Tytuł:Prawiek i inne czasy Autor:Olga Tokarczuk Gatunek:literatura piękna Ocena: ★★★★★★☆☆☆☆
Nie ukrywając, już na początku przyznam, że mój pierwszy kontakt z twórczością Olgi Tokarczuk nie należy do udanych. Nigdy jakoś zainteresowanie jej książkami u mnie nie skoczyło do takiego poziomu, żebym miał zapędy do kupienia czegoś, z jej obszernego dorobku kierując się czystą ciekawością. Już bardziej po prostu uznałem, że 'wypadałoby' się z nim w jakimś tam końcu stopniu zapoznać z uwagi na ogromną nobilitację, jaką z pewnością jest nadanie nagrody Nobla (2018 rok także trochę już minęło). Zrobiłem więc krótkie rozpoznanie, i tak oto wybór padł na dość ciekawie zapowiadający się 'Prawiek i inne czasy' – książka w mojej ocenie o niesamowicie niewykorzystanym potencjale i dobijającej wręcz bezpłciowości. To nawet nie jest tak, że startowałem do niej z przesadnie wygórowanymi oczekiwaniami, bo potraktowałem ją bardziej jako taki przystanek przed bardziej spersonalizowanymi pode mnie powieściami, no ale po skończeniu ciśnie mi się na usta tylko jedno: składnikiem dobrej powieści nie jest wyłącznie dobry pomysł. Tutaj mam wrażenie, że nie broni się ona niczym więcej niż ładnie przedstawionym konceptem. Nie idzie za nim żaden wybitny warsztat, a to jednak on – przynajmniej w mojej opinii – w dużej mierze koresponduje z byciem pisarzem; dobrym pisarzem. Pod tym względem fajerwerków nie było. Znam wielu prozaików, którzy nie są wcale szczególnie nagradzani czy choćby znani, ale za każdą z ich pozycji stoją porządne fundamenty. Potrafili oni swoje myśli przekuć w głęboko fascynujące postacie i wydarzenia zawoalowane językowym wyzywaniem: zarówno dla samego powieściopisarza, jak i czytelnika. Tutaj otrzymałem nudną, poprawną prozę pozbawioną manier – czyli czegoś nadającego tekstowi coś z duszy swojego twórcy: elementu rozpoznawczego, którego charakter wskazuje autora. Nie odmówię Tokarczuk, tylko jednego: potrafi w człowieku wyzwolić naprawdę szeroką gamę uczuć i nawet jeśli nie są one tym, czego szukamy, to interesująco było się w nich przez moment pogrążyć. Mnie osobiście ta droga, emocjonalny wir wtrącił ostatecznie w stan melancholii spowodowany nieuchronnym biegiem czasu. Przez chwilę poczułem się, jakby moje całe dotychczasowe życie rozłożone na liczne karty mignęło mi przed oczami. Mój czas wydał mi się niczym mrugnięcie okiem w skali czasu, jaki upłynął i płynąć będzie. W tej powieści nie ma jednego głównego bohatera — nie przez przypadek zresztą. Sądzę, że ma to poniekąd pokazać nic więcej niż naszą nieistotność w mierze całego świata. W końcu z momentem naszej śmierci w jego materii nic nie ulegnie zmianie: będą pojawiać się kolejno nowi maluczcy ludzie, którzy również mając swój krótki termin ważności, z czasem ulegną jego naturalnym prawom. Przynajmniej tyle wyczytałem z tej ‘sagi’ o ludziach Prawieku. Ogółem dużo tu truizmów, o których nie warto nawet wspominać ze względu na ich mnogość idącą za mnogością nijakich postaci. Cóż, coś kosztem czegoś. Trudno powiedzieć czy można było tego uniknąć. Pewnie tak, ale wtedy książka nie miałaby 300 stron a kilka tysięcy. Pretensji nie mam.
Nawiasem mówiąc, nie da się ukryć, że książka ma nieco feministyczny i antyklerykalny wydźwięk. Mnie osobiście to nie przeszkadza (nazwałbym to nawet zaletą), ale jeśli kogoś drażnią takie sprawy, to nie ma tutaj czego szukać. Należałoby napomknąć, że te miejscowe manifestacje poglądowe autorki to tylko kropla w morzu całości tekstu. Są to głównie jakieś drętwe żarty sytuacyjne – bo nie wiem jakim innym mianem mógłbym je określić.
Średnia ocena z Wykopu: ★★★★★☆☆☆☆☆ (5.0 / 10) (2 recenzji) Następne podsumowanie tagu: 2022-03-01 00:00 tag z historią podsumowań » W abonamentach:www.legimi.pl Kategoria książki: literatura, poeci, gatunki Liczba stron książki: 304 Gatunek książki: powieść
Ostatnie recenzje tej książki: 1\. 2016-02-23 - Użytkownik kurp ocenił na: ★★★★☆☆☆☆☆☆ (4.0 / 10) - Wpis » ...
Tytuł:
Prawiek i inne czasyAutor:
Olga TokarczukGatunek:
literatura pięknaOcena: ★★★★★★☆☆☆☆
Nie ukrywając, już na początku przyznam, że mój pierwszy kontakt z twórczością Olgi Tokarczuk nie należy do udanych. Nigdy jakoś zainteresowanie jej książkami u mnie nie skoczyło do takiego poziomu, żebym miał zapędy do kupienia czegoś, z jej obszernego dorobku kierując się czystą ciekawością. Już bardziej po prostu uznałem, że 'wypadałoby' się z nim w jakimś tam końcu stopniu zapoznać z uwagi na ogromną nobilitację, jaką z pewnością jest nadanie nagrody Nobla (2018 rok także trochę już minęło). Zrobiłem więc krótkie rozpoznanie, i tak oto wybór padł na dość ciekawie zapowiadający się 'Prawiek i inne czasy' – książka w mojej ocenie o niesamowicie niewykorzystanym potencjale i dobijającej wręcz bezpłciowości. To nawet nie jest tak, że startowałem do niej z przesadnie wygórowanymi oczekiwaniami, bo potraktowałem ją bardziej jako taki przystanek przed bardziej spersonalizowanymi pode mnie powieściami, no ale po skończeniu ciśnie mi się na usta tylko jedno: składnikiem dobrej powieści nie jest wyłącznie dobry pomysł. Tutaj mam wrażenie, że nie broni się ona niczym więcej niż ładnie przedstawionym konceptem. Nie idzie za nim żaden wybitny warsztat, a to jednak on – przynajmniej w mojej opinii – w dużej mierze koresponduje z byciem pisarzem; dobrym pisarzem. Pod tym względem fajerwerków nie było. Znam wielu prozaików, którzy nie są wcale szczególnie nagradzani czy choćby znani, ale za każdą z ich pozycji stoją porządne fundamenty. Potrafili oni swoje myśli przekuć w głęboko fascynujące postacie i wydarzenia zawoalowane językowym wyzywaniem: zarówno dla samego powieściopisarza, jak i czytelnika. Tutaj otrzymałem nudną, poprawną prozę pozbawioną manier – czyli czegoś nadającego tekstowi coś z duszy swojego twórcy: elementu rozpoznawczego, którego charakter wskazuje autora. Nie odmówię Tokarczuk, tylko jednego: potrafi w człowieku wyzwolić naprawdę szeroką gamę uczuć i nawet jeśli nie są one tym, czego szukamy, to interesująco było się w nich przez moment pogrążyć. Mnie osobiście ta droga, emocjonalny wir wtrącił ostatecznie w stan melancholii spowodowany nieuchronnym biegiem czasu. Przez chwilę poczułem się, jakby moje całe dotychczasowe życie rozłożone na liczne karty mignęło mi przed oczami. Mój czas wydał mi się niczym mrugnięcie okiem w skali czasu, jaki upłynął i płynąć będzie. W tej powieści nie ma jednego głównego bohatera — nie przez przypadek zresztą. Sądzę, że ma to poniekąd pokazać nic więcej niż naszą nieistotność w mierze całego świata. W końcu z momentem naszej śmierci w jego materii nic nie ulegnie zmianie: będą pojawiać się kolejno nowi maluczcy ludzie, którzy również mając swój krótki termin ważności, z czasem ulegną jego naturalnym prawom. Przynajmniej tyle wyczytałem z tej ‘sagi’ o ludziach Prawieku. Ogółem dużo tu truizmów, o których nie warto nawet wspominać ze względu na ich mnogość idącą za mnogością nijakich postaci. Cóż, coś kosztem czegoś. Trudno powiedzieć czy można było tego uniknąć. Pewnie tak, ale wtedy książka nie miałaby 300 stron a kilka tysięcy. Pretensji nie mam.
Nawiasem mówiąc, nie da się ukryć, że książka ma nieco feministyczny i antyklerykalny wydźwięk. Mnie osobiście to nie przeszkadza (nazwałbym to nawet zaletą), ale jeśli kogoś drażnią takie sprawy, to nie ma tutaj czego szukać. Należałoby napomknąć, że te miejscowe manifestacje poglądowe autorki to tylko kropla w morzu całości tekstu. Są to głównie jakieś drętwe żarty sytuacyjne – bo nie wiem jakim innym mianem mógłbym je określić.
Opinia na lubimy czytać
Wpis dodany za pomocą tego skryptu
#bookmeter #ksiazki #ksiazka #czytajzwykopem #literaturapieknabookmeter
Średnia ocena z Wykopu: ★★★★★☆☆☆☆☆ (5.0 / 10) (2 recenzji)
Następne podsumowanie tagu: 2022-03-01 00:00 tag z historią podsumowań »
W abonamentach: www.legimi.pl
Kategoria książki: literatura, poeci, gatunki
Liczba stron książki: 304
Gatunek książki: powieść
Ostatnie recenzje tej książki:
1\. 2016-02-23 - Użytkownik kurp ocenił na: ★★★★☆☆☆☆☆☆ (4.0 / 10) - Wpis »
...