdjęcie zostało zabarwione, po czym naniesiono na nie wizerunki twarzy członków zespołu, pochodzące z reklamowej fotografii wykonanej w 1969 r. Umieszczono też na nim inne twarze – Juniper podał, że są to Miles Davis lub Blind Willie Johnson, przyjaciółka Andy’ego Warhola (prawdopodobnie Mary Woronov) oraz astronauta Neil Armstrong, chociaż w rzeczywistości był to inny astronauta, Frank Borman. Samolot z oryginalnego zdjęcia zastąpiono konturem sterowca na brązowym tle, stąd album jest też znany pod nazwą „Brązowy Bombowiec”.
(źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Led_Zeppelin_II )
Led Zeppelin - "Heartbreaker" / "Living Loving Maid (She's Just a Woman)"

Led Zeppelin - "Ramble On"

Led Zeppelin - "Whole Lotta Love"