Aktywne Wpisy
Lujdziarski +236
Ostatni raz alkohol piłem w lipcu tamtego roku xD a przez 2 lata wypiłem łącznie 5 piw i 3 drinki, tak trzeba żyć. A moja abstynencja wzięła się z tego, że wychowywałem się w domu w którym żył olkoholik.
Drevnykocur +388
Aktywne Znaleziska
Dzień 21/100
Przepraszam za opóźnienie, ale niespodziewanie wypadła mi wizyta u dentysty z bólem zęba 乁(♥ ʖ̯♥)ㄏ
W zamian za to zapraszam na wycieczkę po Europie
Węgry – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrowskim, w gminie Nowe Skalmierzyce
Znane od 1407 jako własność rycersk. Od 1419 zapisy w księgach konsystorskich.
W 1579 były częściowo w posiadaniu Doroty Sieroszewskiej oraz Mikołaja i Kacpra Węgierskich.
W XVII w. własność Jana Węgierskiego i Urszuli Gorzyńskiej.
Przy schyłku XIX w. dwór składał się z dwóch działów: Węgry I (3 domy, 124 mieszkańców), Węgry II (4 domy, 75 mieszkańców) i należał do Wincentego Niemojowskiego z Jedlca.
Czechy – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zduńskowolskim, w gminie Zduńska Wola
Wieś królewska w starostwie sieradzkim w powiecie szadkowskim województwa sieradzkiego w końcu XVI wieku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego. W 1946 r. odkryto tu zabytki z epoki kamienia.
Fotki Czech i Węgier dostałem od @nynu
Podziękowania ʕ•ᴥ•ʔ
Włochy – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie namysłowskim, w gminie Domaszowice
W 1295 w kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis miejscowość wymieniona jest jako Prziakowitz Gallicorum, Prziacowitz Polonorum, Prziacowitz oraz Prevacovici.
Włochy są jedną z najstarszych miejscowości na terenie gminy Domaszowice. Pierwsza wiadomość o wsi pochodzi z 1245 roku. W swej bulli papież Innocenty IV zatwierdzając posiadłości biskupstwa wrocławskiego wymienił osadę pod nazwą Prevacovici (dzisiejsze Włochy). W roku 1271 biskup wrocławski Tomasz zawiadamiając arcybiskupa gnieźnieńskiego o najeździe księcia Bolesława z Krakowa, podaje wiadomość, że wojska najezdnicze wyrządziły duże szkody we wsi Prevacowici Gallicorum. Straty zostały oszacowane wówczas na ponad 20 grzywien. Skarga biskupa Tomasza wymienia dwie części wsi Prevacowici. Jedna zwała się Gallicerum (Galijską), drugą zwano Polonorum (Polską). Część młodsza, w której znajdował się kościół, zamieszkiwana była prawdopodobnie przez wallońskich tkaczy, tj. zromanizowanych Celtów, których stałymi siedzibami były obecna południowa Belgia i Luksemburg. Walonowie mogli przybyć do Włoch około połowy XIII wieku. Część tzw. polską zamieszkiwała ludność polska.
W czasie II wojny światowej, w styczniu 1945 r. do wsi weszli żołnierze Armii Czerwonej grabiąc i mordując mieszkańców wsi. Z rąk sowieckich żołnierzy śmierć poniosła m.in. elżbietanka siostra Gottliebe – Monika Frank.
Szwecja – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie wałeckim, w gminie Wałcz
Wieś królewska starostwa wałeckiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie wałeckim województwa poznańskiego.
Lokowana została 10 kwietnia 1590 r. na podstawie decyzji wydanej przez hrabiego Gostomskiego von den Schulzen – starosty wałeckiego oraz Jana i Jerzego Hornów potomków starosty Walentego Horna. Przywilej osadniczy jednak został wydany dopiero w 1626 r. Był to dokument wystawiony na lubeckim prawie lokacyjnym. Wzmiankowano w nim, że wieś lokowana jest na ziemi dawno niezamieszkanej i trudno użytecznej oraz na szlaku handlowym wiodącym z Berlina do Królewca. W 1773 roku Szwecja została wcielona do Prus, a nazwę zmieniono na Freudenfier. W roku 1945 została zajęta przez oddziały IV Dywizji Piechoty Wojska Polskiego i zgodnie z postanowieniami Konferencji Pokojowej w Poczdamie została przyłączona wraz z innymi ziemiami Pomorza do Polski.
Szkocja – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie nakielskim, w gminie Szubin
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 288 mieszkańców. Jest czternastą co do wielkości miejscowością gminy Szubin.
Na koniec kraj, który jest kwestią sporną.
Kosowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Gostyń
Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w źródłach w roku 1258. W tym czasie była własnością benedyktynów lubińskich. Stan ten potwierdza dokument z 1294 roku. Wsią klasztorną Kosowo było przez następne kilka stuleci, choć jej część mogła znajdować się w rękach osób prywatnych, gdyż w źródłach mowa o dwóch sołectwach. Wieś duchowna, własność opata benedyktynów w Lubiniu pod koniec XVI wieku leżała w powiecie kościańskim województwa poznańskiego.
W 1711 roku mieszkało tutaj 11 poddanych. Po konfiskacie dóbr przez Prusaków w 1797 roku, pewien czas wieś znajdowała się w rękach Karola Fryderyka Krackwitza. W następnym roku została zakupiona, wraz z Siemowem, przez Andrzeja Potworowskiego.
W 1819 roku było tu 21 domów i 210 osob. Uwłaszczenie chłopów nastąpiło w 1837 roku.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kröben (krobskim) w rejencji poznańskiej.
Kosowo należało do okręgu gostyńskiego tego powiatu i stanowiło część majątku Gola, którego właścicielem był wówczas (1846) Gustaw Potworowski. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 247 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 28 dymów (domostw).
W połowie XIX stulecia właścicielem był tu Ksawery Potworowski. Następnie, w latach 1847–1862, pozostawała w rękach Gustawa Potworowskiego i jego żony Klementyny z Chłapowskich.
W latach 1862–1892 Kosowo należało do Bronisława Potworowskiego i żony Heleny z Kościelskich. Dla nich w roku 1866 wzniesiony został okazały pałac. Zaprojektował go architekt Stanisław Hebanowski. Pałac gruntownie przebudowano w 1938 roku. Od 1892 roku majątek był w rękach najstarszego syna Potworowskich, Gustawa. W 1931 roku, po jego śmierci, Kosowo przeszło we władanie jego siostrzenicy Heleny Kazimiery Marii Bnińskiej, po zamążpójściu Twardowskiej. Z kolei po jej śmierci gospodarzył tu jej syn, Karol.
W 1881 roku powierzchnia dóbr rycerskich Kosowa wynosiła 510,5 ha, w tym 288 ha pól, 41,6 ha łąk, 0,9 ha pastwisk i 161 ha lasów. Na terenie majątku działała cegielnia. W roku 1883 na obszarze dominium wraz z folwarkiem Płaczkowo odnotowano 11 domów i 183 mieszkańców. Na początku XX stulecia gospodarstwo specjalizowało się w hodowli bydła rasy oldenburskiej i trzody chlewnej. Działała tu też mleczarnia, a od 1939 roku także gorzelnia. W 1913 roku odnotowano tu 51 koni, 228 krów i 162 świnie.
#wielkopolska #kujawskopomorskie #zachodniopomorskie #opolskie #lodzkie #ciekawostki #historia
źródło: comment_9DG9deo6JLhRXVrcVXRKvkYfdMMWfGlu.jpg
PobierzKomentarz usunięty przez autora
źródło: comment_oCi3I4S9moQfk3P1GbrKDLXMHDjLsuAq.jpg
Pobierz