Już na zakończenie, jakoś każde kolejne Igrzyska śledzę z coraz mniejszą ekscytacją. To znaczy nadal człowiek potrafi się wkręcić, ale to nie tak jak kiedyś, za małolata. Nie wiem czy to już starość, pora rozgrywania różnych dyscyplin (ciężko oglądać narty po nocach mając w perspektywie 8 godzin w robocie) czy pandemiczne kretynizmy, które były szczególnie widoczne w Pekinie i Tokio. Pamiętam jak pierwszy raz oglądałem skoki w Nagano. Tak, to te gdzie Małysz miał problem ze skokiem powyżej 70 metrów na normalnej skoczni. Niewiele z tego jeszcze rozumiałem, potem była ceremonia zamknięcia, podczas której komentator stwierdził, że co prawda nasi medalu nie zdobyli ale na stadionie wyglądają na zadowolonych i szczęśliwych. I tak się człowiek, młody i głupi, łudził że za 4 lata będzie lepiej, będziemy się rozwijać i wierzył w słodkie pierdy komentatorów i działaczy, że w sumie to możemy i będziemy potęgą. A potem nabierasz wieku, doświadczenia i widzisz, że tak globalnie jak i lokalnie to sumie te całe idee i wzniosłe hasła nie mają już zbyt wielkiego znaczenia. Liczą się układziki, biznesy, pieniądze, znajomości, są równi i równiejsi i że to wcale nie jest tak fajnie jak ci mili panowie z mikrofonami opowiadają w kolorowym pudełku z ruchomymi obrazkami. Ktoś powie - tak wygląda życie i ogólny real lajf. I to prawda. Ale jak człowiek mniej wiedział, był może trochę bardziej naiwny, to jakoś łatwiej było się wkręcić w magię tego wydarzenia i wtedy nawet przemowy na przykład Pana Samarancha, nie wywoływały uśmiechu politowania. Okej, zawsze można powiedzieć " to nie oglądaj, jak ci nie pasuje". Z tym jest tak, że już z przyzwyczajenia będę czekać 2 lata, a później kolejne 2. Jak ten naiwniak 20 lat temu, ale już mniejszy i mocniej stąpający po ziemi. Ot, kolejne duże imprezy, fajne czy nie fajne, może coś ciekawego się znajdzie. Może znowu będziemy raczeni historią kolejnego jamajskiego didżeja, zobaczymy. Żeby nie kończyć na smutno, wrzucam nr 1 mojego prywatnego rankingu "estetycznego" pań z tej imprezy ( ͡°͜ʖ͡°)
Pamiętam jak pierwszy raz oglądałem skoki w Nagano. Tak, to te gdzie Małysz miał problem ze skokiem powyżej 70 metrów na normalnej skoczni. Niewiele z tego jeszcze rozumiałem, potem była ceremonia zamknięcia, podczas której komentator stwierdził, że co prawda nasi medalu nie zdobyli ale na stadionie wyglądają na zadowolonych i szczęśliwych.
I tak się człowiek, młody i głupi, łudził że za 4 lata będzie lepiej, będziemy się rozwijać i wierzył w słodkie pierdy komentatorów i działaczy, że w sumie to możemy i będziemy potęgą. A potem nabierasz wieku, doświadczenia i widzisz, że tak globalnie jak i lokalnie to sumie te całe idee i wzniosłe hasła nie mają już zbyt wielkiego znaczenia. Liczą się układziki, biznesy, pieniądze, znajomości, są równi i równiejsi i że to wcale nie jest tak fajnie jak ci mili panowie z mikrofonami opowiadają w kolorowym pudełku z ruchomymi obrazkami.
Ktoś powie - tak wygląda życie i ogólny real lajf. I to prawda. Ale jak człowiek mniej wiedział, był może trochę bardziej naiwny, to jakoś łatwiej było się wkręcić w magię tego wydarzenia i wtedy nawet przemowy na przykład Pana Samarancha, nie wywoływały uśmiechu politowania. Okej, zawsze można powiedzieć " to nie oglądaj, jak ci nie pasuje". Z tym jest tak, że już z przyzwyczajenia będę czekać 2 lata, a później kolejne 2. Jak ten naiwniak 20 lat temu, ale już mniejszy i mocniej stąpający po ziemi. Ot, kolejne duże imprezy, fajne czy nie fajne, może coś ciekawego się znajdzie. Może znowu będziemy raczeni historią kolejnego jamajskiego didżeja, zobaczymy.
Żeby nie kończyć na smutno, wrzucam nr 1 mojego prywatnego rankingu "estetycznego" pań z tej imprezy ( ͡° ͜ʖ ͡°)
#pekin2022