1. Dwa tygodnie temu zmał mój tato. Leżał w szpitalu na zapalenie płuc. Niecałe cztery tygodnie temu złapał sepsę i trafił na OIOM gdzie był pod respiratorem nieprzytomny już do końca. Widok którego do końca życia nie zapomnę i którego oglądania nie życzę nikomu...
Tata miałby jutro urodziny - 65. Wreszcie poszedłby na emeryturę której tak wyczekiwał. Teraz mam "na głowie" kwestie pogrzebu, kompletnie mnie to przerasta. Obawiam się że nie starczy mi pieniędzy na godny pochówek, generalnie najchętniej bym od tego uciekł gdzieś daleko, nie chcę nawet o tym wszystkim myśleć bo robi mi się niedobrze, źle... Nie zostawię jednak taty na pastwę losu, tego bym sobie chyba nie wybaczył. Tak samo jak nie mogę sobie wybaczyć tego, że ostatnio nie miałem dla niego czasu bo praca. Dowiedziałem się że biedaczek ostatnio był u sąsiada i pytał gdzie kupić coś na myszy bo mu się w kuchni zalęgli. Żalił się że się nie pojawiam w rodzinnym domu, że tylko dzwonię... Nie mogę sobie tego wybaczyć. Może gdybym był w domu, gdybym przyjeżdżał to zauważyłbym że coś ze zdrowiem u niego nie jest tak...
2. Nie mam już na tym świecie żadnej rodziny. Rok temu zmarła mama mojego taty, miała 86 lat. Blisko dekadę wcześniej zmarł dziadek. Mojej mamy nie znałem, wychowywał mnie mój tata i babcia z dziadkiem. Dalszych krewnych nie znam, nawet nie wiem czy w ogóle takowi gdzieś są. Zostałem tutaj sam jak palec, nawet odezwać się nie mam do kogo bo jestem 36 letnim przegrywem który nie ma i nigdy nie miał niczego poza wspomnianym ojcem i babcią. Nie mam i nie miałem faktycznych przyjaciół z którymi mógłbym porozmawiać - zapewne dlatego że nawiązywanie kontaktów to dla mnie udręka, nie potrafię się socjalizować. Dziewczyny też nigdy nie miałem bo co tu dużo mówić mam paskudną mordę. Tak sobie myślę że odpycham ludzi swoim wyglądem fizycznym. Do tego możliwe że jestem bezguściem i nie potrafię się modnie ubrać. Nie mam też góry forsy żeby kupować sobie markowe ubrania chociaż w ciucholandach zawsze można znaleźć coś z adidasa albo innych. Z drugiej strony nigdy mnie jakoś nie ciągnęło do tego by robić z siebie modela i odstawiać się jak na rewię mody. Gówno opakowane w ładne opakowanie nadal będzie gównem. Spadku oprócz mieszkania żadnego nie mam, ale dobre i to bo nie będę musiał mieszkać w szałasie albo pod przysłowiowym mostem. Na koncie w banku mam 1533 złote, w portfelu mam 110 zł - to musi mi jakoś wystarczyć. Już myślałem żeby napisać do spółdzielni że z uwagi na taką a nie inną sytuację nie będę w stanie płacić czynszu i że proszę o rozłożenie tego na raty. Będę musiał wziąć jakąś pożyczkę ale to też nie jest dobre rozwiązanie. Ta sprawa też mi spędza sen z powiek - jak tu się teraz utrzymać? W ostateczności będę chodził po sklepach i pytał o jakieś przeterminowane rzeczy albo po śmietnikach - żadna ujma, z resztą, ja i tak jestem gorzej niż odpad więc totatlnie mi to w tej sytuacji nie przeszkadza.
3. Żeby problemów było mało to mój pracodawca postanowił nie przedłużać ze mną umowy o pracę i od 1/1/22 powiększyłem szanowne grono bezrobotnych. Powodem zwolnienia są problemy finansowe firmy która jak to powiedział szef, ledwo dyszy. Byłem kimś w rodzaju informatyka i elektronicznej złotej rączki, zajmowałem się sprzętem komputerowym i kwestiami administracyjnymi jak np. rejestry wejść i wyjść z pracy, monitorowanie sprzętu, itd. Wykształcenia informatycznego nie posiadam bo skończyłem liceum ogólnokształcące i potem od razu poszedłem do pracy. W domu pieniędzy nie było więc musiałem sobie jakoś poradzić, pomóc też ojcu - nie chciałem być pasożytem. Pracowałem jako sprzątacz, spawacz, kierowca w pizzeri, monter przyczepek, operator wózka widłowego i stróż. Pięć lat temu przez niezwykle szczęśliwy splot wydarzeń zostałem zatrudniony w sąsiednim mieście jako wspomniany informatyk i tak sobie jakoś powolutku żyłem ciesząc się małymi rzeczami jak zakup pierwszego samochodu czy wyjazd na wakację w góry pod namiot (oczywiście samemu bo z kim). Pogodziłem się z faktem że do końca życia będę sam, staram się generalnie o tym nie myśleć, zajmować się czymkolwiek. W każdym razie praca mi się podobała, siedziałem w ciepłym biurze z kilkoma osobami z którymi od czasu do czasu zamieniłem kilka słów. Pieniądze wystarczały mi na wynajem 35m2 kawalerki w bloku, zakup paliwa do mojego rumaka, jakieś jedzenie i raz na jakiś czas zakup jakiejś odzieży, obuwia czy wyjazd na urlop. Cieszyłem się z tego co miałem, cieszyłem się też z tego że mój tata i babcia cieszą się, że coś tam robię, pracuję i jakoś ogarniam sobie życie. Nie czynili mi uwag odnośnie potomków, dziewczyny czy innych takich bo chyba wiedzieli że z takim ryjem to ja nie mam szans na budowanie rodziny
4. Zwolnienie z pracy to jedno, a podwyżka czynszu za wynajmowane mieszkanie to drugie. Kończyła mi się umowa w grudniu i właściciel powiedział mi że musi podeniść opłaty o 550 złotych do 1600 złotych. Niestety to było ponad moje siły finansowe więc zrezygnowałem z wynajmu i przeniosłem się do rodzinnego mieszkania (w tym czasie mój tata już leżał w szpitalu) bo niczego nie mogłem znaleźć, ceny wszędzie wysokie a ja nie mogłem sobie na nie pozwolić. Jednocześnie w tym samym czasie pracodawca oznajmił, że od 1 stycznia będę bezrobotny. Jak się życie człowiekowi sypie to od razu po całości i z grubej rury. I gdyby tego wszystkiego było mało to jeszcze spółdzielnia podniosła cenę za czynsz w mieszkaniu (kawalerka 40m2) oraz inne opłaty. Nie wspomnę już o podwyżkach za prąd, gaz oraz te w sklepach. Widząc to wszystko odechciewa sie człowiekowi żyć - bo niby jak, z czego? Oczywiście będę szukał jakiejś pracy bo albo będę zarabiał albo zdechnę z głodu ale na razie nie wiem czy jestem w ogóle do tego zdolny. Nie mogę sobie darować że przedłożyłem pracę ponad kontakt z tatą. Cały czas z tyłu głowy siedzi mi ta myśl, że gdybym przyjechał do domu to zauważyłbym problem zdrowotny taty i mówiąc krótko wygnał go do lekarza. Nie będę ukrywał, że psychicznie czuję się źle, nie mam ochoty na nic. Od dwóch dni w sumie nic nie jadłem oprócz pięciu placków ziemniaczanych z solą i trzech bułek ze szczypiorem i twarogiem - w sumie to nawet mi się specjalnie nie chce. Jedyne na co mam ochotę to leżeć w łóżku i spać bo wtedy przynajmniej o tym wszystkim wokół mnie nie muszę myśleć. Gdybym był uzależniony od jakichś używek to pewnie bym się schlał albo zaćpał ale niestety jedyny mój nałóg to papierosy. Z resztą i na tym polu jestem żałosny bo taką paczkę mam na dwa tygodnie - nie palę dużo. Alkoholu nie uważam bo wiem co robi z człowiekiem, z resztą mojemu tacie zdarzało się nadużywać przez co ja dla siebie teog nie chcę. Nie brałem w życiu żadnych narkotyków bo po pierwsze nie miałem na to pieniędzy a po drugie zwyczajnie w świecie się ich bałem. Po trzecie, nawet gdybym je miał to niemiałbym z kim tego zażywać.
5. Nie wiem co dalej ze sobą począć, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Nie pójdę do psychologa czy do pomocy społecznej bo się wstydzę na żywo iść i opowiadać o swoich problemach. Nie mam też na to pieniędzy. Z resztą moja aparycja przeciętnego chama odewranego granatem od pługa też zapewne nie pomoże - nikt mi nie wmówi że wygląd nie ma znaczenia jak się do człowieka podchodzi. Nie mam, mimo że może i bym chciał, z kim o tym wszystkim porozmawiać. Doszedłem do wniosku że najlepiej chyba będzie uzewnętrznić się na wykopie - tutaj nikt mojej głupiej mordy nie zobaczy więc nie będzie mnie oceniać przez jej pryzmat. Są tu też przecież ludzie którzy mają podobne problemy i może podzielą się swoimi przemyśleniami i doświadczeniem, dodadzą otuchy, wskażą jakąś drogę... Nie wiem jednak czy podołam temu wszystkiemu. Z jednej strony siedzi we mnie taka myśl paskudna żeby sobie już teraz darować resztę pobytu na ziemskim padole, ale z drugiej nie chcę nikomu czynić problemu - nie rzucę się pod samochód, pociąg czy z mostu bo sprawię ludziom niepotrzebny kłopot. Jeśli istnieje coś po śmierci to przeraża mnie też to jak bardzo mógłbym sprawić przykrość tacie i babci. W mojej głowie trwa chyba swoista bitwa - wiem, jak głupio byłoby ze sobą skończyć bo nie wiem co będzie w przyszłości - jeśli się postaram, jakoś to wszystko przetrwam, zacisnę zęby to znajdę tę chęć do tego by jeszcze trochę nacieszyć się życiem na poziomie który jest dla mnie osiągalny, który znam i który jest dla mnie.
6. Na koniec dziękuję jeśli przeczytałeś ten mój dość chaotyczny tekst - proszę o jakiś komentarz, tylko może bez złośliwości o ile to możliwe (nie jestem płatkiem śniegu, spokojnie, ale jeśli mogę liczyć na Twoja wyrozumiałość to będę zobowiązany).
@banhove: ogólnie pocieszanie na wykopie - przez internet - za wiele może nie dać, ale trzymaj się stary i działaj. Pasmo niepowodzeń, którego nikomu nie życzę, ale chcąc nie chcąc, musisz ojca pochować, znaleźć nową pracę i wtedy na spokojnie wszystko poukładać - dookoła siebie i wewnątrz siebie.
Z ZUSu nie ma jakiejś pomocy na pochówek? Trzeba się dowiedzieć, bo jakieś pieniądze powinny być - nawet te kilka stówek zawsze będzie
@rexxaris: wiesz ja nie mam się kompletnie do kogo odezwać. Wstyd jest mi iść do kogoś twarzą w twarz powiedzieć to wszystko czy więcej. A tutaj mogę przelać na tekst swoje odczucia, nikt nie musi mnie oglądać a ja nie muszę się specjalnie produkować. Z ZUSu jest 4000 zł zasiłku pogrzebowego ale z tego co się orientowałem to i tak braknie mi drugie tyle. Te wszystkie opłaty mnie przerażają, nie wiem
@banhove trudno stary, stało się, wiem że to trudne. Nie tylko ty kogoś straciłeś, ja cię rozumiem. Postaraj się pozbierać z czasem i ogarnąć jakąś pracę z ludźmi, potrzebujesz tego. Ode mnie powodzenia :)
Gdyby ktoś mógł mi powiedzieć jak wygląda sytuacja z lekarzem teraz - chciałbym jakieś leki na uspokojenie albo na sen bo nie mogę spać nocami i dosypiam w dzień, potem siedze po nocy w fotelu nie mogąc zasnąć. Jak to ugryźć?
@banhove: sytuacje kryzysowe są bardzo ciężkie, masz na szczęście gdzie mieszkać, a to już coś. Jakaś pracę na przeczekanie, żeby starczyło na rachunki też raczej znajdziesz, napisałeś, że masz doświadczenie w różnych pracach, a więc jesteś elastyczny. Postaraj się o wsparcie psychologiczne dla osób w kryzysowej sytuacji, jest wiele ośrodków oferujących za darmo takie wsparcie. Z jakiego jesteś miasta?
@banhove Pocieszanie przez internet jest trudne ale mam nadzieję że pokonasz wszystkie trudności i wyjdziesz na prostą.
Bardzo często po śmierci bliskiej osoby ludzie mają poczucie winy że czegoś nie zrobili, Ciebie to nie ominęły. Niestety ale nikt nie mógł przewidzieć że zwykłe zapalenie płuc przerodzi się w sepsę która doprowadzi do śmierci Twego śp. Taty. Nawet gdybyś był bliżej Taty to nie zauważyłbyś złych symptomów, zapalenie płuc u starszych osób rozwija
@banhove: głowa do góry - z czasem ból psychiczny przejdzie o ile będziesz na bieżąco szukał czegoś co zajmie Ci głowę. Może to Ciebie nie pocieszy ale minimum ~20% facetów w Polsce ma prawie tak albo jeszcze gorzej ¯\(ツ)_/¯. #!$%@? sytuacja, mało lub zero znajomych, i nigdy na żywo nagiej laski nie miał nawet przed oczami ( ͡º͜ʖ͡º). To jest (nie)stety standard coraz powszechniejszy.
@banhove jeśli będziesz chciał pogadać, popisaj daj znać, mnie żona rzuciła dwa tygodnie przed świętami, wiem że to nie to samo, ale również wiem że rozmowa nawet na czacie pomaga
@tomek001: daleki jestem od formułowania teorii spiskowych ale dla mnie dziwnie to wygląda. Staram się o tym nie myśleć, ale cholera, nie da się. Niczego nikomu nie udowodnię. Z resztą, pobyt taty w szpitalu to temat który mnie dobija. Przez kilka godzin był nieprzytormny i nie kontrolował się i tak leżał w łóżku, bez pomocy... Weź coś takiego zobacz, przeżyj... Nie wiem czy to nie miało wpływu. Nie wiem. Nie chcę
@banhove: większość spraw pogrzebowych łącznie z zasiłkiem załatwiają domy pogrzebowe. Pochówek robią tak aby się zmieścić w tej kwocie. Ty musisz dostarczyć ubranie i akt zgonu. Nie wiem czy nadal, ale jeśli było to covid to może być nakaz kremacji.
Na początek po zasiłek dla bezrobotnych. Potem porządkowanie spraw ojca. Jeśli pracował nadal to powiadomić zakład i zapytać o ubezpieczenie, w banku też. Poszukaj dokumentów w domu, ojciec mógł mieć polisę
@banhove: napisz prosze z jakiego miasta jestes, na pewno zbajdzie sie tu ktos co bedzie potrafil pomoc utrzymac sie na nogach zarowno w kwestii pracy, jak i ogarniecia spraw, ktore sa ciezkie dla Ciebie w tym momencie. Powodzenia, dasz radę
1. Dwa tygodnie temu zmał mój tato. Leżał w szpitalu na zapalenie płuc. Niecałe cztery tygodnie temu złapał sepsę i trafił na OIOM gdzie był pod respiratorem nieprzytomny już do końca. Widok którego do końca życia nie zapomnę i którego oglądania nie życzę nikomu...
Tata miałby jutro urodziny - 65. Wreszcie poszedłby na emeryturę której tak wyczekiwał. Teraz mam "na głowie" kwestie pogrzebu, kompletnie mnie to przerasta. Obawiam się że nie starczy mi pieniędzy na godny pochówek, generalnie najchętniej bym od tego uciekł gdzieś daleko, nie chcę nawet o tym wszystkim myśleć bo robi mi się niedobrze, źle... Nie zostawię jednak taty na pastwę losu, tego bym sobie chyba nie wybaczył. Tak samo jak nie mogę sobie wybaczyć tego, że ostatnio nie miałem dla niego czasu bo praca. Dowiedziałem się że biedaczek ostatnio był u sąsiada i pytał gdzie kupić coś na myszy bo mu się w kuchni zalęgli. Żalił się że się nie pojawiam w rodzinnym domu, że tylko dzwonię... Nie mogę sobie tego wybaczyć. Może gdybym był w domu, gdybym przyjeżdżał to zauważyłbym że coś ze zdrowiem u niego nie jest tak...
2. Nie mam już na tym świecie żadnej rodziny. Rok temu zmarła mama mojego taty, miała 86 lat. Blisko dekadę wcześniej zmarł dziadek. Mojej mamy nie znałem, wychowywał mnie mój tata i babcia z dziadkiem. Dalszych krewnych nie znam, nawet nie wiem czy w ogóle takowi gdzieś są. Zostałem tutaj sam jak palec, nawet odezwać się nie mam do kogo bo jestem 36 letnim przegrywem który nie ma i nigdy nie miał niczego poza wspomnianym ojcem i babcią. Nie mam i nie miałem faktycznych przyjaciół z którymi mógłbym porozmawiać - zapewne dlatego że nawiązywanie kontaktów to dla mnie udręka, nie potrafię się socjalizować. Dziewczyny też nigdy nie miałem bo co tu dużo mówić mam paskudną mordę. Tak sobie myślę że odpycham ludzi swoim wyglądem fizycznym. Do tego możliwe że jestem bezguściem i nie potrafię się modnie ubrać. Nie mam też góry forsy żeby kupować sobie markowe ubrania chociaż w ciucholandach zawsze można znaleźć coś z adidasa albo innych. Z drugiej strony nigdy mnie jakoś nie ciągnęło do tego by robić z siebie modela i odstawiać się jak na rewię mody. Gówno opakowane w ładne opakowanie nadal będzie gównem. Spadku oprócz mieszkania żadnego nie mam, ale dobre i to bo nie będę musiał mieszkać w szałasie albo pod przysłowiowym mostem. Na koncie w banku mam 1533 złote, w portfelu mam 110 zł - to musi mi jakoś wystarczyć. Już myślałem żeby napisać do spółdzielni że z uwagi na taką a nie inną sytuację nie będę w stanie płacić czynszu i że proszę o rozłożenie tego na raty. Będę musiał wziąć jakąś pożyczkę ale to też nie jest dobre rozwiązanie. Ta sprawa też mi spędza sen z powiek - jak tu się teraz utrzymać? W ostateczności będę chodził po sklepach i pytał o jakieś przeterminowane rzeczy albo po śmietnikach - żadna ujma, z resztą, ja i tak jestem gorzej niż odpad więc totatlnie mi to w tej sytuacji nie przeszkadza.
3. Żeby problemów było mało to mój pracodawca postanowił nie przedłużać ze mną umowy o pracę i od 1/1/22 powiększyłem szanowne grono bezrobotnych. Powodem zwolnienia są problemy finansowe firmy która jak to powiedział szef, ledwo dyszy. Byłem kimś w rodzaju informatyka i elektronicznej złotej rączki, zajmowałem się sprzętem komputerowym i kwestiami administracyjnymi jak np. rejestry wejść i wyjść z pracy, monitorowanie sprzętu, itd. Wykształcenia informatycznego nie posiadam bo skończyłem liceum ogólnokształcące i potem od razu poszedłem do pracy. W domu pieniędzy nie było więc musiałem sobie jakoś poradzić, pomóc też ojcu - nie chciałem być pasożytem. Pracowałem jako sprzątacz, spawacz, kierowca w pizzeri, monter przyczepek, operator wózka widłowego i stróż. Pięć lat temu przez niezwykle szczęśliwy splot wydarzeń zostałem zatrudniony w sąsiednim mieście jako wspomniany informatyk i tak sobie jakoś powolutku żyłem ciesząc się małymi rzeczami jak zakup pierwszego samochodu czy wyjazd na wakację w góry pod namiot (oczywiście samemu bo z kim). Pogodziłem się z faktem że do końca życia będę sam, staram się generalnie o tym nie myśleć, zajmować się czymkolwiek. W każdym razie praca mi się podobała, siedziałem w ciepłym biurze z kilkoma osobami z którymi od czasu do czasu zamieniłem kilka słów. Pieniądze wystarczały mi na wynajem 35m2 kawalerki w bloku, zakup paliwa do mojego rumaka, jakieś jedzenie i raz na jakiś czas zakup jakiejś odzieży, obuwia czy wyjazd na urlop. Cieszyłem się z tego co miałem, cieszyłem się też z tego że mój tata i babcia cieszą się, że coś tam robię, pracuję i jakoś ogarniam sobie życie. Nie czynili mi uwag odnośnie potomków, dziewczyny czy innych takich bo chyba wiedzieli że z takim ryjem to ja nie mam szans na budowanie rodziny
4. Zwolnienie z pracy to jedno, a podwyżka czynszu za wynajmowane mieszkanie to drugie. Kończyła mi się umowa w grudniu i właściciel powiedział mi że musi podeniść opłaty o 550 złotych do 1600 złotych. Niestety to było ponad moje siły finansowe więc zrezygnowałem z wynajmu i przeniosłem się do rodzinnego mieszkania (w tym czasie mój tata już leżał w szpitalu) bo niczego nie mogłem znaleźć, ceny wszędzie wysokie a ja nie mogłem sobie na nie pozwolić. Jednocześnie w tym samym czasie pracodawca oznajmił, że od 1 stycznia będę bezrobotny. Jak się życie człowiekowi sypie to od razu po całości i z grubej rury. I gdyby tego wszystkiego było mało to jeszcze spółdzielnia podniosła cenę za czynsz w mieszkaniu (kawalerka 40m2) oraz inne opłaty. Nie wspomnę już o podwyżkach za prąd, gaz oraz te w sklepach. Widząc to wszystko odechciewa sie człowiekowi żyć - bo niby jak, z czego? Oczywiście będę szukał jakiejś pracy bo albo będę zarabiał albo zdechnę z głodu ale na razie nie wiem czy jestem w ogóle do tego zdolny. Nie mogę sobie darować że przedłożyłem pracę ponad kontakt z tatą. Cały czas z tyłu głowy siedzi mi ta myśl, że gdybym przyjechał do domu to zauważyłbym problem zdrowotny taty i mówiąc krótko wygnał go do lekarza. Nie będę ukrywał, że psychicznie czuję się źle, nie mam ochoty na nic. Od dwóch dni w sumie nic nie jadłem oprócz pięciu placków ziemniaczanych z solą i trzech bułek ze szczypiorem i twarogiem - w sumie to nawet mi się specjalnie nie chce. Jedyne na co mam ochotę to leżeć w łóżku i spać bo wtedy przynajmniej o tym wszystkim wokół mnie nie muszę myśleć. Gdybym był uzależniony od jakichś używek to pewnie bym się schlał albo zaćpał ale niestety jedyny mój nałóg to papierosy. Z resztą i na tym polu jestem żałosny bo taką paczkę mam na dwa tygodnie - nie palę dużo. Alkoholu nie uważam bo wiem co robi z człowiekiem, z resztą mojemu tacie zdarzało się nadużywać przez co ja dla siebie teog nie chcę. Nie brałem w życiu żadnych narkotyków bo po pierwsze nie miałem na to pieniędzy a po drugie zwyczajnie w świecie się ich bałem. Po trzecie, nawet gdybym je miał to niemiałbym z kim tego zażywać.
5. Nie wiem co dalej ze sobą począć, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Nie pójdę do psychologa czy do pomocy społecznej bo się wstydzę na żywo iść i opowiadać o swoich problemach. Nie mam też na to pieniędzy. Z resztą moja aparycja przeciętnego chama odewranego granatem od pługa też zapewne nie pomoże - nikt mi nie wmówi że wygląd nie ma znaczenia jak się do człowieka podchodzi. Nie mam, mimo że może i bym chciał, z kim o tym wszystkim porozmawiać. Doszedłem do wniosku że najlepiej chyba będzie uzewnętrznić się na wykopie - tutaj nikt mojej głupiej mordy nie zobaczy więc nie będzie mnie oceniać przez jej pryzmat. Są tu też przecież ludzie którzy mają podobne problemy i może podzielą się swoimi przemyśleniami i doświadczeniem, dodadzą otuchy, wskażą jakąś drogę... Nie wiem jednak czy podołam temu wszystkiemu. Z jednej strony siedzi we mnie taka myśl paskudna żeby sobie już teraz darować resztę pobytu na ziemskim padole, ale z drugiej nie chcę nikomu czynić problemu - nie rzucę się pod samochód, pociąg czy z mostu bo sprawię ludziom niepotrzebny kłopot. Jeśli istnieje coś po śmierci to przeraża mnie też to jak bardzo mógłbym sprawić przykrość tacie i babci. W mojej głowie trwa chyba swoista bitwa - wiem, jak głupio byłoby ze sobą skończyć bo nie wiem co będzie w przyszłości - jeśli się postaram, jakoś to wszystko przetrwam, zacisnę zęby to znajdę tę chęć do tego by jeszcze trochę nacieszyć się życiem na poziomie który jest dla mnie osiągalny, który znam i który jest dla mnie.
6. Na koniec dziękuję jeśli przeczytałeś ten mój dość chaotyczny tekst - proszę o jakiś komentarz, tylko może bez złośliwości o ile to możliwe (nie jestem płatkiem śniegu, spokojnie, ale jeśli mogę liczyć na Twoja wyrozumiałość to będę zobowiązany).
#gorzkiezale #zalesie #przegryw #depresja
źródło: comment_164115570781HYSFh5i9pUdPfG5YDxl7.jpg
PobierzZ ZUSu nie ma jakiejś pomocy na pochówek? Trzeba się dowiedzieć, bo jakieś pieniądze powinny być - nawet te kilka stówek zawsze będzie
Komentarz usunięty przez moderatora
Bardzo często po śmierci bliskiej osoby ludzie mają poczucie winy że czegoś nie zrobili, Ciebie to nie ominęły. Niestety ale nikt nie mógł przewidzieć że zwykłe zapalenie płuc przerodzi się w sepsę która doprowadzi do śmierci Twego śp. Taty. Nawet gdybyś był bliżej Taty to nie zauważyłbyś złych symptomów, zapalenie płuc u starszych osób rozwija
To jest (nie)stety standard coraz powszechniejszy.
Komentarz usunięty przez autora
Nie wiem czy nadal, ale jeśli było to covid to może być nakaz kremacji.
Na początek po zasiłek dla bezrobotnych. Potem porządkowanie spraw ojca. Jeśli pracował nadal to powiadomić zakład i zapytać o ubezpieczenie, w banku też. Poszukaj dokumentów w domu, ojciec mógł mieć polisę
Powodzenia, dasz radę