[wiekdwudziesty_pl]

12 września 1942 roku miało miejsce zatopienie RMS Laconii. Wydarzenia bezpośrednio po zatopieniu okrętu (RMS Laconia była liniowcem pasażerskim, jednak służyła jako transportowiec wojska) dramatycznie zmieniły oblicze walki podwodnej podczas II wojny światowej.

Druga wersja wpisu o Laconii - w poprzednim wpisie wkradło się kilka błędów i został usunięty

Niemiecki okręt podwodny U-156 typu IXC był przedstawicielem dużych (wyporność na powierzchni 1120 ton wobec 762 ton popularnego typu VIIC), oceanicznych jednostek dalekiego zasięgu. 12 września 1942 roku dowodzony przez Wernera Hartensteina u-boot dostrzegł znajdujący się ok. 900 mil na południe od Freetown brytyjski liniowiec towarzystwa Cunard White Star, RMS Laconię. O 8:07 dwie torpedy wystrzelone z U-156 dosięgły Laconię. Pierwsza z nich trafiła w śródokręcie, druga w dziób Laconii. Przechył okrętu utrudniał opuszczanie szalup tratw ratunkowych, dodatkowo brakowało na nich miejsca dla wszystkich obecnych na okręcie 2725 ludzi, wśród których znajdowało się 80 cywilów oraz 1793 włoskich jeńców wojennych.

Hartenstein, pomimo wydanego dowódcom u-bootów zakazu podejmowania rozbitków, podjął z morza ponad 90 Włochów, z których większość była ranna na skutek ugryzień rekinów lub ataków bagnetem (strażnicy na Laconii brutalnie próbowali opanować panikę wśród jeńców). W obliczu dużej liczby ofiar wśród należących do Osi Włochów, admirał Karl Dönitz przychylił się do pytania Hartensteina odnośnie kontynuowania akcji ratunkowej. Dönitz wysłał również na miejsce katastrofy 3 kolejne u-booty. Aby uniknąć ataku aliantów i bezpiecznie przekazać rozbitków na większe jednostki, Werner Hartenstein nadał w eter języku angielskim następujący komunikat:

"Jeśli jakiś statek udzieli pomocy załodze zatopionego statku „Laconia”, nie będę go atakował pod warunkiem, że sam nie zostanę zaatakowany przez okręt lub samolot. Wyłowiłem 193 ludzi. 4°52′ szerokości południowej, 11°26′ szerokości zachodniej. Niemiecki okręt podwodny."

W międzyczasie U-156 podjął z wody łącznie ok. 400 rozbitków, część przyjmując na pokład, a pozostałych umieszczając w holowanych łodziach ratunkowych i tratwach. Wśród ocalonych znajdowali się również Brytyjczycy i Polacy, w tym kobiety i cywile. 15 września do U-156 dotarły dwa kolejne u-booty, przejmując część rozbitków. 16 września Hartenstein przekazał do Dönitza, że pozostanie na miejscu katastrofy z pozostałymi rozbitkami, oczekując na przybycie okrętów Vichy, które miały ewakuować ocalałych. O 9:30 u-boot został dostrzeżony przez amerykańskiego B-24 Liberatora, wyposażonego w bomby głębinowe do zwalczania okrętów podwodnych. Załoga U-156 widząc B-24 wywiesiła flagę z czerwonym krzyżem, próbowała również nawiązać łączność za pośrednictwem lampy sygnałowej. Na pytanie załogi Liberatora o rozkazy, dowódca dywizjonu, Robert Richardson, wydał rozkaz do zatopienia jednostki. Richardson nie wiedział o prowadzonej przez u-booty akcji ratunkowej oraz o propozycji zawieszenia broni, nadanej przez U-156, flagę z czerwonym krzyżem uznał z kolei za niemiecki podstęp (choć niemieckie u-booty-pułapki, u-flak, pojawiły się dopiero w 1943 roku).

Dowódca U-156 odciął holowane szalupy i nakazał opuszczenie okrętu znajdującym się na pokładzie rozbitkom. W wyniku ataku Libeartora jedna z szalup wywróciła się, eksplozja raniła lub zabiła wielu spośród znajdując się w pobliżu okrętu rozbitków. Akcja ratunkowa w wykonaniu U-156 została przerwana, Donitz nakazał jednak jej kontynuowanie dwóm pozostałym u-bootom. Konsekwencją ataku na prowadzące działania ratunkowe jednostki było jednak wydanie przez Dönitza rozkazu zabraniającego pomocy rozbitkom, znanego jako Laconia Befehl:

"1. Należy zaniechać wszelkich prób ratowania załóg zatopionych statków, a więc również wyławiania ludzi pływających w wodzie i umieszczania ich w łodziach ratunkowych, stawiania przewróconych łodzi ratunkowych, przekazywania rozbitkom żywności i wody. Ratunek ten sprzeczny jest z najprymitywniejszymi zasadami prowadzenia wojny, nakazującymi niszczenie nieprzyjacielskich statków i ich załóg. 2. Rozkazy dotyczące zabierania kapitanów i pierwszych mechaników nadal pozostają w mocy. 3. Ratowanie rozbitków może mieć miejsce tylko wówczas, jeśli ich zeznania mogą być ważne dla U-Boota. 4. Bądźcie twardzi, pamiętając, że nieprzyjaciel nie troszczy się o kobiety i dzieci w atakach bombowych na niemieckie miasta."

Na zdjęciu:
Transfer rozbitków z „Laconii”, między U-156 (na pierwszym planie) i U-506 (w tle). Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Chcesz być wołany/wołana? Zaplusuj wpis z linku:
https://www.wykop.pl/wpis/49848163/σ-ʖσ-taktyczny-wpis-do-wolania-zainteresowanych
____________________________________________________
www: https://wiekdwudziesty.pl
FB: https://www.facebook.com/wiekdwudziestypl/

#historia #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki #iiwojnaswiatowa #zainteresowania #wiekdwudziesty #militaria

[Dudus2709]

@wiekdwudziesty_pl: Widać rzeczywiście pewne różnice we wpisach. Dziękuję za aktualizację. :)