#raportpokustnika - tag do obserwowania/czarnolistowania. Obiecany ... (@pokustnik)

#raportpokustnika - tag do obserwowania/czarnolistowania.

Obiecany opis całego miesiąca inwazji, wraz z próbą opisania strategii obu stron i moimi własnymi przypuszczeniami co do dalszego rozwoju sytuacji.
Wyszła ściana tekstu (15 stron A4!) nad którą pracowałem łącznie ponad 20 godzin. Wszystkie informacje jakie tutaj zamieściłem pochodzą z wiarygodnych źródeł, niemniej pewne drobne błędy mogły się zdarzyć - jeżeli jakieś wyłapiecie, to napiszcie o tym w komentarzach, to sprostuję to w następnym raporcie.
W raporcie unikałem szczegółowego opisu walk, gdyż i tak tekst jest tak długi, że prawdopodobnie mało kto go przeczyta w całości. W związku z tym skupiłem się jedynie na bitwach/potyczkach w miejscowościach które uznałem za istotne z punktu widzenia dalszej kampanii.

Muszę trochę przewietrzyć po tym wszystkim głowę i po prostu odpocząć, a następny raport pojawi się najszybciej za kilka dni. Wybaczcie też jeżeli nie odpowiem każdemu pod wpisem, bądź na PW.
___________________________
OPIS 31 DNI INWAZJI:

1. Tydzień (24.02-02.03):
24 lutego o godzinie 5 czasu kijowskiego wojska Federacji przekroczyły granicę rozpoczynając inwazję na Ukrainę. Rozpoczęła się wojna jakiej Europa nie widziała od 1945 roku. Szybko wyklarowały się rosyjskie kierunki uderzeń tworząc w dużym przybliżeniu trzy fronty:
- północny, którego głównym celem było zdobycie Kijowa ,,z marszu” od kierunku północnego, a także uderzenie na miasto z kierunku wschodniego poprzez wcześniejsze zajęcie Czernihowa oraz Sumów,
- wschodni, w którym ataki skupiły się przede wszystkim w kierunku odcięcia oraz zdobycia Charkowa, nie nastąpiło spodziewane uderzenie w rejonie Donbasu,
- południowy, którego celem były uderzenia w dwóch kierunkach - Chersonia i Mariupola.

Atak lądowy poprzedziło zaskakująco rozproszone uderzenie wojsk lotniczych i rakietowych, które pozwoliło Ukraińcom poderwać lotnictwo i zarazem ocalić je przed zniszczeniem. Wykorzystując głębię strategiczną swojego kraju Ukraińcy przerzucili siły lotnicze na oddalone lotniska.
Wartym odnotowania jest fakt, że na tym etapie wojny Rosjanie wyraźnie starali się ograniczać straty wśród ludności cywilnej, co świadczy o tym, że rzeczywiście wierzono w szybki rozkład państwa ukraińskiego i przychylność ludności rosyjskojęzycznej. Zaznaczę, że takie przypuszczenie wcale nie było bezpodstawne i szybkiego rozkładu Ukrainy spodziewały się nawet wywiady państw NATO. Przed wojną było to państwo głęboko podzielone wewnętrznie, doświadczające groteskowych wewnątrz parlamentu, trapione przez systemową korupcję, a także rozkradane przez oligarchów. Zwykli ludzie byli w większości negatywnie nastawieni do władz i raczej pesymistycznie patrzyli w przyszłość. Niemniej nastąpiło coś zupełnie niespodziewanego - rosyjska inwazja obudziła głęboki patriotyzm w narodzie ukraińskim, wywołując coś co można nazwać prawdziwym pospolitym ruszeniem. Pokuszę się o przypuszczenie, że to nie rząd ukraiński utrzymał państwo w ryzach w najtrudniejszych chwilach, a właśnie zwyczajni ludzie masowo kopiący wały przeciwczołgowe, budujący barykady w miastach i dołączający do jednostek Obrony Terytorialnej oraz odpowiadający na wezwanie do jednostek frontowych.

Wojska rosyjskie przekroczyły granicę zwartymi związkami pancerno-zmechanizowanymi szybko zajmując kolejne tereny i napotykając w większości przypadków na niewielki opór, co zdawało się potwierdzać przypuszczenia dowództwa o szybkim rozpadzie państwa ukraińskiego.
Wkrótce jednak zaczęły spływać pierwsze wieści z frontu, zdjęcia pokazywały zniszczone rosyjskie kolumny (głównie zaopatrzeniowe), a także porzucony ciężki sprzęt, który najprawdopodobniej pozbawiony był paliwa. Zbudowało to w obrońcach przekonanie o tym, że nawet jeżeli utracono część terenu, to taktycznie wygrywa Ukraina. De facto w tym momencie rosyjskie plany o szybkim zakończeniu wojny zostały zupełnie rozwiane. W narodzie ukraińskim narodził się duch zwycięstwa, którego nie potrafiły zgasić nawet doniesienia o kolejnych strategicznych zwycięstwach Rosjan w postaci zajmowania kolejnych terenów.

Ukraińskie sukcesy były możliwe dzięki zastosowaniu znanej w NATO strategii utworzenia stref nękania. Pozwolono wjechać rosyjskim kolumnom pancerno-zmechanizowanym w głąb kraju, gdzie natrafiły na zorganizowany opór ukraińskich brygad dopiero w okolicach większych miast i gdzie zatrzymano ich uderzenia. Jednocześnie oddziały OT i specjalsów zaczęły nękać rosyjskie kolumny zaopatrzeniowe. Część niszczono skoordynowanymi atakami bronią ppanc, a część była niszczona atakami artyleryjskimi naprowadzanymi przez drony. Spowodowało to wśród wojsk inwazyjnych ogromne problemy z zaopatrzeniem - kolumny panc-zmech stanęły właśnie z uwagi na braki paliwa. Zaczęły spływać doniesienia o tym, że rosyjscy żołnierze są przemarznięci i wygłodniali, przez co zdarzały się incydenty rabowania sklepów. Jednocześnie więc, gdy rosły morale armii ukraińskiej, to upadło morale armii rosyjskiej.
Można więc powiedzieć, że rosyjski plan w momencie, gdy zderzył się z bohaterskim oporem Ukraińców, wywołał dalszą kaskadę błędów i porażek.
2 marca rząd ukraiński ogłosił powołanie Legionu Cudzoziemskiego do którego wstępować mogą ludzie dowolnej narodowości, również z państw Ukrainie nieprzyjaznych, takich jak Białoruś.

Niemniej ważny był front wojny informacyjnej który Ukraina w zasadzie zdominowała od pierwszych godzin wojny. I znów główną przyczyną tego sukcesu jest pospolite ruszenie Ukraińców - znakomicie ukrywają oni straty własne jednocześnie na bieżąco informując o ruchach wojsk rosyjskich i ich stratach. Dyscyplina ta trwa w zasadzie do dzisiaj i jest zadziwiająco rzadko naruszana.
Jednocześnie oczywiście została uruchomiona została oficjalna propaganda wojenna obu stron. Ukraińska bywa momentami naiwna i dość toporna (chociażby mity o ,,Duchu Kijowa”, czy też obrońcach Wyspy Węży), niemniej w pierwszych tygodniach ukraiński MON zadziwiająco rzetelnie jak na warunki wojenne informował o sytuacji na froncie. Spodziewając się klasycznego unikania informacji o stratach terytorialnych wielu analityków podejrzewało przez to, że rosyjskie postępy są znacznie większe niż były w rzeczywistości, niemniej pozwoliło to zbudować w mediach pewne zaufanie do komunikatów publikowanych przez oficjalne źródła ukraińskie. Niesamowicie ważne z wizerunkowego punktu widzenia było pozostanie prezydenta Zełenskiego w oblężonej stolicy - po pierwsze wzmocniło to morale obrońców, dało przekonanie o posiadaniu dobrego lidera gotowego ryzykować własnym życiem dla dobra kraju, a ponadto pomogło to zjednać światową opinię publiczną, a podziw dla postawy prezydenta był powszechny.
Przy tym wszystkim propaganda rosyjska pozostawała skrajnie toporna i niewiarygodna. Od początku uderzano w nuty ,,operacji specjalnej” mającej na celu zniszczenie ,,faszystowskiego reżimu” w Kijowie. Jestem przekonany, że tak w oczywisty sposób fałszywa narracja jedynie zaszkodziła wizerunkowo Rosji i jeszcze bardziej zjednała opinię publiczną w kierunku wsparcia i sympatii wobec Ukrainy.

Front dyplomatyczny był kolejnym miejscem w zasadzie wyłącznych sukcesów Ukrainy. W pierwszych dniach wojny reakcje państw trzecich były w większości zachowawcze, gdyż spodziewano się raczej szybkiego upadku Ukrainy. Wyjątkiem były rządy Wielkiej Brytanii, Rumunii, a także Polski. Zwłaszcza Polska prowadziła szczególnie aktywną politykę zagraniczną w celach pozyskania wsparcia Wolnego Świata, stając się niejako głównym rzecznikiem sprawy ukraińskiej. W następnych dniach, głównie pod wpływem presji własnej opinii publicznej, kolejne państwa zaczęły przekazywać sprzęt i środki finansowe Ukrainie. Przełomem okazała się być postawa USA, które jasno potępiły rosyjską inwazję i zapowiedziały przesłanie znaczącego wsparcia Ukrainie. Jednocześnie amerykańska dyplomacja zaczęła wywierać naciski na unikające jasnych deklaracji rządy, czego jaskrawym przykładem są Niemcy.
W końcu udało się osiągnąć porozumienie i odpalono tzw. ,,opcję atomową”, a więc niezwykle głębokie sankcje, które mają ogromną szansę doprowadzić do zupełnej dewastacji rosyjskiej gospodarki.

Pomimo iż powyższy opis z grubsza pasuje do opisu każdego frontu wojny kinetycznej, to jednakże każdy z nich posiada swoją szczególną specyfikę. Skupię się na niej poniżej, jednakże z uwagi na obszerność tekstu zrobię to w telegraficznym skrócie.

Front północny:

W pierwszym tygodniu wojny był to dla Ukraińców najtrudniejszy front i to z bardzo prozaicznej przyczyny - nie spodziewano się uderzenia z tego kierunku. Drogi na północ od Kijowa są nisko przepustowe, a bagienny teren uniemożliwia rozwinięcie uderzenia poza nimi. Dowództwo ukraińskie stwierdziło więc, że siły rosyjskie po stronie białoruskiej są jedynie blefem mającym odciągnąć wojska ukraińskie od ważniejszych frontów. Nie było to przypuszczenie bezpodstawne - w przypadku przedłużających się walk front ten stałby się koszmarem logistyków wojsk inwazyjnych, co też później nastąpiło. Rosjanie jednakże postanowili zaryzykować i spróbować wziąć Kijów szturmem w pierwszych dniach wojny zakładając, że spowoduje to kaskadowy upadek morale po stronie ukraińskiej. I prawdopodobnie byli bardzo blisko osiągnięcia tego celu. Desant specnazu przejął lotnisko w Hostomelu, którego utrzymanie pozwoliłoby na błyskawiczne przerzucenie nawet dwóch pułków do bezpośredniego uderzenia na Kijów. Zdając sobie sprawę z powagi sytuacji do odbicia lotniska rzucono słabo uzbrojoną Obronę Terytorialną, którą dopiero w nocy zastąpili ukraińscy specjalsi przerzuceni w tym celu z frontu wschodniego. Nie jest jasnym czy lotnisko udało się wtedy w pełni odbić, niemniej zrealizowano najważniejszy cel - czyli niedopuszczenie do przerzucenia pułków powietrznodesantowych w celach szturmu na Kijów.
Wkrótce na rogatki miasta dotarły rosyjskie siły pancerno-zmechanizowane. Sytuacja była tak dramatyczna, że zaczęto rozdawać broń ludności cywilnej, co doprowadziło do kilku przypadków friendly fire. Rosjanie nie przypuścili szturmu, gdyż znaczna część ich sił utknęła w ogromnym korku na nieprzejezdnych północnych drogach. Pozwoliło to przerzucić ze wschodu ukraińskie brygady zmechanizowane, które po ciężkich walkach odepchnęły Rosjan na 10-15km od miasta, a linia frontu ustabilizowała się w okolicach linii Hostomel-Bucza-Borodzianka. Rosyjskie wojska pozostawały pod Makarowem, który został odbity przez siły ukraińskie 2 marca. Przy tym wszystkim Ukraińcom udało utrzymać się Iwanków aż do 2 marca, gdzie odbyła się bitwa pancerna, ale jednocześnie działała ukraińska lekka piechota szarpiąca kolumny rosyjskie. Niemniej miasto ostatecznie padło, co odblokowało Rosjanom przejezdność drogi P02.
Ukraińcy nie przestawali szarpać rosyjskich kolumn logistycznych - na tym odcinku frontu były one niszczone w pierwszym tygodniu głównie przez ataki dronów, a także naprowadzaną przez drony artylerię.

Od pierwszego dnia wojny pod oblężeniem znalazł się Czernihów. Pojawiały się sprzeczne doniesienia o okrążeniu miasta. Zaprzeczały temu władze krajowe, jednakże potwierdzały władze lokalne. Jeżeli miasto rzeczywiście zostało odcięte, to na krótko i wkrótce kontrataki oblężonej ukraińskiej brygady pancernej przywróciły komunikację z resztą kraju. Rosjanie, po nieudanym szturmie, kilkukrotnie próbowali objechać miasto, co kończyło się ciężkimi stratami. Ukraińska 1 Brygada Pancerna zachowywała zdolności do przeprowadzania kontrofensyw, co umożliwiało jej szarpanie rosyjskich kolumn.

Niejasna sytuacja panowała również w Sumach. Pierwszego dnia Rosjanie ogłosili, że w pełni kontrolują miasto. Prawdopodobnie była to jedynie część ukraińskiego planu, gdyż wkrótce tyłowe siły rosyjskie zostały zaatakowane przez pododdziały Obrony Terytorialnej. W mieście rozgorzały ciężkie walki, a to spowodowało odcięcie od zaopatrzenia rosyjskich kolumn nacierających w kierunku Ochtyrki i Romnych. Jeżeli Rosjanie planowali ofensywę na Połtawę w celach odcięcia Charkowa, to została ona zatrzymana w tym miejscu.

Jednocześnie rosyjskie kolumny rozpoczęły atak po drodze M02. Kolumny pancerno-zmechanizowane wjechały daleko w głąb kraju, jednakże podążające za nimi kolumny logistyczne zaczęły być niszczone w strefach nękania. Uderzenia w tym regionie przeprowadzały głównie ukraińskie oddziały Obrony Terytorialnej ze wsparciem sił specjalnych. Jednocześnie opór był kontynuowany w najważniejszych miastach, które Rosjanie starali się objeżdżać. De facto doprowadziło to do zatrzymania rosyjskiej inwazji z uwagi na porzucanie pozbawionych paliwa pojazdów.
Pod koniec tygodnia Rosjanie podjęli próby zabezpieczania swojej logistyki, czego efektem było m.in. zajęcie Konotopu.

Front wschodni:

Charków, podobnie jak i Czernihów, od pierwszych dni wojny znalazł się pod oblężeniem. Rosjanie podjęli wpierw próbę okrążenia miasta, jednakże prawdopodobnie nigdy się im to nie udało. Można jedynie przypuszczać, że przez pewien czas kontrolowali ogniowo drogi wyjazdowe z miasta, jednakże nie było to całkowite pokrycie. Do miasta kilkukrotnie wkraczały rosyjskie oddziały zwiadowcze, które za każdym razem zostały odparte. Z uwagi na silny opór Rosjanie nie zdecydowali się na szturm bez sukcesu w odcięciu komunikacyjnego miasta.

Drugiego dnia wojny upadł Kupiańsk, co w następnych dniach umożliwi siłom rosyjskim ofensywę w kierunku rzeki Doniec.

W rejonie Donbasu nie nastąpiło spodziewane uderzenie rosyjskie. Całość działań wojennych ograniczyła się do pojedynków artyleryjskich obu stron.

Front południowy:

W pierwszym tygodniu wojny był to front największych sukcesów rosyjskich. Otwarte tereny południowe umożliwiły rozwinięcie natarcia pancernego, co zmusiło obie strony do prowadzenia wielu potyczek i bitew pancernych. Przy tym wszystkim Rosjanie nie odczuwali poważniejszych problemów logistycznych. Operacja zdawała się być dobrze zaplanowana i stopniowo realizowano kolejne cele, a teren uniemożliwiał przeprowadzenie skutecznych zasadzek na kolumny logistyczne.

Już pierwszego dnia wojny pod oblężeniem znalazł się Chersoń, a skutecznie przeprowadzony desant specnazu przejął tamę w Nowej Kachówce. Siły rosyjskie błyskawicznie to wykorzystały i przekroczyły Dniepr przypuszczając atak zmechanizowano-pancerny po drugiej stronie rzeki. Ukraińskie oddziały zmechanizowane zostały przerzucone spod Chersonia w celu zatrzymania tego uderzenia, co się udało, jednakże kolumny Ukraińców zostały zdziesiątkowane przez rosyjską artylerię i lotnictwo. To samo spotkało kolejne ukraińskie kontrataki, które zostały mocno wykrwawione. Umożliwiło to rosyjskim oddziałom WDW wzięcie Chersonia szturmem, który padł już 2 marca. Warto zauważyć, że do dnia dzisiejszego zajęcie miasta pozostaje największym sukcesem rosyjskiej inwazji.

Ofensywa jednocześnie prowadzona była w kierunku Zaporoża i Mariupola. Na drodze rosyjskim siłom inwazyjnym stały miasta Melitopol, Tokmak, Wasyliwka orat Berdiańsk.

Melitopol po ciężkich walkach został zdobyty 1 marca. Miasta broniły ukraińskie oddziały zmechanizowane ze wsparciem lokalnej Obrony Terytorialnej. Berdiańsk z kolei został zdobyty już 28 lutego, obrońcy prawdopodobnie wycofali się z miasta. Umożliwiło to siłom rosyjskim rozwinięcie ofensywy na Mariupol na przedmieściach którego rozgorzały krwawe walki. W pierwszym tygodniu Rosjanom udało się zająć tereny na północ i wschód od rogatek miasta. Mariupol pozostawał jednakże nieodcięty i utrzymywano komunikację z resztą kraju.

Intenswyne walki trwały w okolicach Tokmaku i Wasyliwki, gdzie Ukraińcy starali się zatrzymać rosyjską ofensywę w kierunku Zaporoża. Obrona obu miejscowości skazana była na klęskę, jednakże skutecznie opóźniła ona ofensywę rosyjską i umożliwiła przygotowanie nowych linii obronnych.

#ukraina #rosja #wojna

Aktywne Wpisy

Aktywne Znaleziska

Niemcy. Denga zgarnia żniwo. Coraz więcej zakażeń

Trump chce zmusić ukraine i ruskich do zakończenia wojny.

Nastoletni terroryści zatrzymani w Niemczech

A liczba ofert sprzedaży mieszkań rośnie i rośnie. Obecne ceny są za wysokie

Mówimy Stop Dopłatom BK0% / MNS

Popularne tagi