[barystoteles]

..::MIRKOWE MISTRZOSTWA ŚWIATA KIEROWCÓW F1 (MiMiSiaK) TURNIEJ FINAŁOWY - LOSOWANIE GRUP GRUP::..

Przed nami turniej finałowy mundialu kierowców. Poniżej sylwetki wszystkich uczestników, którzy powalczą o tytuł najlepszego z najlepszych.

#f1 #ankietyf1 #mundialf1

[barystoteles]

Juan Manuel Fangio – Starty: 51, Wygrane: 24, PP: 29, Podia: 35 (68.63% startów)
El Maestro, bezapelacyjnie najlepszy argentyński kierowca wszech czasów, Fangio był mistrzem lub wicemistrzem w każdym pełnym sezonie startów w F1. Szlify zdobywał w rajdach po argentyńskich górach i bezdrożach. W zaledwie 51 startach uzbierał 5 tytułów mistrza świata (rekord pobity dopiero przez Schumachera niemal pół wieku później), dwukrotnie będąc wicemistrzem i przegrywając inauguracyjny sezon 50’ o 3 punkty

[barystoteles]

Alberto Ascari– Starty: 32, Wygrane: 13, PP: 14, Podia: 17 (53.13% startów)
Syn legendy przedwojennych kierowców wyścigowych, Alberto jest jedynym obok Schumachera kierowcą, który zdobył dla Ferrari 2 tytułu pod rząd. Gdyby nie konflikt z Enzo i nieudany sezon 54’ jego procentowe statystyki wyglądałyby jeszcze bardziej imponująco niż Fangio. Warto pamiętać, że zarówno on jak i Ferrari oba tytuły zdobyli w dużej mierze dzięki zamieszaniu wokół regulaminu technicznego, które dało stajni

[barystoteles]

Stirling Moss – Starty: 66, Wygrane: 16, PP: 19, Podia: 24 (36.26 % startów)
Największy dżentelmen wśród kierowców (gestem fair play oddał pewny tytuł mistrzowski na rzecz Hawthorne’a), bez wątpienia najlepszy kierowca F1 spośród nie posiadających tytułu mistrzowskiego, playboy, wielbiciel innych kategorii wyścigowych, uczestnik bicia lądowych rekordów prędkości. 7-krotnie na podium klasyfikacji końcowej, 4 razy jako wicemistrz, 3 razy na trzecim miejscu. Mocne statystyki kariery mimo faktu, że do mety dojeżdżał w

[barystoteles]

Graham Hill – Starty: 175, Wygrane: 14, PP: 13, Podia: 36 (20.57 % startów)
Gentelman, kobieciarz, pilot-amator i jeden z czołowych kierowców lat 60’. Dwukrotny mistrz i trzykrotny wicemistrz świata, pięciokrotnie wygrywał na ulicach Monako (wynik pobity dopiero przez Sennę) czym zyskał sobie przydomek Mr Monaco. W latach 60’ był tylko jeden kierowca, który z czystym sumieniem mógł powiedzieć, że z reguły jest od niego szybszy – Jim Clark. Był pierwszym kierowcą,

[barystoteles]

Jim Clark – Starty: 72, Wygrane: 25, PP: 33, Podia: 32 (44.44 % startów)
Jeśli Fangio jest królem lat 50’ to jego odpowiednikiem dekadę później może być tylko Jimmy Clark, skromny szkocki farmer. Jak na jego reputację zdobył ‘’zaledwie” dwa mistrzostwa, jedno wicemistrzostwo i dwa 3. miejsca w WDC ale nie oddaje to pełnego obrazu jego talentu. Piekielnie szybki we wszystkim co miało 4 koła, z reguły albo wygrywał albo napotykał na

[barystoteles]

Jack Brabham – Starty: 123, Wygrane: 14, PP: 13, Podia: 31 (25.20 % startów)
Trzykrotny mistrz świata i jedyny kierowca, który zdobył tytuł jeżdżąc dla własnego zespołu (zdobywając w dodatku tytuł konstruktorów dla ekipy z jego nazwiskiem), raz został wicemistrzem przegrywając z kolegą z zespołu Dennym Hulme. Wygrywał na wszystkich klasycznych torach w tym Monako, Spa, Silverstone i Norschleife. Był w czołówce WDC praktycznie w każdym sezonie, w którym nie dominował Lotus

[barystoteles]

John Surtees– Starty: 111, Wygrane: 6, PP: 8, Podia: 24 (21.62 % startów)
Jedna z nieco zapomnianych legend Ferrari i autor wyczyny, który prawdopodobnie nigdy nie zostanie wyrównany, Surtees jest jedynym kierowcą, który zdobył tytuł mistrza świata na motocyklach i w F1. Kilkukrotnie w czołówce klasyfikacji końcowej, tytuł zdobył w 64’, a dwa lata później był wicemistrzem. Po odejściu z Ferrari wygrywał też dla Coopera i Hondy. Jak wielu w jego

[barystoteles]

Jochen Rindt– Starty: 60, Wygrane: 6, PP: 10, Podia: 13 (21.67 % startów)
Kierowca, który miał zastąpić Jima Clarka w roli lidera zespołu Lotus, tragicznie zmarły w trakcie sezonu 1970, do dziś jedyny zawodnik, który tytuł mistrza świata zdobył pośmiertnie. Niemal 62% nieukończonych wyścigów odbierały mu szansę na odegranie większej roli w swojej karierze (np. w sezonie 69’), ale mimo tak krótkiej i trudnej kariery dwukrotnie stał na podium WDC będąc

[barystoteles]

Jackie Stewart – Starty: 99, Wygrane: 27, PP: 17, Podia: 43 (43.43 % startów)
Żywa legenda, ikona F1m gwiazdor zarówno w czasach startów, jak i po dziś dzień nie tylko z uwagi na ogromny talent i osiągnięcia, ale również walkę o poprawę bezpieczeństwa w F1. Niesamowite statystyki, ogromna ilość zwycięstw pobita dopiero przez Prosta w 1987r. Sześciokrotnie na podium klasyfikacji końcowej w zaledwie 9 sezonach w F1, trzecie miejsce w WDC w

[barystoteles]

Emerson Fittipaldi – Starty: 144, Wygrane: 14, PP: 6, Podia: 35 (24.31 % startów)
Pierwszy z wielkich Brazylijczyków, rywal Stewarta i Laudy, nestor wyścigów startujący w openwheel aż po lata 90’. W przeciągu 4 lata zdobył 2 tytuły mistrza i 2 wicemistrza świata. Następnie zadziwił świat przechodząc z mocnej ekipy McLarena do wielkiej niewiadomej jakim był Copersucar prowadzony przez jego brata Wilsona. Transfer był ogromnym błędem, który zepchnął go na koniec stawki.

[barystoteles]

Niki Lauda– Starty: 171, Wygrane: 25, PP: 24, Podia: 54 (31.58 % startów)
Ikona F1 znana zarówno z życia jak i słynnego filmu Rush. Twardy, bezkompromisowy, inteligentny i uzdolniony technicznie. Był pierwszym kierowcą, którego przejście do Ferrari spowodowało tak wielki renesans formy zespołu i z którym zdobył dwa tytuły mistrza świata i jeden wicemistrza. O historii sezonu 76’ powiedziano już wszystko, ale nie będzie nadużyciem stwierdzenie, że gdyby nie wypadek Hunt

[barystoteles]

Jody Scheckter – Starty: 112, Wygrane: 10, PP: 3, Podia: 33 (29.46 % startów)
Niedoceniany choć zasłużony dla sportu, jedyny mistrz świata pochodzący z Afryki. W 9 sezonach startów cztery razy stał na podium klasyfikacji końcowej, w swoim mistrzowskich sezonie pokonał wysoko cenionego partnera z zespołu Villeneuve’a niezawodnością i metodycznym dojeżdżaniem do mety.

[barystoteles]

Mario Andretti– Starty: 128, Wygrane: 12, PP: 18, Podia: 19 (14.84 % startów)
Ikona amerykańskich wyścigów, twórca jednej z największych dynastii wyścigowych za oceanem. Bogata kariera w F1 choć mimo dobrych statystyk tylko dwukrotnie udało mu się złożyć na tyle mocny sezon w F1 by znaleźć się na podium na koniec sezonu. W zespole Lotusa był niekwestionowanym liderem sięgając po 3. i 1. miejsce w generalce. Jego karierę trapiły częste DNF-y,

[barystoteles]

Gilles Villeneuve – Starty: 67, Wygrane: 6, PP: 2, Podia: 13 (19.40 % startów)
Legenda, której kariera została zakończona tragicznym wypadkiem. Statystyki kariery Gillesa nie wyglądają na papierze tak imponująco jak u konkurentów, ale pod nimi kryje się reputacja kierowcy potrafiącego punktować i wygrywać w bardzo trudnych do opanowania samochodach, jeżdżącego bardzo agresywnie i szybko w trudnych warunkach (jak w deszczowym treningu na Watkins Glen gdy zaliczył czas jednego okrążenia 11 sekund

[barystoteles]

Alain Prost – Starty: 199, Wygrane: 51, PP: 33, Podia: 106 (53.27 % startów)
Francuska maszyna do bicia rekordów, z uwagi na analityczny sposób myślenia i metodyczne podejście do jazdy w wyścigach nazywany profesorem. Nielubiany przez wielu za kontrastowanie z Senną – mniejszą ilość charyzmy, mniej lub bardziej niechciane powiązania z Balestrem, fundamentalne różnice w filozofii ścigania. Wyniki mówią jednak same za siebie – 4xWDC, 4 razy wicemistrz, całe tony wygranych, wizyt

[barystoteles]

Nelson Piquet Sr– Starty: 204, Wygrane: 23, PP: 24, Podia: 60 (29.41 % startów)
Drugi z wielkich Brazylijczyków, utalentowany i regularnie szybki, aż 6-krotnie na podium tabeli końcowej, 3-krotnie będąc WDC. Piquet miał pecha trafić na prawdopodobnie najmocniejszą erę F1 gdy na tle duetu Prost-Senna każdy mocny kierowca musiał uznawać ich wyższość. Do historii przeszła jego zażarta rywalizacja z Mansellem. Morderczy bój kosztował go jeden tytuł na rzecz Prosta za co

[barystoteles]

Ayrton Senna – Starty: 161, Wygrane: 41, PP: 65, Podia: 80 (49.69 % startów)
Chyba najbardziej rozpoznawalny kierowca poza światem wyścigów, legendarny status Sennie zapewnił brawurowy styl jazdy, ogromny talent i niewyczerpane pokłady charyzmy. Szybki w każdym zespole niezależnie od ich potencjału, bezsprzecznie najlepszy w deszczu i na jednym okrążeniu kwalifikacyjnym. Omal nie wygrał w słabiutkim Tolemanie, wygrywał w podupadającym Lotusie, w McLarenie tworzył papierowy dream team z Prostem, prawdopodobnie najmocniejszy obok

[barystoteles]

Michael Schumacher – Starty: 307, Wygrane: 91, PP: 68, Podia: 155 (50.49 % startów)
Czerwony baron, niezawodna maszyna, bezwzględny, piekielnie szybki, największa legenda Ferrari wszech czasów. W wielu aspektach nadal niedościgniony, do czasu dominacji Mercedesa i Hamiltona rekordy Niemca wydawały się nie do pobicia. Gdyby nie wracał w 2010 jego procentowe statystyki wyglądałyby jeszcze bardziej absurdalnie, gdyby nie odchodził w 2006 prawdopodobnie nikt nie zbliżyłby się do jego wyniku WDC. Schumacher był

[barystoteles]

Mika Hakkinen– Starty: 161, Wygrane: 20, PP: 26, Podia: 51 (30.38 % startów)
Latający Fin, legenda McLarena, kierowca, którego najbardziej obawiał się wielki Schumacher. Nigdy nie dowiemy się ile tak naprawdę stracił na potężnym wypadku pod koniec sezonu 95’, który przypłacił śpiączką i długotrwałą rekonwalescencją. Jako jedyny, mimo młodego wieku i krótkiej ku temu możliwości, był w stanie podjąć rękawicę w starciu w kwalifikacjach z Ayrtonem Senną. Prezentując przed wypadkiem bardzo

[milosz1204]

legendarny status Sennie zapewnił brawurowy styl jazdy, ogromny talent i niewyczerpane pokłady charyzmy

@barystoteles: i śmierć na torze #niepopularnaopinia