[r.....y]

Pablo Neruda - Oda do cebuli

Cebulo,

świetlista karafko,

płatek po płatku

kształtowała się twoja uroda,

nawarstwiały się szkliste łuski

i w ciemnej ziemi ukryty

zaokrąglał się twój brzuch cały z rosy.

Pod ziemią

stał się cud

i gdy z niej wyjrzała

niezgrabna, zielona łodyga

i narodziły się

liście jak szpady w ogrodzie,

ziemia sprężyła się w sobie,

ukazując twoją nagą przejrzystość

I jak w ciele Afrodyty morze

zamierzchłe podwoiło magnolię

stromych piersi,

tak ciebie stworzyła

ziemia,

cebulo,

jasną jak planeta,

przeznaczoną do tego

by lśnić

konstelacją stałą

na stole

biedaka.

Hojnie

roztapiasz

kulę swej świeżości

w rondlu na ogniu,

a twoje szkliste wióry

w rozgrzanej oliwie

zmieniają się w kędzierzawe, złote piórka.

Wspomnę jeszcze, jak bardzo się przyczyniasz

do naszego gustowania w sałacie

i chyba samo niebo sprzyja

wysławianiu twej posiekanej świetlistości

na półkulach pomidora,

nadając ci delikatny kształt ziarenek gradu.

Ale ty w zasięgu

rąk zwyczajnych ludzi,

zroszona oliwą,

oprószona

szczyptą soli,

zabijasz głód

wyrobnika w jego ciężkiej drodze.

Gwiazdo ubogich ludzi,

macierzyńska czarodziejko

owinięta

w delikatny

papier, wychodzisz z ziemi,

wieczna, niepokalana i czysta

jak nasienie gwiazdy,

a gdy cię zacznie kroić

nóż kuchenny,

łza wypływa jedyna,

bezbolesna.

Doprowadzasz nas do płaczu

bez zmartwień.

Ja wszystko co istnieje, sławiłem, cebulo,

lecz ty dla mnie jesteś

piękniejsza niż ptak

o bajecznych piórach,

w moich oczach jesteś

kulą niebiańską, pucharem z platyny,

nieruchomym tańcem

śnieżnego anemonu

i zapach ziemi mieszka

w twej kryształowej naturze.

#humor #humorobrazkowy #cebula #poezja #polska