Aktywne Wpisy
Pasterz30 +132
Pawci0o +23
Czy ktokolwiek tu jeszcze grywał kiedyś w te stare gry komputerowe RTS?
Grywałem niegdyś (i do tej pory od czasu do czasu w nią grywam) w grę o nazwie Tzar: Ciężar korony oraz Twierdza z 2001 roku.
Jest to gra strategiczna RTS, która oparta jest na budowie zamku i bronieniu go przed napastnikami.
System ekonomiczny jest stosunkowo uproszczony, ale mimo to gra zawsze sprawiała mi frajdę i wiążę z bardzo ciepłe wspomnienia.
Grywałem niegdyś (i do tej pory od czasu do czasu w nią grywam) w grę o nazwie Tzar: Ciężar korony oraz Twierdza z 2001 roku.
Jest to gra strategiczna RTS, która oparta jest na budowie zamku i bronieniu go przed napastnikami.
System ekonomiczny jest stosunkowo uproszczony, ale mimo to gra zawsze sprawiała mi frajdę i wiążę z bardzo ciepłe wspomnienia.
Dzisiam wam #!$%@?ę jaką mam teorie na temat depresji.
Moja teoria brzmi: depresja nadchodzi wtedy kiedy człowiek przestaje doskonalić samego siebie lub coś w okół siebie, bo właśnie to stoi w ludzkiej naturze.
Na pewno znacie milion historii gwiazd sportu czy celebrytów którzy w pewnym momencie po prostu się zesrali i przestali się starać, często krótko po samym osiągnięciu szczytu kariery. Dlaczego? Powody są różne, ale jednym z nich może być to, że krzywa nauki staje się bardzo pochyła przy jej końcu. I tak jak jakąś umniejętność na 70% można ogarnąć w stosunkowo "krótkim" czasie, tak pozostałe 30% mistrzostwa wymaga tytatnicznego wysiłku i ogromnych nakładów czasu. Pomyślmy teraz, a co jak ktoś po wielu latach w końcu to 100% osiągnie, albo będzie na tyle blisko, że osiągnięcie kolejnego "procenta" zajęłoby mu niezliczone lata. Przestaje się rozwijać, ale nie zauważa tego bo stoi na szczycie, nie może osiągnąć w tym kierunku już nic więcej, ale nie chce nic stracić i marnieje, lecą w narkotyki i inne zapychacze i stoją w miejcu, leżąc na zgromadzonej fortunie jak zaborcze smoki. Pewnie stąd biorą "dziwne" na pozór decyzje ludzi sukcesu, którzy w pewnym momencie rzucają cały osiagnięty dorobek w #!$%@? i zajmują się czymś kompletnie innym, czymś świeżym, w czym mają sporo miejsca do rozwoju.
To samo zaobserwowałem w nieszczęśliwych związkach, w których jest szczęśliwie póki mają po co się starać, czyli do ślubu a potem można już kłaść na siebie lache. Mąż znajduje tylko czas na bezmyślną pracę żeby wyżywić swoją rodzinę i z każdym rokiem marnieje w oczach, żonę za to zajmuje wychowanie gówniaków i póki je jeszcze ma to może być nawet szczęśliwa, ale kiedy odchodzą to znowu nastaje pustka. Niektóre podstarzałe kobitki szukają sobie jakiegoś zwierzaka, inne tylko siedzą całe dnie z książką, żyjąć w świecie fantazji, na dodatek nie swoich. Samonakręcająca się karuzela #!$%@?. W życiu nie widziałem długotrwałego, szczęśliwego związku gdzie para po prostu stwierdziła, że już wystarczy, nie musimy robić nic więcej. Zawsze jest coś co można zrobić, nawet naprawić ten cholerny kran który kapie już od 4-lat, ale jakoś nikt nie mógł znaleźć czasu żeby go naprawić.
W końcu dochodzimy do ludzi #depresja i #przegryw, przecież ci ludzie cały dzień nie robią nic oprócz użalania się nad sobą i nagradzania się koniem-zwalonym, serialami, jedzeniem i 100 tyś innymi narzędzami natychmiastowej gratyfikacji, do których zdobycia nie trzeba zrobić praktycznie NIC. I takim ludziom jest na prawdo trudno uwierzyć, że nie ma przyjemniejszej i dłużej trwającej rzeczy na świecie niż doskonalenie samego siebie. Żadne ciastko, alkohol, drugi czy #!$%@? into cipuszka wam tego nie zastąpi.
Komentarz usunięty przez autora
Ostatnio zastanawiałem się, czemu Peterson he-he-he mówi, żeby posprzątać pokój, chociaż jakoś tam za dużo go nie oglądałem. Myśle, że to dlatego że po prostu daje ci
No i ważna jest tu motywacja, czy to kij czy marchewka. Każdy dostosuje dla siebie, ale faktem jest że nie robiąc nic - zostaje tylko wegetacja. Da się, można to wspomagać terapią, no ale cóż.. Większość tutaj będzie tylko narzekać ¯\_(ツ)_/¯
No i
Nawet nie robię wymienionych przez ciebie czynności jak kon-zwalony, seriale, po prostu mi się nie chce. Jedyne co robię to uczęszczanie na zajęcia, a
@ZaQ_1: Ciekawe, dziękuje za komentarz. Być może powinienem rozszerzyć swoją teorie o to, że człowiek to socjalna istota i bez poprawy w tym podstawowym spektrum też byłoby niemożliwie osiągnnięcie względnego szczęścia bez depresji.
Nie mogę jednak zrozumieć po co miałbyś stawać się lepszy i rozwijać równocześnie pragnąc końca. Może są dwa typy depresji ta nabyta i ta wrodzona hmm.
@Leprykon: pewnie dlatego, że to choroba, a nie złe nastawienie do życia i lenistwo.